ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣΗ ανάγκη για πραγματική «ανταρσία»
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Αυτό το αίσθημα της βύθισης που αισθάνονται ολοένα και περισσότεροι Ελληνες, ενώ θα έπρεπε να νιώθουν το αντίθετο, να αισθάνονται δηλαδή την ανάγκη να χτίσουν τη χώρα, έχει αρχίσει πλέον και φαίνεται διά γυμνού οφθαλμού. Την ημέρα της απεργίας, πριν από τα επεισόδια, η Αθήνα είχε σωματοποιήσει αυτήν την πνευματική αδράνεια, τη νωθρότητα και την παρακμή. Από κάθε πόρο της πόλης ανέβλυζε ένας αέρας οπισθοδρόμησης.
Είναι λυπηρό να το διαπιστώνει κανείς αυτό, αλλά περισσότερο λυπηρό είναι να μην μπορεί να διαβάσει και να δεχθεί την πραγματικότητα. Η κατάσταση με τη συγκεκριμένη διακυβέρνηση, όντας αυτή που είναι, οδηγεί στην ανάγκη μίας κοινωνικής ανταρσίας. Οχι με την έννοια που την εννοούν οι αναρχικοί και όσοι καπηλεύονται την οικονομική δυσπραγία των πολλών, αλλά με την έννοια της εξέγερσης του πνεύματος και της δημιουργικότητας.
Εχει ήδη αρχίσει να διαφαίνεται η έντονη ανάγκη «διάσωσης» της όποιας αξιοπρέπειας (επί της ουσίας) και της απελευθέρωσης χώρου για δημιουργία. Είναι ορισμένοι που από καθαρό πατριωτισμό αλλά και γιατί δεν μπορούν ούτε παρασιτικά να ζουν ούτε να υπομένουν παθητικά τον ολοκληρωτισμό της κυβερνητικής πολιτικής επιχειρούν να σχεδιάσουν ένα επόμενο βήμα, έστω και με μεγάλο κόστος και αβέβαιη εξέλιξη. Και αν τους ακούσεις όσους σκέφτονται να μειώσουν τα κέρδη τους για να κρατήσουν έναν υπάλληλο, να ανακαινίσουν το μαγαζί τους, να οργανώσουν ένα σεμινάριο, να επιμορφώσουν το προσωπικό τους, να στείλουν το παιδί τους σε πανεπιστήμιο του εξωτερικού, και πολλά ακόμη, όλα με μεγάλη οικονομική και ψυχική επιβάρυνση, σκέφτεσαι πως αν κρατιέται κάπως η χώρα, ακόμη και σε κοινωνικό επίπεδο, είναι χάρη σε αυτούς τους επί της ουσίας πατριώτες.
Από κάτω προς τα πάνω πρέπει να πιεστεί η κυβέρνηση, αυτή και όποιο σχήμα προκύψει στο μέλλον, ώστε να προχωρήσει η απελευθέρωση της κοινωνίας. Επί της ουσίας, αυτό είναι το μείζον πρόβλημα. Οι μισοί είναι δέσμιοι της φαύλης αντίληψης του κρατισμού και επιχειρούν να τη σπάσουν. Οι άλλοι μισοί είναι υπνωτισμένοι από την ίδια αντίληψη κρατισμού και προσπαθούν να γαντζωθούν. Ο χρόνος όμως τρέχει και η Ελλάδα χάνει έδαφος. Η ιδέα του πατριωτισμού είναι από τις πλέον παρεξηγημένες.
Είναι λυπηρό να το διαπιστώνει κανείς αυτό, αλλά περισσότερο λυπηρό είναι να μην μπορεί να διαβάσει και να δεχθεί την πραγματικότητα. Η κατάσταση με τη συγκεκριμένη διακυβέρνηση, όντας αυτή που είναι, οδηγεί στην ανάγκη μίας κοινωνικής ανταρσίας. Οχι με την έννοια που την εννοούν οι αναρχικοί και όσοι καπηλεύονται την οικονομική δυσπραγία των πολλών, αλλά με την έννοια της εξέγερσης του πνεύματος και της δημιουργικότητας.
Εχει ήδη αρχίσει να διαφαίνεται η έντονη ανάγκη «διάσωσης» της όποιας αξιοπρέπειας (επί της ουσίας) και της απελευθέρωσης χώρου για δημιουργία. Είναι ορισμένοι που από καθαρό πατριωτισμό αλλά και γιατί δεν μπορούν ούτε παρασιτικά να ζουν ούτε να υπομένουν παθητικά τον ολοκληρωτισμό της κυβερνητικής πολιτικής επιχειρούν να σχεδιάσουν ένα επόμενο βήμα, έστω και με μεγάλο κόστος και αβέβαιη εξέλιξη. Και αν τους ακούσεις όσους σκέφτονται να μειώσουν τα κέρδη τους για να κρατήσουν έναν υπάλληλο, να ανακαινίσουν το μαγαζί τους, να οργανώσουν ένα σεμινάριο, να επιμορφώσουν το προσωπικό τους, να στείλουν το παιδί τους σε πανεπιστήμιο του εξωτερικού, και πολλά ακόμη, όλα με μεγάλη οικονομική και ψυχική επιβάρυνση, σκέφτεσαι πως αν κρατιέται κάπως η χώρα, ακόμη και σε κοινωνικό επίπεδο, είναι χάρη σε αυτούς τους επί της ουσίας πατριώτες.
Από κάτω προς τα πάνω πρέπει να πιεστεί η κυβέρνηση, αυτή και όποιο σχήμα προκύψει στο μέλλον, ώστε να προχωρήσει η απελευθέρωση της κοινωνίας. Επί της ουσίας, αυτό είναι το μείζον πρόβλημα. Οι μισοί είναι δέσμιοι της φαύλης αντίληψης του κρατισμού και επιχειρούν να τη σπάσουν. Οι άλλοι μισοί είναι υπνωτισμένοι από την ίδια αντίληψη κρατισμού και προσπαθούν να γαντζωθούν. Ο χρόνος όμως τρέχει και η Ελλάδα χάνει έδαφος. Η ιδέα του πατριωτισμού είναι από τις πλέον παρεξηγημένες.
No comments:
Post a Comment