Οι εταίροι, η λιτότητα και το αυγό του φιδιού

Οι εταίροι, η λιτότητα και το αυγό του φιδιού

Του Αθανασιου Έλλις

Πολλά από τα επώδυνα μέτρα που εφαρμόζονται, σε συμπυκνωμένο χρόνο και συχνά με βάναυσο τρόπο, έχουν καταστεί αναγκαία λόγω δικών μας δυσλειτουργιών: πολιτικών, που δεν είχαν όραμα και ενδιαφέρονταν περισσότερο για τη διαιώνιση της παρουσίας τους στο πολιτικό σκηνικό, επιχειρηματιών που ως κρατικοδίαιτοι στην πλειοψηφία τους ζούσαν και «μεγαλουργούσαν» με επιδοτήσεις, φοροελαφρύνσεις και, σε αρκετές περιπτώσεις, παρανομίες εις βάρος του κράτους, αλλά και πολιτών που απομυζούσαν το Δημόσιο με χίλιους τρόπους (προκλητικές αποδοχές στις ΔΕΚΟ, σκάνδαλα με επιδόματα δήθεν τυφλών, συντάξεις αποθανόντων που εισπράττονται από συγγενείς, και τόσα άλλα). Οι εταίροι και δανειστές μας έχουν κουραστεί να ακούν συνεχώς δικαιολογίες. Το ΔΝΤ και η Κομισιόν έχουν φθάσει να πιέζουν από τα «αριστερά», υπογραμμίζοντας σε κάθε ευκαιρία την ανάγκη να σταματήσει αυτή η ιδιότυπη ασυλία των πλουσίων. Οχι μόνο γιατί έτσι θα εισρεύσουν στα δημόσια ταμεία σημαντικά ποσά, αλλά και διότι θα ικανοποιηθεί το περί δικαίου αίσθημα. Και οι δύο αυτές πτυχές είναι εξίσου σημαντικές. Ο εξορθολογισμός των δημοσίων οικονομικών είναι, προφανώς, μείζονος σημασίας για να ορθοποδήσει η Ελλάδα. Ομως, τεράστια αξία έχει επίσης να διαπιστώσει ο λαός ότι σταματούν οι διακρίσεις, οι εξυπηρετήσεις και οι σπατάλες, και σταδιακά εγκαθιδρύεται η αρχή της ισονομίας. Η πτυχή αυτή αποκτά ιδιαίτερη σημασία στη συγκεκριμένη περίοδο όπου το φάσμα του φασισμού πλανάται όλο και πιο απειλητικά πάνω από τη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία. Σε αυτή τη συγκυρία, το ζητούμενο δεν μπορεί να είναι μόνο η οικονομική εξυγίανση. Οι εταίροι μας πρέπει να κατανοήσουν ότι μετά πέντε χρόνια ύφεσης, και η αποτροπή διάλυσης του κοινωνικού ιστού πρέπει να αποτελέσει προτεραιότητα. Οχι μόνο δική μας, αλλά και δική τους. Δεν είμαι από αυτούς που διολισθαίνουν στον εύκολο δρόμο της επίρριψης στην τρόικα όλων των ευθυνών για τα όσα βιώνει η χώρα. Σε πολλές συζητήσεις στην Ουάσιγκτον, τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο και τη Φρανκφούρτη, έχω εισπράξει τον βαθύ προβληματισμό των εταίρων μας και αντιλαμβάνομαι ότι οι αντοχές τους εξαντλούνται. «Δεν είναι δυνατόν να ερχόμαστε κάθε τρεις μήνες και στα περισσότερα να είμαστε εκεί που ήμασταν πριν», ήταν το σύνηθες αρχικό παράπονο, που στην πορεία έχει αποκτήσει χαρακτηριστικά απειλής. Είναι αλήθεια ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα έχει τεράστιες ευθύνες. Η Χρυσή Αυγή θερίζει καρπούς που έσπειραν επί δεκαετίες οι λαϊκιστές πολιτικοί όλων των κομμάτων Και, φυσικά, παρά τα λάθη που διέπραξαν οι δανειστές, όπως οι ίδιοι αναγνώρισαν σε εσωτερικές τους εκθέσεις και αναλύσεις, εμείς ευθυνόμαστε για το γεγονός ότι οι πολυσυζητημένες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, ο εκσυγχρονισμός του Δημοσίου, και η πάταξη της φοροδιαφυγής, προχωρούν με τόσο αργούς ρυθμούς. Ομως, το ερώτημα που τίθεται πλέον όλο και πιο πιεστικά προς τους εταίρους είναι εάν θα συνεχίσουν να λειτουργούν μόνο με ψυχρά οικονομικά κριτήρια ή θα αρχίσουν να λαμβάνουν υπόψη τους και τους κοινωνικούς και πολιτικούς κινδύνους που ελλοχεύουν από τα αυξανόμενα φαινόμενα εθνικισμού τα οποία δεν περιορίζονται στη μικρή Ελλάδα, ή ακόμη και στον ελλειμματικό Νότο, αλλά αφορούν ολόκληρη την Ευρώπη. Πρόκειται για μια πολύ επικίνδυνη πραγματικότητα την οποία οι εταίροι μας δεν δικαιούνται να αγνοήσουν. Ιδιαίτερα, η Γερμανία, με την ευαισθησία που δημιουργεί το παρελθόν της, έχει έναν επιπλέον λόγο να ανησυχεί για τη συμβολή της στο κλίμα που διαμορφώνεται στην Ελλάδα και στην άνοδο της Χρυσής Αυγής. Υπό αυτό το πρίσμα, οι εύλογες τεχνοκρατικές πιέσεις για μείωση των ελλειμμάτων, πρέπει να συμπληρώνονται με κατανόηση για τις δυσκολίες του εγχειρήματος, καθώς είναι πλέον σαφές ότι τα σκληρά μέτρα και η παρατεταμένη ύφεση ενισχύουν τις ακραίες φωνές και τελικά, συμβάλλουν στην επώαση του αυγού του φιδιού το οποίο, σημειωτέον, δεν γνωρίζει σύνορα...