Με το βλέμμα στην Αγκυρα
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Εκτός των τειχών της Ευρωζώνης υπάρχει κι ένας άλλος κόσμος –ρευστός και κινδυνώδης. Κι εκεί ακριβώς σημειώνονται εξελίξεις, που ίσως αποδειχθούν κρισίμου σημασίας για ό,τι συνηθίζαμε να αποκαλούμε, πριν από λίγα μόνον χρόνια, «πάγια εθνικά συμφέροντα». Ο λόγος, φυσικά, για την Τουρκία, μετά τις πρόσφατες εκλογές και την ήττα του ισλαμικού κόμματος [ΑΚΡ] που παραμένει, όμως, μακράν όλων των άλλων παρατάξεων, ο μεγαλύτερος και ισχυρότερος πολιτικός σχηματισμός της γειτονικής χώρας.
Οι πάντες ομιλούν περί συντριπτικής προσωπικής ήττας του ιδρυτού του ΑΚΡ, κ. Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος μόλις τον προηγούμενο χρόνο είχε εκλεγεί πρόεδρος της Τουρκίας με απόλυτη πλειοψηφία, απευθείας από τον λαό.
Κάποιοι εκ των ηγετών της Δύσεως μπορεί να αισθάνονται μια κρυφή ικανοποίηση, διότι ο κ. Ερντογάν στα δεκατρία χρόνια που άσκησε την εξουσία, ενήργησε συχνά κατά τρόπο ασύμβατο εν σχέσει με τους «δυτικόφρονες», «κεμαλιστές» προκατόχους του. Δεν έχουν άδικο από την πλευρά τους, αν και επί της ουσίας έχουν πλήρη συνείδηση του χάους που θα επέλθει σε όλη την περιοχή εάν κατέρρεε πολιτικά ο κ. Ερντογάν.
Παράλληλα, οι ανά την οικουμένη «προοδευτικές δυνάμεις» επιχαίρουν για το πλήγμα που δέχθηκε ο νέος αυταρχικός «Σουλτάνος». Δεν έχουν άδικο επίσης, διότι οι ανθρωπιστικές, δημοκρατικές και άλλες αντίστοιχες ιδέες κατισχύουν –σε αυτούς τους κύκλους– των αντιλήψεων περί σταθερότητος, τις οποίες προτάσσουν οι πολίτες συντηρητικής διαμορφώσεως.
Αλλά εις την καθ’ ημάς Ανατολή, θα ήταν συνετό να μην παραβλέπεται το γεγονός ότι τον Οθωμανό σουλτάνο διαδέχθηκαν οι Νεότουρκοι και οι Κεμαλιστές, που κάθε άλλο παρά επέδειξαν φιλευσπλαχνία και έλεος στους Ελληνες και στους χριστιανούς εν γένει.
Πέρα, όμως, από την Ιστορία, υπάρχει το παρόν και η περίοδος που άσκησε την εξουσία ο κ. Ερντογάν. Θα ήταν σκόπιμο ως εκ τούτου να επισημανθεί ότι στα δεκατρία χρόνια «ισλαμικής» διακυβερνήσεως της Τουρκίας, οι σχέσεις Αθηνών-Αγκύρας δεν διαταράχθηκαν ποτέ με τρόπο ιδιαιτέρως επικίνδυνο, όπως συχνά- πυκνά συνέβαινε στο παρελθόν. Υπήρχαν ασφαλώς προκλήσεις, έκνομες συμπεριφορές, παράλογες απαιτήσεις, αλλά όχι κρίσεις του τύπου των Ιμίων και άλλων προηγουμένων.
Παρέλκει η διατύπωση υποθέσεων σχετικώς με τον τρόπο επιλύσεως του πολιτικού προβλήματος που ανέκυψε από το αποτέλεσμα των εκλογών στην Τουρκία, αλλά το ενδεχόμενο σχηματισμού κυβερνήσεως συνασπισμού των ισλαμιστών του ΑΚΡ και του ακροδεξιού κόμματος ΜΗΡ είναι ισχυρό. Σε μια τέτοια περίπτωση, η τάση οξύνσεως των σχέσεων με την Αθήνα, ενδεχομένως, να ενισχυθεί εντός του νέου κυβερνητικού σχήματος, οπότε ο ρόλος του κ. Ερντογάν θα είναι κρίσιμος για την αποτροπή άκρως επικίνδυνων εξελίξεων. Ο κόσμος δεν είναι ακόμη ομοιόμορφος και οι κατά τόπους ιδιαιτερότητες έχουν τη σημασία τους.
Οι πάντες ομιλούν περί συντριπτικής προσωπικής ήττας του ιδρυτού του ΑΚΡ, κ. Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος μόλις τον προηγούμενο χρόνο είχε εκλεγεί πρόεδρος της Τουρκίας με απόλυτη πλειοψηφία, απευθείας από τον λαό.
Κάποιοι εκ των ηγετών της Δύσεως μπορεί να αισθάνονται μια κρυφή ικανοποίηση, διότι ο κ. Ερντογάν στα δεκατρία χρόνια που άσκησε την εξουσία, ενήργησε συχνά κατά τρόπο ασύμβατο εν σχέσει με τους «δυτικόφρονες», «κεμαλιστές» προκατόχους του. Δεν έχουν άδικο από την πλευρά τους, αν και επί της ουσίας έχουν πλήρη συνείδηση του χάους που θα επέλθει σε όλη την περιοχή εάν κατέρρεε πολιτικά ο κ. Ερντογάν.
Παράλληλα, οι ανά την οικουμένη «προοδευτικές δυνάμεις» επιχαίρουν για το πλήγμα που δέχθηκε ο νέος αυταρχικός «Σουλτάνος». Δεν έχουν άδικο επίσης, διότι οι ανθρωπιστικές, δημοκρατικές και άλλες αντίστοιχες ιδέες κατισχύουν –σε αυτούς τους κύκλους– των αντιλήψεων περί σταθερότητος, τις οποίες προτάσσουν οι πολίτες συντηρητικής διαμορφώσεως.
Αλλά εις την καθ’ ημάς Ανατολή, θα ήταν συνετό να μην παραβλέπεται το γεγονός ότι τον Οθωμανό σουλτάνο διαδέχθηκαν οι Νεότουρκοι και οι Κεμαλιστές, που κάθε άλλο παρά επέδειξαν φιλευσπλαχνία και έλεος στους Ελληνες και στους χριστιανούς εν γένει.
Πέρα, όμως, από την Ιστορία, υπάρχει το παρόν και η περίοδος που άσκησε την εξουσία ο κ. Ερντογάν. Θα ήταν σκόπιμο ως εκ τούτου να επισημανθεί ότι στα δεκατρία χρόνια «ισλαμικής» διακυβερνήσεως της Τουρκίας, οι σχέσεις Αθηνών-Αγκύρας δεν διαταράχθηκαν ποτέ με τρόπο ιδιαιτέρως επικίνδυνο, όπως συχνά- πυκνά συνέβαινε στο παρελθόν. Υπήρχαν ασφαλώς προκλήσεις, έκνομες συμπεριφορές, παράλογες απαιτήσεις, αλλά όχι κρίσεις του τύπου των Ιμίων και άλλων προηγουμένων.
Παρέλκει η διατύπωση υποθέσεων σχετικώς με τον τρόπο επιλύσεως του πολιτικού προβλήματος που ανέκυψε από το αποτέλεσμα των εκλογών στην Τουρκία, αλλά το ενδεχόμενο σχηματισμού κυβερνήσεως συνασπισμού των ισλαμιστών του ΑΚΡ και του ακροδεξιού κόμματος ΜΗΡ είναι ισχυρό. Σε μια τέτοια περίπτωση, η τάση οξύνσεως των σχέσεων με την Αθήνα, ενδεχομένως, να ενισχυθεί εντός του νέου κυβερνητικού σχήματος, οπότε ο ρόλος του κ. Ερντογάν θα είναι κρίσιμος για την αποτροπή άκρως επικίνδυνων εξελίξεων. Ο κόσμος δεν είναι ακόμη ομοιόμορφος και οι κατά τόπους ιδιαιτερότητες έχουν τη σημασία τους.
No comments:
Post a Comment