ΜΠΑΜΠΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥΤο τέλος της αντιπολίτευσης
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Σε λίγες εβδομάδες οι ψηφοφόροι θα προσδιορίσουν μια νέα σύνθεση στο Κοινοβούλιο. Τρίτη φορά, μέσα σε δέκα μήνες, να γίνουν τα πράγματα «ό,τι θέλει ο λαός». Το μόνο σίγουρο όμως, πέραν όσων άλλων θα επιδιώξουν τα πολιτικά κόμματα, είναι πως μετά την αναμέτρηση του Σεπτεμβρίου θα ζήσουμε το τέλος της αντιπολίτευσης. Τουλάχιστον με τη μορφή που πήρε όλα αυτά τα χρόνια η άσκηση της αντιπολίτευσης από τα κόμματα που με κάποιον τρόπο συμμετείχαν στην άσκηση της διακυβέρνησης.
Με τη δεύτερη τετραετία Σημίτη καθιερώθηκε ο αποδεδειγμένα σίγουρος κανόνας νίκης για την αντιπολίτευση. Η σχετική θεωρία του «ώριμου φρούτου» υποσχόταν ότι η εξουσία θα περιέλθει εις χείρας των ανθρώπων της εκάστοτε αντιπολιτεύσεως, υπό δύο προϋποθέσεις. Η μία προϋπόθεση είναι πρακτικώς αυταπόδεικτη στις δημοκρατίες. Η εξουσία φθείρει όσους την ασκούν. Υπάρχει πάντοτε μια μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων που δεν είναι ικανοποιημένη. Αν η αντιπολίτευση καλλιεργήσει αποτελεσματικά την «γκρίνια» των ψηφοφόρων, αν υποσχεθεί ότι αυτή με προθυμία θα δώσει όσα η εκάστοτε κυβέρνηση «αρνείται» να παραχωρήσει, τότε θα πλησιάσει με καλές προοπτικές την εξουσία. Η δεύτερη προϋπόθεση για να κερδίσει η αντιπολίτευση είναι να μην αποδεχτεί ποτέ ότι η χώρα έχει σοβαρά προβλήματα τα οποία δεν μπορούν να λυθούν αποτελεσματικά χωρίς τη δική της βοήθεια, αυτό που στην πολιτική αποκαλείται «συναίνεση». Αντιθέτως, αρχηγός και στελέχη πρέπει να καλλιεργούν και να προστατεύουν την ακρότητα.
Ομως, μετά την αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να ψηφίσει μόνος του όσα απαιτούσε η τρίτη διάσωση του ελληνικού κράτους, όλα τα κόμματα που συμμετέχουν στην υπεράσπιση της ευρωπαϊκής ταυτότητας της χώρας βρέθηκαν στην ίδια πλευρά.
Από την κάλπη του Σεπτεμβρίου θα προκύψει μία νέου τύπου αντιπολίτευση. Είναι ήδη σαφές –όπως με επιμονή εξηγούσαμε επί ατελείωτους μήνες– ότι η πρώτη αντιμνημονιακή αντιπολίτευση ταυτίζεται πλήρως με την αλλαγή οικονομικού και, κατά πάσα πιθανότητα πολιτειακού, καθεστώτος.
Με τη δεύτερη τετραετία Σημίτη καθιερώθηκε ο αποδεδειγμένα σίγουρος κανόνας νίκης για την αντιπολίτευση. Η σχετική θεωρία του «ώριμου φρούτου» υποσχόταν ότι η εξουσία θα περιέλθει εις χείρας των ανθρώπων της εκάστοτε αντιπολιτεύσεως, υπό δύο προϋποθέσεις. Η μία προϋπόθεση είναι πρακτικώς αυταπόδεικτη στις δημοκρατίες. Η εξουσία φθείρει όσους την ασκούν. Υπάρχει πάντοτε μια μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων που δεν είναι ικανοποιημένη. Αν η αντιπολίτευση καλλιεργήσει αποτελεσματικά την «γκρίνια» των ψηφοφόρων, αν υποσχεθεί ότι αυτή με προθυμία θα δώσει όσα η εκάστοτε κυβέρνηση «αρνείται» να παραχωρήσει, τότε θα πλησιάσει με καλές προοπτικές την εξουσία. Η δεύτερη προϋπόθεση για να κερδίσει η αντιπολίτευση είναι να μην αποδεχτεί ποτέ ότι η χώρα έχει σοβαρά προβλήματα τα οποία δεν μπορούν να λυθούν αποτελεσματικά χωρίς τη δική της βοήθεια, αυτό που στην πολιτική αποκαλείται «συναίνεση». Αντιθέτως, αρχηγός και στελέχη πρέπει να καλλιεργούν και να προστατεύουν την ακρότητα.
Ομως, μετά την αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να ψηφίσει μόνος του όσα απαιτούσε η τρίτη διάσωση του ελληνικού κράτους, όλα τα κόμματα που συμμετέχουν στην υπεράσπιση της ευρωπαϊκής ταυτότητας της χώρας βρέθηκαν στην ίδια πλευρά.
Από την κάλπη του Σεπτεμβρίου θα προκύψει μία νέου τύπου αντιπολίτευση. Είναι ήδη σαφές –όπως με επιμονή εξηγούσαμε επί ατελείωτους μήνες– ότι η πρώτη αντιμνημονιακή αντιπολίτευση ταυτίζεται πλήρως με την αλλαγή οικονομικού και, κατά πάσα πιθανότητα πολιτειακού, καθεστώτος.
Πράγματι, και οι τρεις σχηματισμοί που θέλουν να επαναφέρουν τη δραχμή στη θέση του εθνικού νομίσματος επιχειρηματολογούν υπέρ μιας ριζικής αλλαγής καθεστώτος για την Ελλάδα. Η συνέπεια με την οποία υποστηρίζουν τις απόψεις τους οι κομμουνιστές του ΚΚΕ μάς είναι πλέον οικεία. Πολύ κοντά τους βρίσκονται, μετά την εκ διασπάσεως αποκάλυψη των προθέσεών τους, οι νεοκομμουνιστές του Παναγιώτη Λαφαζάνη. Ομοια μονοπάτια, αν και προφανώς διαφορετικής «κοσμοθεωρίας», προτείνουν οι νεοφασίστες της «Χρυσής Αυγής». Η «αντιπολίτευση των δραχμιστών» θα είναι εθνικιστική και ακραία.
Ζητείται λοιπόν ποιος θα αναλάβει να εφεύρει τη νέα αντιπολίτευση. Πραγματική, εποικοδομητική, προφανώς συστημική, κυρίως όμως: αποτελεσματική.
No comments:
Post a Comment