εν μια νυκτι ΕΡΤοφιλοι

Εν μια νυκτί ...ΕΡΤόφιλοι Του Κώστα Λεονταρίδη Πολλοί οφείλουν πολλά στα δύο κόμματα που επί τρεις δεκαετίες αποκαλούνταν από όλους «μεγάλα». Χρωστούν την επαγγελματική ανέλιξη (ή αποκατάσταση), το κοινωνικό εκτόπισμα, κάποιοι και τον πλουτισμό τους. Αλλά είναι τουλάχιστον παρήγορο να βλέπεις σήμερα, αναγνωρίσιμους υπηρέτες κομμάτων και ενεργούμενα πολιτικών να ομνύουν στην αξιοκρατία και στη διαφάνεια, συνυπογράφοντας και αυτοί το τέλος της μεταπολίτευσης και του πελατειακού κράτους. Απόπειρες αυτοκάθαρσης διά της αφοριστικής καταγγελίας; Του συρμού τακτική, συμφωνούμε. Ανακαλώ μια λεπτομέρεια από τις αρχές της δεκαετίας του ’80, και μη βιαστείτε να την πείτε ασήμαντη εν μέσω αυτών που βιώνουμε. Το ΠΑΣΟΚ κατευθυνόταν με ορμή προς την εξουσία -«Αλλαγή!, Αλλαγή!, ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» κ.λπ- επενδύοντας τις προεκλογικές του εκστρατείες με την «επική» μουσική του άγνωστου στο πανελλήνιο Γερμανού Καρλ Ορφ, οι συνθέσεις του οποίου σκορπούσαν ρίγη ενθουσιασμού και λαϊκής ευεξίας στα πλήθη. Από τις ευφυέστερες επικοινωνιακές εφαρμογές όλων των εποχών. Για την ιστορία: ο Ορφ μελοποίησε τα «Κάρμινα Μπουράνα», που ήταν μεσαιωνικά ποιήματα επαναστατικής ελευθεριότητας, υμνητικά του έρωτα, του κρασιού και του κεφιού. Στιχουργοί των «Κάρμινα» ήταν οι «Γκολιάρντι», μια ομάδα αμφισβητιών νέων κληρικών και σπουδαστών, με πρόθεση υπονόμευσης του ιερατικού και κοινωνικού κατεστημένου. Ζητούμενό τους, τον 12ο-13ο αιώνα ήταν -τι άλλο;- ένας καλύτερος κόσμος. Στην πορεία, όσο το ΠΑΣΟΚ απομείωνε την ανατρεπτική θεώρηση των πραγμάτων και κατέληγε «ένα άλλο κατεστημένο», με συμπτώματα εξουσιαστικής διαφθοράς, τόσο εξασθένιζε ο απόηχος της τονωτικής μουσικής του Ορφ. Αντιθέτως: σαράντα χρόνια τώρα, διατηρούν την πολιτική δυναμική τους, παραμένοντας σε ευρύτατη «χρήση», τα μελοποιημένα τραγούδια του απαγορευμένου από τη δικτατορία Μίκη των Ελλήνων. Ακούγονται σταθερά ως ακουστικό επιστέγασμα διαμαρτυρίας ετερόκλητων κοινωνικά και εργασιακά ομάδων, ως σημειολογικό απότοκο διεκδίκησης και ως όχημα καταγγελίας. Ας πούμε, οι μεγαλειώδους συμπύκνωσης στίχοι του Ελύτη από το «Αξιον Εστί»: «Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ/ και μυρσίνη εσύ δοξαστική/μη παρακαλώ σας μη/λησμονάτε τη χώρα μου...». Σε πολλούς συνειρμικά, ελέω διαδρομής Μίκη, ηχούν και ως τραγούδι εγρήγορσης και αντίστασης. Εδώ, εν γνώσει τους αυθαιρετούν αυτοί που διδάσκουν τους νεώτερους «ότι η χούντα δεν τέλειωσε το 1973», επιχειρώντας, λόγω της δεινής θέσης της χώρας και των περισσότερων, να παραβάλουν μια δημοκρατία (με τα όποια ελαττώματά της) με ένα δικτατορικό καθεστώς από το οποίο όλοι οι Ελληνες εξήλθαν αντιστασιακοί. Οπως για πολλούς ευέλικτους στα λόγια, η ΕΡΤ από «μαγαζί ρουσφετιών» και βραχίονας κυβερνητικής προπαγάνδας μετατράπηκε σε φορέα ελεύθερης έκφρασης και πομπός δημοκρατίας. Εν μια νυκτί.              καθηιμερινη