Καλή, διότι εύκολα θα μπορούσε να ήταν χειρότερη

Του Στέφανου Κασιμάτη

Συγχωρήστε μου τον κυνισμό και την απαισιοδοξία – η δεύτερη είναι έμφυτη, πολύ φοβάμαι· τον πρώτο τον απέκτησα με τα χρόνια, λόγω επαγγέλματος. Το γενικό συμπέρασμά μου μετά τον ανασχηματισμό είναι ότι, τουλάχιστον, εξασφαλίσαμε την ησυχία των διακοπών μας, όπως και όπου αν τις περάσει ο καθένας μας, ακόμη και αν μείνει να βράζει στο ζουμί του μέσα στο διαμέρισμά του. Λοιπόν, μετά τον σχηματισμό της κυβέρνησης, νομίζω ότι μπορούμε βασίμως να ελπίζουμε ότι μέσα στο καλοκαίρι πολιτικές αναταράξεις δεν πρόκειται να έχουμε. Το εικάζω επιπροσθέτως και από τις αντιδράσεις της αντιπολίτευσης. Διότι άκουσα, λ.χ., έναν κύριο ονόματι Νίκο Παπά, ο οποίος έχει σπουδαία θέση παρά τω πατρί του Ορφέα-Ερνέστου, να λέει από ραδιοφώνου, σχολιάζοντας τον ανασχηματισμό, ότι η Αριστερά «πρέπει τώρα να εμβαθύνει την ανάλυσή της». Εξ όσων αντιλαμβάνομαι, από τη μικρή πείρα που έχω ως παρατηρητής του τεμπελχανίου της Αριστεράς, αυτό σημαίνει: «Ασε να κάνουμε τα μπάνια μας και μετά βλέπουμε». Αλλά ας μείνουμε στον ανασχηματισμό. Κατ’ αρχάς, η νέα κυβέρνηση είναι καλή, μόνο και μόνο επειδή πολύ εύκολα θα μπορούσε να ήταν χειρότερη. Η καλή πλευρά του ανασχηματισμού είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο Διοικητικής Μεταρρύθμισης και ο Aδωνις Γεωργιάδης, που ανέλαβε το Υγείας. Ο πρώτος είναι γνωστό ότι πιστεύει στην ανάγκη μείωσης του Δημοσίου, έχει επανειλημμένα στο παρελθόν πάρει θέση υπέρ των απολύσεων και, συγχρόνως, διαθέτει τον αναγκαίο ρεαλισμό ώστε να κινηθεί προς την επίτευξη αυτών των στόχων συνάπτοντας τις απαραίτητες συμμαχίες μέσα στον διοικητικό μηχανισμό του κράτους. Ο δεύτερος άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις στο σύντομο διάστημα κατά το οποίο διετέλεσε υπουργός Ναυτιλίας στο παρελθόν και θεωρείται επίσης φιλελεύθερων πεποιθήσεων. Αναλαμβάνει ένα υπουργείο στο οποίο, παρά την εξαιρετική δουλειά που έκανε ο αποχωρήσας Μάριος Σαλμάς στον τομέα της φαρμακευτικής δαπάνης, δεν έγινε απολύτως τίποτε από πλευράς του τέως υπουργού Ανδρέα Λυκουρέντζου ως προς τη μεταρρύθμιση του δαπανηρότατου τομέα των υποδομών Υγείας. Πλεονέκτημα των δύο προαναφερθέντων υπουργών είναι η νεότητά τους και η φιλοδοξία τους, που τους υποχρεώνει να αποδείξουν ότι μπορούν να πετύχουν στα δύσκολα. Αν θα τα καταφέρουν, είναι νωρίς να το προδικάσουμε, δικαιούμεθα πάντως να το ελπίζουμε. Αμφότεροι είναι ό,τι καλύτερο μπορούσε να βρει στην κοινοβουλευτική ομάδα του ο Σαμαράς. Στα θετικά του ανασχηματισμού, ίσως πρέπει να περιλάβουμε την υπουργοποίηση του Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη στο Ναυτιλίας (πολιτικού γόνου ο οποίος άργησε να ωριμάσει, αλλά με τα πολλά τα κατάφερε...), καθώς επίσης και τη διάσπαση του υπερυπουργείου Ανάπτυξης κ.λπ. με το τεράστιο εύρος του οποίου ήταν φανερό ότι ο Κωστής Χατζηδάκης, που διατηρεί πλέον το χαρτοφυλάκιο Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας, δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα. Η ανάθεση του Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων στον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη δεν είναι βέβαιο αν θα αποδειχθεί επιτυχής. Ο Χρυσοχοΐδης ως Δημοσίας Ταξεως στο παρελθόν έχει αποδείξει ότι είναι ικανός για το καλύτερο και ως Ανάπτυξης έχει αποδείξει ότι είναι ικανός για το χειρότερο. Τουλάχιστον έχει το κίνητρο να περισώσει τη φήμη του. Εδώ όμως τα καλά νέα τελειώνουν, φοβάμαι. Στο Εσωτερικών, από το οποίο απομακρύνθηκε ο άχρηστος Ευριπίδης Στυλιανίδης, τοποθετήθηκε ο εξίσου παλαιοκομματικής αντίληψης Γιάννης Μιχελάκης. Πώς ο άνθρωπος αυτός θα συμμαζέψει τους δαπανηρούς Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης –και μάλιστα εν όψει δημοτικών εκλογών το φθινόπωρο του 2014– δυσκολεύομαι και να το φαντασθώ. Στο Εθνικής Αμύνης, όπου επίσης υπάρχει μεγάλο περιθώριο περικοπών, η τοποθέτηση του Μεγαλοπρεπούς Δ. Λ. Ρ. Ο. Ε. Α. Αβραμόπουλου εγγυάται ότι δεν πρόκειται να γίνει τίποτε, καθώς βασική πολιτική επιδίωξη του Μεγαλοπρεπούς είναι η ησυχία του. Οσον αφορά δε την αναπληρώτρια Φώφη, ουδείς λόγος ανησυχίας πρέπει να υπάρχει – για την περίπτωσή της μπορούμε να προσαρμόσουμε το ρηθέν υπό του Τσώρτσιλ για τον Ατλι: ένα άδειο ταξί σταμάτησε έξω από το υπουργείο Αμύνης κι από μέσα βγήκε η Φώφη Γεννηματά... Η χειρότερη πλευρά του ανασχηματισμού αφορά το υπουργείο Πολιτισμού. Είναι κατανοητό ότι λεφτά για τον πολιτισμό δεν περισσεύουν. Ακριβώς για τον λόγο αυτόν, όμως, θα έπρεπε να επιλεγεί για τη θέση του υπουργού ένας άνθρωπος με ανάλογη πνευματικότητα και σοβαρότητα. Η επιλογή του Πάνου Παναγιωτόπουλου δείχνει κάτι χειρότερο από αδιαφορία, δείχνει διάθεση εμπαιγμού έναντι του πολιτισμού. Μην παραλείψω δύο ήσσονος σημασίας παρατηρήσεις για τη νέα κυβέρνηση. Κατ’ αρχάς, το πρόσωπο του μύθου, ο μισό πραγματικός μισό γυρνάμενος μες στο μυαλό μου υφυπουργός Ασημάκης Παπαγεωργίου παραμένει στην κυβέρνηση – απόδειξη ότι κανείς δεν θίγει τους μύθους σε τούτη τη χώρα. Το δεύτερο, ότι δεν τοποθετήθηκε αναπληρωτής στο υπουργείο Μακεδονίας - Θράκης. (Οι φίλοι του περίμεναν τον κώστα Μαρκόπουλο, αλλά απογοητεύθηκαν...) Ετσι,, ο Θεόδωρος Καράογλου παραμένει ο μοναδικός, ο αδιαμφισβήτητος και παντελώς άχρηστος «Υμάθ»...kathimerini