ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣΑπό το «φάρμακο» στο δηλητήριο;
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Εξουθενωτική και για τους καλύτερα συγκροτημένους ψυχισμούς αποδεικνύεται η τρομακτική ταχύτητα με την οποία αλλάζουν τα συναισθήματά μας μέρα με τη μέρα, ακόμα και ώρα την ώρα. Μια ταχύτητα μεγαλύτερη και από εκείνη με την οποία αλλάζουν θησαυροφυλάκιο τα κεφάλαια που παίζονται στα Χρηματιστήρια, πρωτίστως στο ελληνικό, ανάλογα με το πέταγμα της θρυλικής πεταλούδας στις Βρυξέλλες, το Βερολίνο ή τη Νέα Υόρκη. Από το θετικό στο αρνητικό, από το θερμό στο παγερό, από το ελπιδοφόρο στο απογοητευτικό, και πάλι από την αρχή: αυτή είναι η διαδρομή μας μήνες τώρα.
Βεβαίως, θ’ αργήσουν πολύ οι μελέτες που θα προσδιορίσουν πόσο ακριβώς τροφοδότησε αυτή η ψυχοδιαλυτική αναταραχή την αύξηση των αυτοκτονιών κατά 30% μετά το 2010, την οποία αναφέρει και ο κ. Τίμοθι Γκάρτον Ας στο άρθρό του που δημοσιεύει η «Κ». Επίσης, βέβαιο πρέπει να θεωρήσουμε πως οι αυτοκτονίες, όσες κι αν είναι κι όσο κι αν δρεπανίζουν τις παραγωγικότερες ηλικίες (για να μιλήσουμε τη στυγνή γλώσσα της αγοράς), δεν συμπεριλαμβάνονται στα «μεγέθη» με ισχυρό αντίκρισμα στις διαπραγματεύσεις. Δεν αφήνουν, δηλαδή, βαθύ αποτύπωμα στον νου όσων έχουν μάθει να δουλεύουν με αριθμούς και για αριθμούς, είναι - δεν είναι σωστά τα οικονομικά μαθηματικά με τα οποία «σώζουν» μια χώρα τώρα, έναν άλλο λαό αύριο. Πρόκειται απλώς για «παράπλευρες απώλειες» ενός κοινωνικού πολέμου που, καίτοι ακήρυχτος, μαίνεται. Τόσο σημαντικές όσο και οι παράπλευρες απώλειες των «κανονικών» πολέμων.
Εξουθενωτικό και διαβρωτικό ακόμα και όσων πνευματικών αντιστάσεων απόμειναν είναι και κάτι άλλο που αναφέρει ο κ. Ας. Κι όσο κι αν έχει ειπωθεί κατ’ επανάληψη, σίγουρα ακούγεται ηχηρότερο όταν το υιοθετεί η ψύχραιμη γραφίδα κάποιου που δεν είναι Ελληνας, και μάλιστα ένας από τους «διαρκώς παραπονούμενους Ελληνες» που κυκλοφορούν στις συμβατικές ή χλευαστικές αναλύσεις. Εννοώ την εμμονή των πιστωτών στο λάθος· εμμονή, αν όχι ιδεοληπτική, σίγουρα πάντως πολιτικής καταγωγής και ομοίως πολιτικής σκόπευσης.
Γράφει λοιπόν ο καθηγητής Ευρωπαϊκών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης: «Εννοείται ότι οι πελατειακές ελληνικές κυβερνήσεις, δανειζόμενες με γερμανικά επιτόκια, έκαναν τα πρώτα χρόνια του ευρώ μια ήδη άσχημη κατάσταση, χειρότερη, με τη συνέργεια των ολιγαρχών. Το φάρμακο που φτιάχτηκε από τη Γερμανία και το ΔΝΤ για να ξεπεραστεί η κρίση επρόκειτο σχεδόν με βεβαιότητα να χειροτερέψει την κατάσταση ενός τόσο βαριά ασθενούς, ενώ ο ασθενής προσποιούνταν ότι έπαιρνε μέρος της δόσης του φαρμάκου κ.τ.λ. [...] Ρίξτε τις ευθύνες όπου θέλετε. Αυτό που έτσι κι αλλιώς απομένει είναι ότι οι Ελληνες υπέφεραν πολύ». Οχι φυσικά όλοι οι Ελληνες, όπως υποδηλώνει και ο κ. Ας, με την αναφορά του στους ολιγάρχες, που τελικά δεν υπάρχουν μόνο στη Ρωσία.
Κι ωστόσο, ΔΝΤ, Ε.Ε. και ΕΚΤ αδιαφορούν για τις αντιδράσεις του ασθενούς και την επιβάρυνσή του και επιμένουν: και 1,8 δισ. επιπλέον έσοδα διά του ΦΠΑ και κατά 1,8 δισ. μείωση των συντάξεων. Δηλαδή, από το «φάρμακο» στο δηλητήριο; Καθαρά πια;
Βεβαίως, θ’ αργήσουν πολύ οι μελέτες που θα προσδιορίσουν πόσο ακριβώς τροφοδότησε αυτή η ψυχοδιαλυτική αναταραχή την αύξηση των αυτοκτονιών κατά 30% μετά το 2010, την οποία αναφέρει και ο κ. Τίμοθι Γκάρτον Ας στο άρθρό του που δημοσιεύει η «Κ». Επίσης, βέβαιο πρέπει να θεωρήσουμε πως οι αυτοκτονίες, όσες κι αν είναι κι όσο κι αν δρεπανίζουν τις παραγωγικότερες ηλικίες (για να μιλήσουμε τη στυγνή γλώσσα της αγοράς), δεν συμπεριλαμβάνονται στα «μεγέθη» με ισχυρό αντίκρισμα στις διαπραγματεύσεις. Δεν αφήνουν, δηλαδή, βαθύ αποτύπωμα στον νου όσων έχουν μάθει να δουλεύουν με αριθμούς και για αριθμούς, είναι - δεν είναι σωστά τα οικονομικά μαθηματικά με τα οποία «σώζουν» μια χώρα τώρα, έναν άλλο λαό αύριο. Πρόκειται απλώς για «παράπλευρες απώλειες» ενός κοινωνικού πολέμου που, καίτοι ακήρυχτος, μαίνεται. Τόσο σημαντικές όσο και οι παράπλευρες απώλειες των «κανονικών» πολέμων.
Εξουθενωτικό και διαβρωτικό ακόμα και όσων πνευματικών αντιστάσεων απόμειναν είναι και κάτι άλλο που αναφέρει ο κ. Ας. Κι όσο κι αν έχει ειπωθεί κατ’ επανάληψη, σίγουρα ακούγεται ηχηρότερο όταν το υιοθετεί η ψύχραιμη γραφίδα κάποιου που δεν είναι Ελληνας, και μάλιστα ένας από τους «διαρκώς παραπονούμενους Ελληνες» που κυκλοφορούν στις συμβατικές ή χλευαστικές αναλύσεις. Εννοώ την εμμονή των πιστωτών στο λάθος· εμμονή, αν όχι ιδεοληπτική, σίγουρα πάντως πολιτικής καταγωγής και ομοίως πολιτικής σκόπευσης.
Γράφει λοιπόν ο καθηγητής Ευρωπαϊκών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης: «Εννοείται ότι οι πελατειακές ελληνικές κυβερνήσεις, δανειζόμενες με γερμανικά επιτόκια, έκαναν τα πρώτα χρόνια του ευρώ μια ήδη άσχημη κατάσταση, χειρότερη, με τη συνέργεια των ολιγαρχών. Το φάρμακο που φτιάχτηκε από τη Γερμανία και το ΔΝΤ για να ξεπεραστεί η κρίση επρόκειτο σχεδόν με βεβαιότητα να χειροτερέψει την κατάσταση ενός τόσο βαριά ασθενούς, ενώ ο ασθενής προσποιούνταν ότι έπαιρνε μέρος της δόσης του φαρμάκου κ.τ.λ. [...] Ρίξτε τις ευθύνες όπου θέλετε. Αυτό που έτσι κι αλλιώς απομένει είναι ότι οι Ελληνες υπέφεραν πολύ». Οχι φυσικά όλοι οι Ελληνες, όπως υποδηλώνει και ο κ. Ας, με την αναφορά του στους ολιγάρχες, που τελικά δεν υπάρχουν μόνο στη Ρωσία.
Κι ωστόσο, ΔΝΤ, Ε.Ε. και ΕΚΤ αδιαφορούν για τις αντιδράσεις του ασθενούς και την επιβάρυνσή του και επιμένουν: και 1,8 δισ. επιπλέον έσοδα διά του ΦΠΑ και κατά 1,8 δισ. μείωση των συντάξεων. Δηλαδή, από το «φάρμακο» στο δηλητήριο; Καθαρά πια;
No comments:
Post a Comment