Η μάχη διαδοχής στη Νέα Δημοκρατία
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Η άκαιρη αμφισβήτηση της προεκλογικής τακτικής του προέδρου της Ν.Δ. κ. Ευάγγελου Μεϊμαράκη από τη συνιστώσα του ΛΑΟΣ ήταν αυθάδης και δηλωτική προθέσεων και ήθους πολιτικού όσων εισπήδησαν στην Κεντροδεξιά με πρωτοβουλία του τέως προέδρου του κόμματος κ. Αντώνη Σαμαρά.
Η απόφαση του κ. Μεϊμαράκη να επισπεύσει ως εξ αυτού του λόγου τη διαδικασία διαδοχής κατά ένα εξάμηνο δημιούργησε μια νευρικότητα και στην υποβολή υποψηφιοτήτων, δίχως να έχει προηγηθεί διάλογος σοβαρός γύρω από την ανασύσταση της Κεντροδεξιάς.
Διότι δεν είναι πλέον δυνατόν η Νέα Δημοκρατία να πορεύεται επί σαράντα χρόνια με βάση τις αρχές του συνεδρίου της Χαλκιδικής, ενώ στην κυριολεξία ήρθαν τα «πάνω-κάτω» στην υφήλιο. Μία συντηρητική παράταξη δεν έχει ανάγκη ασφυκτικού ιδεολογικού πλαισίου, αλλά το αφήγημά της πρέπει να εναρμονισθεί με τη σημερινή πραγματικότητα.
Η μάχη διαδοχής δίδεται, καλώς ή κακώς, στη βάση εκτοπίσεως του «παλαιού» από το «νέο» και αυτό επί της ουσίας λειτουργεί εις βάρος του κ. Μεϊμαράκη. Ο πρόεδρος της Ν.Δ. έδωσε ένα σκληρότατο προεκλογικό αγώνα, κατάφερε να συσπειρώσει την Κεντροδεξιά, αλλά στον «ηλικιακό» ανταγωνισμό απλούστατα υστερεί.
Αρκετά χρόνια μεγαλύτερος σε ηλικία, ο συντάκτης αυτής της στήλης αισθάνεται ιδιαίτερη συμπάθεια για τον κ. Μεϊμαράκη και εκτιμά τη συμβολή του όχι μόνον στη διάρκεια της σύντομης παραμονής του στην ηγεσία της Ν.Δ., αλλά και διαχρονικώς. Ομως, ακόμη και αν ο κ. Μεϊμαράκης κερδίσει τον αγώνα διαδοχής, θα θεωρείται ατυχώς ότι εκπροσωπεί το «παλαιό» – όχι απλώς από τον ΣΥΡΙΖΑ και τον κατ’ εξοχήν πολιτικό αντίπαλό του, κ. Αλέξη Τσίπρα, αλλά και από πολλά στελέχη και βουλευτές της Ν.Δ. Είναι άδικο. Αλλά ένας «ηλικιακός ρατσισμός» υφέρπει στην κοινωνία σήμερα.
Ανάγκη, συνεπώς, να εστιάσει κάποιος την προσοχή στους υποψηφίους της «νέας γενιάς». Εκ των τριών μέχρις στιγμής διεκδικητών της προεδρίας της Ν.Δ. οι κ. Κυριάκος Μητσοτάκης και Αδωνις Γεωργιάδης είναι «νέοι» μόνον από απόψεως ηλικιακής. Επί μία και πλέον πενταετία ως υπουργοί, κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι ή απλοί βουλευτές κυριάρχησαν στα ΜΜΕ. Τα είπαν όλα, εξάντλησαν όλα τα επιχειρήματά τους, εξετέθησαν από την υπερβολική προβολή και ανεξαρτήτως ικανοτήτων ή ηλικίας, ανήκουν εκ των πραγμάτων στο «παλαιό».
Αντιθέτως, ο τρίτος υποψήφιος, κ. Απόστολος Τζιτζικώστας, δεν έχει υποστεί τη φθορά της τηλεοπτικής δημοσιότητος και ταυτοχρόνως δεν προέρχεται από το πουθενά. Διετέλεσε βουλευτής, ανεδείχθη περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας, παρά τη λυσσώδη αντίδραση του κ. Σαμαρά, αλλά δεν είναι μέρος του «παλαιού συστήματος». Τον έσωσαν ενδεχομένως η απόσταση από το κέντρο της εξουσίας, η απουσία του από τη Βουλή τα τελευταία χρόνια και φυσικά, η επιτυχής πολιτική πορεία του στη Βόρεια Ελλάδα. Είναι νέος, όχι όμως άγνωστος ή άνευ πείρας.
Η απόφαση του κ. Μεϊμαράκη να επισπεύσει ως εξ αυτού του λόγου τη διαδικασία διαδοχής κατά ένα εξάμηνο δημιούργησε μια νευρικότητα και στην υποβολή υποψηφιοτήτων, δίχως να έχει προηγηθεί διάλογος σοβαρός γύρω από την ανασύσταση της Κεντροδεξιάς.
Διότι δεν είναι πλέον δυνατόν η Νέα Δημοκρατία να πορεύεται επί σαράντα χρόνια με βάση τις αρχές του συνεδρίου της Χαλκιδικής, ενώ στην κυριολεξία ήρθαν τα «πάνω-κάτω» στην υφήλιο. Μία συντηρητική παράταξη δεν έχει ανάγκη ασφυκτικού ιδεολογικού πλαισίου, αλλά το αφήγημά της πρέπει να εναρμονισθεί με τη σημερινή πραγματικότητα.
Η μάχη διαδοχής δίδεται, καλώς ή κακώς, στη βάση εκτοπίσεως του «παλαιού» από το «νέο» και αυτό επί της ουσίας λειτουργεί εις βάρος του κ. Μεϊμαράκη. Ο πρόεδρος της Ν.Δ. έδωσε ένα σκληρότατο προεκλογικό αγώνα, κατάφερε να συσπειρώσει την Κεντροδεξιά, αλλά στον «ηλικιακό» ανταγωνισμό απλούστατα υστερεί.
Αρκετά χρόνια μεγαλύτερος σε ηλικία, ο συντάκτης αυτής της στήλης αισθάνεται ιδιαίτερη συμπάθεια για τον κ. Μεϊμαράκη και εκτιμά τη συμβολή του όχι μόνον στη διάρκεια της σύντομης παραμονής του στην ηγεσία της Ν.Δ., αλλά και διαχρονικώς. Ομως, ακόμη και αν ο κ. Μεϊμαράκης κερδίσει τον αγώνα διαδοχής, θα θεωρείται ατυχώς ότι εκπροσωπεί το «παλαιό» – όχι απλώς από τον ΣΥΡΙΖΑ και τον κατ’ εξοχήν πολιτικό αντίπαλό του, κ. Αλέξη Τσίπρα, αλλά και από πολλά στελέχη και βουλευτές της Ν.Δ. Είναι άδικο. Αλλά ένας «ηλικιακός ρατσισμός» υφέρπει στην κοινωνία σήμερα.
Ανάγκη, συνεπώς, να εστιάσει κάποιος την προσοχή στους υποψηφίους της «νέας γενιάς». Εκ των τριών μέχρις στιγμής διεκδικητών της προεδρίας της Ν.Δ. οι κ. Κυριάκος Μητσοτάκης και Αδωνις Γεωργιάδης είναι «νέοι» μόνον από απόψεως ηλικιακής. Επί μία και πλέον πενταετία ως υπουργοί, κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι ή απλοί βουλευτές κυριάρχησαν στα ΜΜΕ. Τα είπαν όλα, εξάντλησαν όλα τα επιχειρήματά τους, εξετέθησαν από την υπερβολική προβολή και ανεξαρτήτως ικανοτήτων ή ηλικίας, ανήκουν εκ των πραγμάτων στο «παλαιό».
Αντιθέτως, ο τρίτος υποψήφιος, κ. Απόστολος Τζιτζικώστας, δεν έχει υποστεί τη φθορά της τηλεοπτικής δημοσιότητος και ταυτοχρόνως δεν προέρχεται από το πουθενά. Διετέλεσε βουλευτής, ανεδείχθη περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας, παρά τη λυσσώδη αντίδραση του κ. Σαμαρά, αλλά δεν είναι μέρος του «παλαιού συστήματος». Τον έσωσαν ενδεχομένως η απόσταση από το κέντρο της εξουσίας, η απουσία του από τη Βουλή τα τελευταία χρόνια και φυσικά, η επιτυχής πολιτική πορεία του στη Βόρεια Ελλάδα. Είναι νέος, όχι όμως άγνωστος ή άνευ πείρας.
No comments:
Post a Comment