Μετά τον ανασχηματισμό

Του Πάσχου Μανδραβέλη

Ηταν αμφίθυμες οι αντιδράσεις των πολιτών στο άκουσμα της σύνθεσης της νέας κυβέρνησης. Υπήρξαν κάποιες θετικές εκπλήξεις, αλλά υπάρχει η αίσθηση ότι και αυτή η κυβέρνηση είναι προϊόν ισορροπιών που δεν στοχεύουν στη σωτηρία της χώρας, αλλά είναι μέρος του παιγνίου ισχύος εντός των κομμάτων. Ειδικά στον χώρο των υφυπουργών το κριτήριο που κυριάρχησε δεν είναι η αποτελεσματικότητά τους, αλλά η γνωστή πολιτική γεωγραφία των κοινοβουλευτικών ομάδων. Το ερώτημα στα χείλη πολλών ήταν: δεν υπάρχουν εκτός Βουλής δέκα ικανοί άνθρωποι, με αποδεδειγμένες διοικητικές ικανότητες, να τρέξουν κάποια κομμάτια του κυβερνητικού έργου; Φυσικά υπάρχουν. Αν οι κ. Σαμαράς και Βενιζέλος είχαν πρώτο μέλημά τους την ανόρθωση της χώρας θα ζητούσαν πανστρατιά των στελεχών της κοινωνίας και θα την είχαν. Η κατάσταση είναι τόσο κρίσιμη που πολλοί θα παράβλεπαν όποιες διαφωνίες έχουν με τους δύο πολιτικούς αρχηγούς και θα συνεργούσαν σε μια προσπάθεια ανάκαμψης της χώρας. Ομως στην πολιτική ισχύουν άλλοι κανόνες. Τρία χρόνια μετά την κρίση και μετά από απανωτές «αστοχίες υλικού» σε διαδοχικά κυβερνητικά σχήματα, η κυβέρνηση εθνικού σκοπού είναι ακόμη ζητούμενο. Ουδείς την τολμά. Το παλαιό πολιτικό σύστημα προσπαθεί να αναπαράγει το υπάρχον, έστω σε χαμηλότερο επίπεδο. Εξ ου και η σύνθεση της κυβέρνησης με -κατά κανόνα- φθαρμένα υλικά. Δεν είναι τυχαίο ότι οι λίγες θετικές εκπλήξεις είναι μόνο στους τομείς που η τρόικα μάς έχει βάλει το μαχαίρι στον λαιμό. Οπου μπορούν οι δύο αρχηγοί αναπαράγουν το παλιό. Οπου δεν τους παίρνει υπερβαίνουν τον εαυτό τους. Να μην παρεξηγηθούμε: σίγουρα η νυν κυβέρνηση δείχνει ότι θα είναι αποτελεσματικότερη από την προηγούμενη. Ομως αυτό δεν αρκεί. Σε περιόδους κρίσης, σαν αυτή που ζούμε, το καλύτερο των προηγούμενων δεν φτάνει. Χρειάζεται η προσπάθεια προς το άριστο. Παρ’ όλα αυτά η κυβέρνηση έχει ένα σημαντικό πλεονέκτημα. Οτι υπάρχει. Η ελληνική κοινωνία ανακουφίστηκε από το γεγονός ότι δεν πήγε στις κάλπες λόγω ΕΡΤ. Ανακουφίστηκε από την -έστω προσωρινή- αίσθηση σταθερότητας. Υπάρχει διάχυτη κόπωση από τον κίνδυνο της πολιτικής αστάθειας. Οι πολίτες χρειάζονται, έστω στον τομέα της πολιτικής, σταθερό έδαφος. Χρειάζονται μια αίσθηση ασφάλειας και γι’ αυτό παραβλέπουν τις εμφανείς αστοχίες στη σύνθεση και αυτής της κυβέρνησης. Ομως αυτό δεν θα κρατήσει πολύ. Ολοι συνεχίζουν να είναι αντιμέτωποι με την κρίση. Καθένας διαφορετικά: άλλος επειδή είναι άνεργος, άλλος επειδή η επιχείρησή του στενάζει και κινδυνεύει να κλείσει, άλλος από τα υπέρογκα φορολογικά βάρη, άλλος με τις ημιδιαλυμένες υπηρεσίες του Δημοσίου κ.λπ. Η ευφορία της πολιτικής σταθερότητας που φούντωσε αυτές τις μέρες δεν θα κρατήσει πολύ. Αργά ή γρήγορα η κυβέρνηση θα βρεθεί αντιμέτωπη με την πραγματικότητα που ζουν οι πολίτες της. Τα νέα μέτρα που θα αναγκαστεί να πάρει θα επιβαρύνουν περαιτέρω την κατάσταση. Γι’ αυτό είναι κρίσιμο τους επόμενους μήνες, να προχωρήσει γρήγορα η κυβέρνηση όλα αυτά που επιμελώς αποφεύγει. Να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ανάπτυξης απελευθερώνοντας την αγορά. Οι αλλαγές αυτές, παρά το γεγονός ότι δεν αποδίδουν άμεσα οικονομικά οφέλη, δημιουργούν στην πλειονότητα των πολιτών την αίσθηση ότι κάτι αλλάζει. Κι αυτό είναι η μόνη ελπίδα της.kathimerini