Περί «μονομάχων»
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Είναι δυσάρεστη η εικόνα που προκύπτει από την αδυναμία προσδιορισμού της ημερομηνίας εκλογής και άλλων συναφών θεμάτων αμέσως σχετιζομένων με τη διαδικασία αναδείξεως του νέου προέδρου της Νέας Δημοκρατίας. Παρέλκει, όμως, η δραματοποίηση της καταστάσεως. Πρόκειται απλώς περί συνεπειών που απορρέουν από την απόφαση να επισπευσθεί κατά ένα εξάμηνο η μάχη διαδοχής. Αλλά αυτό είναι κάτι που ανήκει αμετάκλητα στο παρελθόν.
Ωστόσο, η παρούσα μάχη διαδοχής έχει ένα ιδιαίτερο ούτως ειπείν χαρακτηριστικό, το γεγονός ότι ένας εκ των υποψηφίων –ο κ. Απόστολος Τιτζικώστας– δεν είναι βουλευτής και δημιουργείται θέμα, κατ’ ορισμένους άλυτο, διότι εάν ο περιφερειάρχης της Κεντρικής Μακεδονίας αναδειχθεί νικητής, δεν θα μπορεί να αντικρούει τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα στο Κοινοβούλιο.
Αποδεχόμεθα ασφαλώς τη σημασία του επιχειρήματος, που εάν τελικώς προκύψει, θα επιλυθεί ούτως ή άλλως.
Στην παρούσα Βουλή μετέχουν δύο πρώην πρωθυπουργοί, τρεις υποψήφιοι για το αξίωμα του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, καθώς και έμπειρα στελέχη. Κάποιος από όλους θα «θυσιασθεί» και θα τεθεί επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδος.
Σε τελική ανάλυση και ο κ. Τσίπρας δεν είναι ο γίγας του ελληνικού Κοινοβουλίου· κείμενα που προετοιμάζουν οι συνεργάτες του αναγιγνώσκει, διανθισμένα με κάποιες «ατάκες» διά τις ανάγκες της τηλεοράσεως. Εξέλιπαν από καιρού οι μεγάλοι πολιτικοί ρήτορες, γοητευτικοί αλλά συχνότατα μοιραίοι, όπως ο αλήστου μνήμης Γεώργιος Παπανδρέου.
Πέραν τούτου, ο επαρκέστερος αγορητής των τελευταίων χρόνων –μακράν όλων των άλλων– ήταν ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος. Ασκούσε αναμφιβόλως την πλέον άμεση, εύστοχη και τεκμηριωμένη κριτική στον κ. Τσίπρα. Εσπευδαν οι βουλευτές της Ν.Δ. από το περιστύλιο στην αίθουσα του Κοινοβουλίου να απολαύσουν τις αγορεύσεις του και εάν δεν εμφορούνταν από αίσθημα νομιμοφροσύνης προς το κόμμα τους, θα τον καταχειροκροτούσαν. Αλλά τι το όφελος. Επί των ημερών του εξαϋλώθηκε το ΠΑΣΟΚ.
Δεν είναι να επιχαίρει κάποιος για την περιορισμένη απήχηση που έχουν στην κοινή γνώμη οι «μονομαχίες αρχηγών» στη Βουλή, τις οποίες ελάχιστοι από τους πολίτες παρακολουθούν στο σύνολό τους, ενώ τα σχόλια την επομένη στον Τύπο και στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ είναι συχνότατα απαξιωτικά.
Ουδείς εχέφρων και υπεύθυνος πολίτης και πολιτικός μπορεί να διανοηθεί ότι είναι δυνατόν να υποβαθμισθεί η παρουσία ενός κόμματος στο Κοινοβούλιο. Αλλά η ιδέα ότι ένας πρόεδρος μπορεί να αρκεσθεί σε πέντε-δέκα αγορεύσεις στη διάρκεια του έτους –καταχειροκροτούμενος από τους βουλευτές– δεν αρκεί.
Οταν ο κ. Κώστας Καραμανλής εξελέγη πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, όργωσε κυριολεκτικώς την Ελλάδα απ’ άκρου εις άκρον. Ηταν εξαίρετος ρήτωρ στη Βουλή, αλλά δεν αρκέσθηκε σε αυτό. Οποιος εκ των τεσσάρων υποψηφίων αναδειχθεί πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας έχει ασφαλώς υπ’ όψιν ότι οι «μονομαχίες» στη Βουλή δεν αρκούν για να προσδώσουν ζωτική ορμή στην Κεντροδεξιά.
Ωστόσο, η παρούσα μάχη διαδοχής έχει ένα ιδιαίτερο ούτως ειπείν χαρακτηριστικό, το γεγονός ότι ένας εκ των υποψηφίων –ο κ. Απόστολος Τιτζικώστας– δεν είναι βουλευτής και δημιουργείται θέμα, κατ’ ορισμένους άλυτο, διότι εάν ο περιφερειάρχης της Κεντρικής Μακεδονίας αναδειχθεί νικητής, δεν θα μπορεί να αντικρούει τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα στο Κοινοβούλιο.
Αποδεχόμεθα ασφαλώς τη σημασία του επιχειρήματος, που εάν τελικώς προκύψει, θα επιλυθεί ούτως ή άλλως.
Στην παρούσα Βουλή μετέχουν δύο πρώην πρωθυπουργοί, τρεις υποψήφιοι για το αξίωμα του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, καθώς και έμπειρα στελέχη. Κάποιος από όλους θα «θυσιασθεί» και θα τεθεί επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδος.
Σε τελική ανάλυση και ο κ. Τσίπρας δεν είναι ο γίγας του ελληνικού Κοινοβουλίου· κείμενα που προετοιμάζουν οι συνεργάτες του αναγιγνώσκει, διανθισμένα με κάποιες «ατάκες» διά τις ανάγκες της τηλεοράσεως. Εξέλιπαν από καιρού οι μεγάλοι πολιτικοί ρήτορες, γοητευτικοί αλλά συχνότατα μοιραίοι, όπως ο αλήστου μνήμης Γεώργιος Παπανδρέου.
Πέραν τούτου, ο επαρκέστερος αγορητής των τελευταίων χρόνων –μακράν όλων των άλλων– ήταν ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος. Ασκούσε αναμφιβόλως την πλέον άμεση, εύστοχη και τεκμηριωμένη κριτική στον κ. Τσίπρα. Εσπευδαν οι βουλευτές της Ν.Δ. από το περιστύλιο στην αίθουσα του Κοινοβουλίου να απολαύσουν τις αγορεύσεις του και εάν δεν εμφορούνταν από αίσθημα νομιμοφροσύνης προς το κόμμα τους, θα τον καταχειροκροτούσαν. Αλλά τι το όφελος. Επί των ημερών του εξαϋλώθηκε το ΠΑΣΟΚ.
Δεν είναι να επιχαίρει κάποιος για την περιορισμένη απήχηση που έχουν στην κοινή γνώμη οι «μονομαχίες αρχηγών» στη Βουλή, τις οποίες ελάχιστοι από τους πολίτες παρακολουθούν στο σύνολό τους, ενώ τα σχόλια την επομένη στον Τύπο και στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ είναι συχνότατα απαξιωτικά.
Ουδείς εχέφρων και υπεύθυνος πολίτης και πολιτικός μπορεί να διανοηθεί ότι είναι δυνατόν να υποβαθμισθεί η παρουσία ενός κόμματος στο Κοινοβούλιο. Αλλά η ιδέα ότι ένας πρόεδρος μπορεί να αρκεσθεί σε πέντε-δέκα αγορεύσεις στη διάρκεια του έτους –καταχειροκροτούμενος από τους βουλευτές– δεν αρκεί.
Οταν ο κ. Κώστας Καραμανλής εξελέγη πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, όργωσε κυριολεκτικώς την Ελλάδα απ’ άκρου εις άκρον. Ηταν εξαίρετος ρήτωρ στη Βουλή, αλλά δεν αρκέσθηκε σε αυτό. Οποιος εκ των τεσσάρων υποψηφίων αναδειχθεί πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας έχει ασφαλώς υπ’ όψιν ότι οι «μονομαχίες» στη Βουλή δεν αρκούν για να προσδώσουν ζωτική ορμή στην Κεντροδεξιά.
No comments:
Post a Comment