Η διά της αποτυχίας επιτυχία
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Για όσους παρακολουθούν από κοντά τα πράγματα, η αποτυχία του κυβερνητικού υβριδίου ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ είναι εμφανής. Οχι σε ό,τι αφορά τη διαπραγμάτευση· αυτή ήταν χαμένη από χέρι, κι απλώς οι συγκυβερνήτες δεν το κατάλαβαν μέχρι να αγγίξουμε και την τυπική χρεοκοπία. Η αποτυχία είναι εμφανής κυρίως σε ό,τι αφορά τις σκληρές παθογένειες του ελληνικού πολιτικού και οικονομικού συστήματος. Από το κράτος που έγινε ακόμη πιο κομματικό βιλαέτι, απ’ ό,τι ήταν στο παρελθόν, μέχρι τη διαχείριση των θεμάτων παιδείας, και μέχρι το μεταναστευτικό, όλα -μα όλα!- τα μεγάλα προβλήματα φούντωσαν έτι περαιτέρω.
Βεβαίως οι πολίτες, είτε λόγω της θερινής ραστώνης, είτε λόγω του Θεάτρου Σκιών που παρακολουθούσαν (και θα μπορούσε να έχει τον τίτλο «Ο Καραγκιόζης Διαπραγματευτής»), δεν αντιλαμβάνονται ακόμη το κόστος της άθλιας διαχείρισης. Αλλά το φθινόπωρο είναι κοντά και θα ζήσουμε το έπος των «βουλωμένων φρεατίων»· όπως ουδείς πολίτης νοιάζεται για τα βουλωμένα φρεάτια μέχρι να γίνει η πλημμύρα, έτσι και τώρα ελάχιστοι χολοσκάνε για τα διαχειριστικά ελλείμματα της πολιτικής των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ. Μέχρι τα βρομόνερα αυτής της διαχείρισης να φτάσουν σπίτι τους...
Ιστορικώς, στην Ελλάδα οι αποτυχίες των κυβερνήσεων γίνονταν επιτυχίες των αξιωματικών αντιπολιτεύσεων. Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ εναλλάσσονταν στην εξουσία από μια διπλή δυναμική: από τη μία ήταν τα διαχειριστικά ελλείμματα των κυβερνώντων και από την άλλη τα ταξίματα των αντιπολιτευόμενων. Δεν δοκιμάστηκε ποτέ, και γι’ αυτό δεν ξέρουμε τι δυναμική θα ανέπτυσσε ένα κόμμα χωρίς υποσχέσεις μεγάλων παροχών· οι «αλήθειες Καραμανλή» του 2009 δεν μετράνε, διότι οι διαχειριστικές ανεπάρκειες της πενταετίας του ήταν αντίστοιχες των σημερινών κυβερνώντων, κι εκτός αυτού δεν μπορείς να λες ρητορικώς την αλήθεια για την οικονομία, και όλος ο κρατικός μηχανισμός να σπαταλά χρήματα για επιδοτήσεις αγροτών, διορισμούς κ.λπ. παλαιοκομματικά.
Οπως και να έχει το πράγμα όμως, το παλιό μοντέλο μοιάζει να μη λειτουργεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ, παρ’ όλο που έταξε στους πάντες τα πάντα, πήρε ένα πενιχρό σε σχέση με το δικομματικό παρελθόν 36%. Ηταν τα διαχειριστικά ελλείμματα της κυβέρνησης Σαμαρά, ειδικά μετά τις ευρωεκλογές του Ιουνίου, που μέτρησαν, συν μια αίσθηση μούχλας που ανέδιδαν και ακόμη αναδίδουν τα παλιά κόμματα. Περισσότερο μέτρησε το «τι έχουμε να χάσουμε αν δοκιμάσουμε και τον Τσίπρα;», παρά η πρόταση της Θεσσαλονίκης που δεν έγινε και πιστευτή. Ενα μεγάλο και αυξανόμενο μέρος του εκλογικού σώματος διαπιστώνει ότι παλιές συνταγές ουδόλως λειτουργούν. Χρειάζεται κάτι νέο για να επανεκκινήσει η οικονομία και η χώρα.
Δυστυχώς όμως, αν αφαιρέσουμε την υπεύθυνη στάση της αντιπολίτευσης, που μπροστά στον μεγάλο χαμό αποφάσισε να στηρίξει τη συμφωνία που έφερε η κυβέρνηση, στα επιμέρους οι παλιές λογικές κυριαρχούν. Από τη φορολόγηση των αγροτών, που θα διορθώσει μια αδικία και θα πλήξει μέρος της φοροδιαφυγής, μέχρι το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, η αντιπολίτευση ψιθυρίζει και σε λίγο θα φωνασκεί για «άδικα μέτρα». Ξεχνά όμως ότι στην κατάσταση που βρισκόμαστε η επιτυχία της αποτυχίας των άλλων δεν αρκεί για να κυβερνήσει κάποιος. Χρειάζεται τόλμη και προτάσεις για να βγουν και τα κόμματα από το τέλμα.
Βεβαίως οι πολίτες, είτε λόγω της θερινής ραστώνης, είτε λόγω του Θεάτρου Σκιών που παρακολουθούσαν (και θα μπορούσε να έχει τον τίτλο «Ο Καραγκιόζης Διαπραγματευτής»), δεν αντιλαμβάνονται ακόμη το κόστος της άθλιας διαχείρισης. Αλλά το φθινόπωρο είναι κοντά και θα ζήσουμε το έπος των «βουλωμένων φρεατίων»· όπως ουδείς πολίτης νοιάζεται για τα βουλωμένα φρεάτια μέχρι να γίνει η πλημμύρα, έτσι και τώρα ελάχιστοι χολοσκάνε για τα διαχειριστικά ελλείμματα της πολιτικής των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ. Μέχρι τα βρομόνερα αυτής της διαχείρισης να φτάσουν σπίτι τους...
Ιστορικώς, στην Ελλάδα οι αποτυχίες των κυβερνήσεων γίνονταν επιτυχίες των αξιωματικών αντιπολιτεύσεων. Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ εναλλάσσονταν στην εξουσία από μια διπλή δυναμική: από τη μία ήταν τα διαχειριστικά ελλείμματα των κυβερνώντων και από την άλλη τα ταξίματα των αντιπολιτευόμενων. Δεν δοκιμάστηκε ποτέ, και γι’ αυτό δεν ξέρουμε τι δυναμική θα ανέπτυσσε ένα κόμμα χωρίς υποσχέσεις μεγάλων παροχών· οι «αλήθειες Καραμανλή» του 2009 δεν μετράνε, διότι οι διαχειριστικές ανεπάρκειες της πενταετίας του ήταν αντίστοιχες των σημερινών κυβερνώντων, κι εκτός αυτού δεν μπορείς να λες ρητορικώς την αλήθεια για την οικονομία, και όλος ο κρατικός μηχανισμός να σπαταλά χρήματα για επιδοτήσεις αγροτών, διορισμούς κ.λπ. παλαιοκομματικά.
Οπως και να έχει το πράγμα όμως, το παλιό μοντέλο μοιάζει να μη λειτουργεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ, παρ’ όλο που έταξε στους πάντες τα πάντα, πήρε ένα πενιχρό σε σχέση με το δικομματικό παρελθόν 36%. Ηταν τα διαχειριστικά ελλείμματα της κυβέρνησης Σαμαρά, ειδικά μετά τις ευρωεκλογές του Ιουνίου, που μέτρησαν, συν μια αίσθηση μούχλας που ανέδιδαν και ακόμη αναδίδουν τα παλιά κόμματα. Περισσότερο μέτρησε το «τι έχουμε να χάσουμε αν δοκιμάσουμε και τον Τσίπρα;», παρά η πρόταση της Θεσσαλονίκης που δεν έγινε και πιστευτή. Ενα μεγάλο και αυξανόμενο μέρος του εκλογικού σώματος διαπιστώνει ότι παλιές συνταγές ουδόλως λειτουργούν. Χρειάζεται κάτι νέο για να επανεκκινήσει η οικονομία και η χώρα.
Δυστυχώς όμως, αν αφαιρέσουμε την υπεύθυνη στάση της αντιπολίτευσης, που μπροστά στον μεγάλο χαμό αποφάσισε να στηρίξει τη συμφωνία που έφερε η κυβέρνηση, στα επιμέρους οι παλιές λογικές κυριαρχούν. Από τη φορολόγηση των αγροτών, που θα διορθώσει μια αδικία και θα πλήξει μέρος της φοροδιαφυγής, μέχρι το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, η αντιπολίτευση ψιθυρίζει και σε λίγο θα φωνασκεί για «άδικα μέτρα». Ξεχνά όμως ότι στην κατάσταση που βρισκόμαστε η επιτυχία της αποτυχίας των άλλων δεν αρκεί για να κυβερνήσει κάποιος. Χρειάζεται τόλμη και προτάσεις για να βγουν και τα κόμματα από το τέλμα.
No comments:
Post a Comment