Η απεργία της λογικής
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Ειχει καταλάβει κανείς γιατί γίνεται απεργία σήμερα; Ξέρει κανείς, π.χ., γιατί το αεροδρόμιο δεν θα συνδέεται με το μετρό και γιατί δεν θα κυκλοφορήσουν εφημερίδες την Παρασκευή; Καταλαβαίνει κανείς με ποιον τρόπο η απεργία που κήρυξαν η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ θα συμβάλει στην ανύψωση του επιπέδου διαβίωσης της ελληνικής κοινωνίας, γιατί η απεργία γίνεται και ως διαμαρτυρία γι’ αυτήν ακριβώς την υποβάθμιση. Κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι θα κοιμηθούν παραπάνω το πρωί, θα πάνε βόλτα, κομμωτήριο και σούπερ μάρκετ. Θα δουν τηλεόραση από το πρωί, και στις ειδήσεις θα δουν σκηνές από το συλλαλητήριο όπου θα ακούγονται συνθήματα ότι «δεν πάει άλλο».
Η απεργία, όπως πολλές, πάμπολλες, γενικές απεργίες του παρελθόντος γίνεται εθιμοτυπικά και υποτίθεται ότι είναι αντικυβερνητική. Λέω, υποτίθεται, διότι αν ήταν πράγματι αντικυβερνητική, αν, δηλαδή, είχε έναν στόχο, πέρα από το να αναλώνεται σε αόριστα, γενικά συνθήματα, που κανείς δεν ακούει, θα ήταν κατά των ίδιων των συνδικαλιστικών φορέων που διοργανώνουν αυτήν την ίδια την απεργία. Θα ήταν μία απεργία κατά των εμπνευστών της και της αρτηριοσκληρωτικής οπισθοδρόμησης που εκφράζουν. Θα είχε ενδιαφέρον να δει κανείς ποια θα ήταν η στάση του κομματικού ΣΥΡΙΖΑ σε μια απεργία όχι κατά του «ακραίου νεοφιλελευθερισμού» αλλά κατά του σάπιου κρατισμού. Οι παλικαρισμοί και οι θεατρινίστικες κορώνες είναι ό,τι πιο εύκολο και ανέξοδο. Προσφέρονται αφειδώς, δεν κοστίζουν και κανείς δεν έχει την παραμικρή προσδοκία. Μετά, διπλώνουμε τα πανό, πάμε σπίτι και ανοίγουμε την τηλεόραση. Μπορεί να μας έχει πάρει και η κάμερα και να μας δείξουν στις ειδήσεις.
Δυστυχώς, με την οικονομία απονεκρωμένη και την κοινωνία σε πλήρη σύγχυση, με την κυβέρνηση να προχωράει την εθνική καταστροφή και την αντιπολίτευση σε κατατονία, η σημερινή απεργία έρχεται να επισφραγίσει και να συμβολίσει την καθημερινότητα της ασφυξίας. Η ασφυξία την οποία αισθάνονται όλοι, αλλά με διαφορετικές ερμηνείες για την αιτία της, είναι βέβαιον ότι δεν θα ανακουφιστεί εφόσον διαιωνίζεται αυτή η κατάσταση.
Επί της ουσίας σήμερα «γιορτάζουμε» την εμμονή του πιο κρατικίστικου και οπισθοδρομικού πνεύματος που έχει μάθει να κραυγάζει «εναντίον». Μια πρόταση, μία ιδέα, ένα σχέδιο, εννοείται ότι ποτέ δεν θα ακούσουμε όπως ποτέ δεν μάθουμε πως για να πάει κάποιος μπροστά πρέπει τουλάχιστον να σκέφτεται με τα δεδομένα της εποχής του.
Και η δική μας εποχή, ή καλύτερα η συγκυρία για την ελληνική κοινωνία, απαιτεί μετριοπάθεια και εργατικότητα. Για να υπάρχει μετριοπάθεια πρέπει να αντικαταστήσουμε τη Βουλή στο 80%, πράγμα δύσκολο. Για να υπάρχει πνεύμα εργατικότητας πρέπει να το τροφοδοτούμε με θέσεις εργασίας. Και με αυτήν την κυβέρνηση είναι επίσης λίγο έως πολύ δύσκολο. Οσο παραμένουν τα δεσμά της επιχειρηματικότητας, ας μείνουμε στα ίδια και τα αυτά και ας απολαύσουμε τη σημερινή απεργία μας.
Η απεργία, όπως πολλές, πάμπολλες, γενικές απεργίες του παρελθόντος γίνεται εθιμοτυπικά και υποτίθεται ότι είναι αντικυβερνητική. Λέω, υποτίθεται, διότι αν ήταν πράγματι αντικυβερνητική, αν, δηλαδή, είχε έναν στόχο, πέρα από το να αναλώνεται σε αόριστα, γενικά συνθήματα, που κανείς δεν ακούει, θα ήταν κατά των ίδιων των συνδικαλιστικών φορέων που διοργανώνουν αυτήν την ίδια την απεργία. Θα ήταν μία απεργία κατά των εμπνευστών της και της αρτηριοσκληρωτικής οπισθοδρόμησης που εκφράζουν. Θα είχε ενδιαφέρον να δει κανείς ποια θα ήταν η στάση του κομματικού ΣΥΡΙΖΑ σε μια απεργία όχι κατά του «ακραίου νεοφιλελευθερισμού» αλλά κατά του σάπιου κρατισμού. Οι παλικαρισμοί και οι θεατρινίστικες κορώνες είναι ό,τι πιο εύκολο και ανέξοδο. Προσφέρονται αφειδώς, δεν κοστίζουν και κανείς δεν έχει την παραμικρή προσδοκία. Μετά, διπλώνουμε τα πανό, πάμε σπίτι και ανοίγουμε την τηλεόραση. Μπορεί να μας έχει πάρει και η κάμερα και να μας δείξουν στις ειδήσεις.
Δυστυχώς, με την οικονομία απονεκρωμένη και την κοινωνία σε πλήρη σύγχυση, με την κυβέρνηση να προχωράει την εθνική καταστροφή και την αντιπολίτευση σε κατατονία, η σημερινή απεργία έρχεται να επισφραγίσει και να συμβολίσει την καθημερινότητα της ασφυξίας. Η ασφυξία την οποία αισθάνονται όλοι, αλλά με διαφορετικές ερμηνείες για την αιτία της, είναι βέβαιον ότι δεν θα ανακουφιστεί εφόσον διαιωνίζεται αυτή η κατάσταση.
Επί της ουσίας σήμερα «γιορτάζουμε» την εμμονή του πιο κρατικίστικου και οπισθοδρομικού πνεύματος που έχει μάθει να κραυγάζει «εναντίον». Μια πρόταση, μία ιδέα, ένα σχέδιο, εννοείται ότι ποτέ δεν θα ακούσουμε όπως ποτέ δεν μάθουμε πως για να πάει κάποιος μπροστά πρέπει τουλάχιστον να σκέφτεται με τα δεδομένα της εποχής του.
Και η δική μας εποχή, ή καλύτερα η συγκυρία για την ελληνική κοινωνία, απαιτεί μετριοπάθεια και εργατικότητα. Για να υπάρχει μετριοπάθεια πρέπει να αντικαταστήσουμε τη Βουλή στο 80%, πράγμα δύσκολο. Για να υπάρχει πνεύμα εργατικότητας πρέπει να το τροφοδοτούμε με θέσεις εργασίας. Και με αυτήν την κυβέρνηση είναι επίσης λίγο έως πολύ δύσκολο. Οσο παραμένουν τα δεσμά της επιχειρηματικότητας, ας μείνουμε στα ίδια και τα αυτά και ας απολαύσουμε τη σημερινή απεργία μας.
No comments:
Post a Comment