Άσπρα καράβια τα όνειρά μας. Ποια άσπρα; Ποια καράβια; Ποια όνειρά μας;
“Άσπρα καράβια τα όνειρά μας” έπαιζε πριν λίγα λεπτά κάποιος από τους σταθμούς του ραδιοφώνου. Κι όπως κλείνεις τα μάτια σου το τραγούδι αυτό μπορεί να σε ταξιδέψει σαν άσπρο καράβι όπου θες.
Το κακό είναι πως όπως και τα όνειρα έτσι το τραγούδι αυτό διαρκεί πολύ λίγο. Μόλις κάτι παραπάνω από 2 λεπτά. 2:12 για την ακρίβεια. Στο 2:13 τα άσπρα καράβια εξαφανίζονται μαζί με το υπόλοιπο σκηνικό που περιγράφει το τραγούδι και εμείς όπως o coyote βρισκόμαστε με τα πόδια στο κενό.
Πόσες φορές δεν έτυχε να δείτε το ίδιο όνειρο αρκετές φορές και να είπατε στον ύπνο σας “Αυτή τη φορά δε την ξαναπατάω!”
Ο Όσκαρ Ουάιλντ σε μια σκληρή ως προς το ρεαλισμό φράση του είχε αναρωτηθεί γιατί να υπάρχουν όνειρα αφού δεν πραγματοποιούνται.
Ρε να πάρει η ευχή. Για λίγο, για λιγουλάκι γύρισα πίσω στο χρόνο. Κράτησα το χέρι του πατέρα μου. Είδα τον παππού να ανοίγει εκείνα τα μαύρα καπάκια του ψυγείου στο περίπτερο της προκυμαίας στην Κάρυστο και να βγάζει από μέσα ένα λάκι καπ. Και μόλις ήμουν έτοιμος να του ζητήσω κάτι ακόμη τσουπ, τελειώνει το τραγούδι κι ακούω διαφήμιση. Ε όχι ρε γμτ! Όχι…
Αυτή η όμορφη χώρα έχασε τα άσπρα της καράβια. Σκότωσε τους βιοπαλαιστές αλλά χαρούμενους επιβάτες τους. Είμαι σίγουρος ότι με πολλούς από εσάς θα έχουμε ανταμώσει κάποια νύχτα με τα άσπρα μας καράβια στις θάλασσες των ονείρων μας και όχι μόνο…
Μας παρέσυρε όμως το ορμητικό κύμα της πραγματικότητας. Ένα κύμα που κανείς δεν περίμενε. Στην προσπάθειά μας να κρατηθούμε στην επιφάνεια της θάλασσας, στον αγώνα μας να μείνουμε ζωντανοί σε μια πατρίδα δίχως ελπίδα παρατήσαμε τα άσπρα μας καράβια. Τα όνειρά μας έγιναν εφιάλτες.
Άλλα σκούριασαν…
Άλλα βυθίστηκαν…
Άλλα ακυβέρνητα χάθηκαν στο αρχιπέλαγος…
Τώρα τριγυρνάμε ρακένδυτοι, με κουρελιασμένα από τη μάχη με τα αγριεμένα νερά ρούχα στο λιμάνι αλλά άσπρο καράβι που θα μας βάλει στη πλώρη του να χαζεύουμε το απαλό σκίσιμο της θάλασσας για να μας ταξιδέψει, δεν εμφανίζεται.
Ρωτάμε στο πρακτορείο. “Σας παρακαλώ πότε είναι το επόμενο άσπρο καράβι;”
Κι απάντηση καμία…
Και στον ορίζοντα δε φαίνεται ούτε μια άσπρη κουκίδα…
http://freepen.gr elzoni.gr
Γράφει ο
Στρατής Μαζίδης
Στρατής Μαζίδης
Το κακό είναι πως όπως και τα όνειρα έτσι το τραγούδι αυτό διαρκεί πολύ λίγο. Μόλις κάτι παραπάνω από 2 λεπτά. 2:12 για την ακρίβεια. Στο 2:13 τα άσπρα καράβια εξαφανίζονται μαζί με το υπόλοιπο σκηνικό που περιγράφει το τραγούδι και εμείς όπως o coyote βρισκόμαστε με τα πόδια στο κενό.
Πόσες φορές δεν έτυχε να δείτε το ίδιο όνειρο αρκετές φορές και να είπατε στον ύπνο σας “Αυτή τη φορά δε την ξαναπατάω!”
Ο Όσκαρ Ουάιλντ σε μια σκληρή ως προς το ρεαλισμό φράση του είχε αναρωτηθεί γιατί να υπάρχουν όνειρα αφού δεν πραγματοποιούνται.
Ρε να πάρει η ευχή. Για λίγο, για λιγουλάκι γύρισα πίσω στο χρόνο. Κράτησα το χέρι του πατέρα μου. Είδα τον παππού να ανοίγει εκείνα τα μαύρα καπάκια του ψυγείου στο περίπτερο της προκυμαίας στην Κάρυστο και να βγάζει από μέσα ένα λάκι καπ. Και μόλις ήμουν έτοιμος να του ζητήσω κάτι ακόμη τσουπ, τελειώνει το τραγούδι κι ακούω διαφήμιση. Ε όχι ρε γμτ! Όχι…
Αυτή η όμορφη χώρα έχασε τα άσπρα της καράβια. Σκότωσε τους βιοπαλαιστές αλλά χαρούμενους επιβάτες τους. Είμαι σίγουρος ότι με πολλούς από εσάς θα έχουμε ανταμώσει κάποια νύχτα με τα άσπρα μας καράβια στις θάλασσες των ονείρων μας και όχι μόνο…
Μας παρέσυρε όμως το ορμητικό κύμα της πραγματικότητας. Ένα κύμα που κανείς δεν περίμενε. Στην προσπάθειά μας να κρατηθούμε στην επιφάνεια της θάλασσας, στον αγώνα μας να μείνουμε ζωντανοί σε μια πατρίδα δίχως ελπίδα παρατήσαμε τα άσπρα μας καράβια. Τα όνειρά μας έγιναν εφιάλτες.
Άλλα σκούριασαν…
Άλλα βυθίστηκαν…
Άλλα ακυβέρνητα χάθηκαν στο αρχιπέλαγος…
Τώρα τριγυρνάμε ρακένδυτοι, με κουρελιασμένα από τη μάχη με τα αγριεμένα νερά ρούχα στο λιμάνι αλλά άσπρο καράβι που θα μας βάλει στη πλώρη του να χαζεύουμε το απαλό σκίσιμο της θάλασσας για να μας ταξιδέψει, δεν εμφανίζεται.
Ρωτάμε στο πρακτορείο. “Σας παρακαλώ πότε είναι το επόμενο άσπρο καράβι;”
Κι απάντηση καμία…
Και στον ορίζοντα δε φαίνεται ούτε μια άσπρη κουκίδα…
http://freepen.gr elzoni.gr
μου αρεσε πολύ.Μου θύμισε κάποια ταινία με τον Κατράκη στον Εσπερο της Σταδίου στη δεκαετία του 50
ReplyDelete