ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ
Αν πίστευε πράγματι ο πρωθυπουργός ότι τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησής του θα τις υπερψήφιζαν οι δυνάμεις του δημοψηφισματικού «Ναι» (οι ευρωπαϊκές όπως χαίρονται να καυχώνται), ανταποκρινόμενες στο προσκλητήριό του, θα μπαίναμε σε σκέψεις για τη μνήμη και την κρίση του. Βεβαίως ένας πολιτικός είναι υποχρεωμένος να πορεύεται βασιζόμενος στην επιλεκτικότητα της μνήμης του. Αν τα θυμόταν όλα και καταλεπτώς, θα τον τσάκιζε ο δαίμων της αυτοκριτικής.
Οσα άλλα κι αν έχει απωθήσει, πάντως, ο κ. Αλέξης Τσίπρας, δεν μπορεί παρά να θυμόταν, την ώρα που έτεινε θεατρικά χείρα συνεργασίας, πώς ανταποκρινόταν ο ίδιος στις ανάλογες, εθιμικές είναι η αλήθεια, ενωτικές εκκλήσεις και συναινετικές προτροπές άλλων πρωθυπουργών τα περασμένα χρόνια. Η άρνησή του ήταν δεδομένη, ακόμα και για μέτρα που η παράταξή του όφειλε να τα προωθήσει πρώτη.
Δεδομένη ήταν λοιπόν και τώρα η άρνηση του ΠΑΣΟΚ, του «Ποταμιού» και της Ν.Δ., ανεξάρτητα από το καθαυτό περιεχόμενο των προγραμματικών δηλώσεων. «Αρνηση έδωσες, άρνηση θα λάβεις», αυτός είναι ο θεμελιώδης κανόνας του πολιτικού παιγνίου. Τα υπόλοιπα, οι υπέρ ενότητας και εθνικού συμφέροντος διθύραμβοι, είναι για τις επετείους. Και παρεμπιπτόντως, μια και δεν αργεί η 28η Οκτωβρίου, ας πείσει ο κ. Τσίπρας τον και Σαλαμινομάχο κ. Καμμένο πως υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να τιμηθεί το ’40· δεν είναι ανάγκη να απλωθεί κόκκινος τάπητας από το υπουργείο Αμυνας ώς το Τεπελένι. Μπλέξαμε που μπλέξαμε με το σύνδρομο μεγαλείου του ανδρός, μην μπλέξουμε και στα σύνορα με την Αλβανία. Αλλωστε το «Αέρα!» δεν είναι ακριβώς το ίδιο πράμα με τον αέρα στα μυαλά μας.
Αν αυτά θα ψιθύριζε η μνήμη στο ένα πρωθυπουργικό αυτί, στο άλλο η κριτική ικανότητα, και στοιχειώδης αν ήταν, θα του έλεγε ότι κόμματα που διεκδικούν αυτοτελή ρόλο ή βγήκαν τραυματισμένα από τις εκλογές δεν έχουν βέβαια συμφέρον να λειτουργήσουν σαν παραπληρώματα της κυβέρνησης. Δεν χρειαζόταν πλούσια φαντασία για να υποθέσει κανείς πως ο κ. Μεϊμαράκης θα φερόταν σχεδόν αντιμνημονιακά. Με τρεις αντιπάλους για την προεδρία να τον περιμένουν στη γωνία, έπρεπε να δείξει την αρχηγική του επάρκεια ακόμα και θεατρικά· γι’ αυτό κατέβηκε από τα αριστερά, τελειώνοντας την ομιλία του. Για να μη διασταυρωθεί με τα υπουργικά έδρανα και του ξεφύγει καμιά χειραψία με τον κ. Τσίπρα. Κατανοητή επίσης η στάση του «Ποταμιού». Η ήττα θέλει αντεπίθεση. Δηλαδή φωνές. Φωνές νέες, δυνατές, ώστε να σκεπάσουν τις μόλις χθεσινές δικές σου, σφόδρα διαφορετικές. Οσο για το ΠΑΣΟΚ, ο ρόλος του τιμητή του πάει γάντι...
Τον κ. Τσίπρα όμως δεν τον στενοχωρεί αυτή η αναμενόμενη μοναξιά. Ξέρει ότι στην εφαρμογή τόσο βίαιων μέτρων δεν θα ’χει καν όλο το κόμμα του μαζί του ούτε όλους τους βουλευτές του. Ξέρει επίσης ότι τα ισοδύναμα εύκολα αναγγέλλονται μα δύσκολα βρίσκονται. Κάθε ψηφοφορία και πανικός λοιπόν. Μάλλον έτσι θα πάμε.
Έντυπη
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Αν πίστευε πράγματι ο πρωθυπουργός ότι τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησής του θα τις υπερψήφιζαν οι δυνάμεις του δημοψηφισματικού «Ναι» (οι ευρωπαϊκές όπως χαίρονται να καυχώνται), ανταποκρινόμενες στο προσκλητήριό του, θα μπαίναμε σε σκέψεις για τη μνήμη και την κρίση του. Βεβαίως ένας πολιτικός είναι υποχρεωμένος να πορεύεται βασιζόμενος στην επιλεκτικότητα της μνήμης του. Αν τα θυμόταν όλα και καταλεπτώς, θα τον τσάκιζε ο δαίμων της αυτοκριτικής.
Οσα άλλα κι αν έχει απωθήσει, πάντως, ο κ. Αλέξης Τσίπρας, δεν μπορεί παρά να θυμόταν, την ώρα που έτεινε θεατρικά χείρα συνεργασίας, πώς ανταποκρινόταν ο ίδιος στις ανάλογες, εθιμικές είναι η αλήθεια, ενωτικές εκκλήσεις και συναινετικές προτροπές άλλων πρωθυπουργών τα περασμένα χρόνια. Η άρνησή του ήταν δεδομένη, ακόμα και για μέτρα που η παράταξή του όφειλε να τα προωθήσει πρώτη.
Δεδομένη ήταν λοιπόν και τώρα η άρνηση του ΠΑΣΟΚ, του «Ποταμιού» και της Ν.Δ., ανεξάρτητα από το καθαυτό περιεχόμενο των προγραμματικών δηλώσεων. «Αρνηση έδωσες, άρνηση θα λάβεις», αυτός είναι ο θεμελιώδης κανόνας του πολιτικού παιγνίου. Τα υπόλοιπα, οι υπέρ ενότητας και εθνικού συμφέροντος διθύραμβοι, είναι για τις επετείους. Και παρεμπιπτόντως, μια και δεν αργεί η 28η Οκτωβρίου, ας πείσει ο κ. Τσίπρας τον και Σαλαμινομάχο κ. Καμμένο πως υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να τιμηθεί το ’40· δεν είναι ανάγκη να απλωθεί κόκκινος τάπητας από το υπουργείο Αμυνας ώς το Τεπελένι. Μπλέξαμε που μπλέξαμε με το σύνδρομο μεγαλείου του ανδρός, μην μπλέξουμε και στα σύνορα με την Αλβανία. Αλλωστε το «Αέρα!» δεν είναι ακριβώς το ίδιο πράμα με τον αέρα στα μυαλά μας.
Αν αυτά θα ψιθύριζε η μνήμη στο ένα πρωθυπουργικό αυτί, στο άλλο η κριτική ικανότητα, και στοιχειώδης αν ήταν, θα του έλεγε ότι κόμματα που διεκδικούν αυτοτελή ρόλο ή βγήκαν τραυματισμένα από τις εκλογές δεν έχουν βέβαια συμφέρον να λειτουργήσουν σαν παραπληρώματα της κυβέρνησης. Δεν χρειαζόταν πλούσια φαντασία για να υποθέσει κανείς πως ο κ. Μεϊμαράκης θα φερόταν σχεδόν αντιμνημονιακά. Με τρεις αντιπάλους για την προεδρία να τον περιμένουν στη γωνία, έπρεπε να δείξει την αρχηγική του επάρκεια ακόμα και θεατρικά· γι’ αυτό κατέβηκε από τα αριστερά, τελειώνοντας την ομιλία του. Για να μη διασταυρωθεί με τα υπουργικά έδρανα και του ξεφύγει καμιά χειραψία με τον κ. Τσίπρα. Κατανοητή επίσης η στάση του «Ποταμιού». Η ήττα θέλει αντεπίθεση. Δηλαδή φωνές. Φωνές νέες, δυνατές, ώστε να σκεπάσουν τις μόλις χθεσινές δικές σου, σφόδρα διαφορετικές. Οσο για το ΠΑΣΟΚ, ο ρόλος του τιμητή του πάει γάντι...
Τον κ. Τσίπρα όμως δεν τον στενοχωρεί αυτή η αναμενόμενη μοναξιά. Ξέρει ότι στην εφαρμογή τόσο βίαιων μέτρων δεν θα ’χει καν όλο το κόμμα του μαζί του ούτε όλους τους βουλευτές του. Ξέρει επίσης ότι τα ισοδύναμα εύκολα αναγγέλλονται μα δύσκολα βρίσκονται. Κάθε ψηφοφορία και πανικός λοιπόν. Μάλλον έτσι θα πάμε.
Οσα άλλα κι αν έχει απωθήσει, πάντως, ο κ. Αλέξης Τσίπρας, δεν μπορεί παρά να θυμόταν, την ώρα που έτεινε θεατρικά χείρα συνεργασίας, πώς ανταποκρινόταν ο ίδιος στις ανάλογες, εθιμικές είναι η αλήθεια, ενωτικές εκκλήσεις και συναινετικές προτροπές άλλων πρωθυπουργών τα περασμένα χρόνια. Η άρνησή του ήταν δεδομένη, ακόμα και για μέτρα που η παράταξή του όφειλε να τα προωθήσει πρώτη.
Δεδομένη ήταν λοιπόν και τώρα η άρνηση του ΠΑΣΟΚ, του «Ποταμιού» και της Ν.Δ., ανεξάρτητα από το καθαυτό περιεχόμενο των προγραμματικών δηλώσεων. «Αρνηση έδωσες, άρνηση θα λάβεις», αυτός είναι ο θεμελιώδης κανόνας του πολιτικού παιγνίου. Τα υπόλοιπα, οι υπέρ ενότητας και εθνικού συμφέροντος διθύραμβοι, είναι για τις επετείους. Και παρεμπιπτόντως, μια και δεν αργεί η 28η Οκτωβρίου, ας πείσει ο κ. Τσίπρας τον και Σαλαμινομάχο κ. Καμμένο πως υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να τιμηθεί το ’40· δεν είναι ανάγκη να απλωθεί κόκκινος τάπητας από το υπουργείο Αμυνας ώς το Τεπελένι. Μπλέξαμε που μπλέξαμε με το σύνδρομο μεγαλείου του ανδρός, μην μπλέξουμε και στα σύνορα με την Αλβανία. Αλλωστε το «Αέρα!» δεν είναι ακριβώς το ίδιο πράμα με τον αέρα στα μυαλά μας.
Αν αυτά θα ψιθύριζε η μνήμη στο ένα πρωθυπουργικό αυτί, στο άλλο η κριτική ικανότητα, και στοιχειώδης αν ήταν, θα του έλεγε ότι κόμματα που διεκδικούν αυτοτελή ρόλο ή βγήκαν τραυματισμένα από τις εκλογές δεν έχουν βέβαια συμφέρον να λειτουργήσουν σαν παραπληρώματα της κυβέρνησης. Δεν χρειαζόταν πλούσια φαντασία για να υποθέσει κανείς πως ο κ. Μεϊμαράκης θα φερόταν σχεδόν αντιμνημονιακά. Με τρεις αντιπάλους για την προεδρία να τον περιμένουν στη γωνία, έπρεπε να δείξει την αρχηγική του επάρκεια ακόμα και θεατρικά· γι’ αυτό κατέβηκε από τα αριστερά, τελειώνοντας την ομιλία του. Για να μη διασταυρωθεί με τα υπουργικά έδρανα και του ξεφύγει καμιά χειραψία με τον κ. Τσίπρα. Κατανοητή επίσης η στάση του «Ποταμιού». Η ήττα θέλει αντεπίθεση. Δηλαδή φωνές. Φωνές νέες, δυνατές, ώστε να σκεπάσουν τις μόλις χθεσινές δικές σου, σφόδρα διαφορετικές. Οσο για το ΠΑΣΟΚ, ο ρόλος του τιμητή του πάει γάντι...
Τον κ. Τσίπρα όμως δεν τον στενοχωρεί αυτή η αναμενόμενη μοναξιά. Ξέρει ότι στην εφαρμογή τόσο βίαιων μέτρων δεν θα ’χει καν όλο το κόμμα του μαζί του ούτε όλους τους βουλευτές του. Ξέρει επίσης ότι τα ισοδύναμα εύκολα αναγγέλλονται μα δύσκολα βρίσκονται. Κάθε ψηφοφορία και πανικός λοιπόν. Μάλλον έτσι θα πάμε.
Αν πίστευε πράγματι ο πρωθυπουργός ότι τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησής του θα τις υπερψήφιζαν οι δυνάμεις του δημοψηφισματικού «Ναι» (οι ευρωπαϊκές όπως χαίρονται να καυχώνται), ανταποκρινόμενες στο προσκλητήριό του, θα μπαίναμε σε σκέψεις για τη μνήμη και την κρίση του. Βεβαίως ένας πολιτικός είναι υποχρεωμένος να πορεύεται βασιζόμενος στην επιλεκτικότητα της μνήμης του. Αν τα θυμόταν όλα και καταλεπτώς, θα τον τσάκιζε ο δαίμων της αυτοκριτικής.
Οσα άλλα κι αν έχει απωθήσει, πάντως, ο κ. Αλέξης Τσίπρας, δεν μπορεί παρά να θυμόταν, την ώρα που έτεινε θεατρικά χείρα συνεργασίας, πώς ανταποκρινόταν ο ίδιος στις ανάλογες, εθιμικές είναι η αλήθεια, ενωτικές εκκλήσεις και συναινετικές προτροπές άλλων πρωθυπουργών τα περασμένα χρόνια. Η άρνησή του ήταν δεδομένη, ακόμα και για μέτρα που η παράταξή του όφειλε να τα προωθήσει πρώτη.
Δεδομένη ήταν λοιπόν και τώρα η άρνηση του ΠΑΣΟΚ, του «Ποταμιού» και της Ν.Δ., ανεξάρτητα από το καθαυτό περιεχόμενο των προγραμματικών δηλώσεων. «Αρνηση έδωσες, άρνηση θα λάβεις», αυτός είναι ο θεμελιώδης κανόνας του πολιτικού παιγνίου. Τα υπόλοιπα, οι υπέρ ενότητας και εθνικού συμφέροντος διθύραμβοι, είναι για τις επετείους. Και παρεμπιπτόντως, μια και δεν αργεί η 28η Οκτωβρίου, ας πείσει ο κ. Τσίπρας τον και Σαλαμινομάχο κ. Καμμένο πως υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να τιμηθεί το ’40· δεν είναι ανάγκη να απλωθεί κόκκινος τάπητας από το υπουργείο Αμυνας ώς το Τεπελένι. Μπλέξαμε που μπλέξαμε με το σύνδρομο μεγαλείου του ανδρός, μην μπλέξουμε και στα σύνορα με την Αλβανία. Αλλωστε το «Αέρα!» δεν είναι ακριβώς το ίδιο πράμα με τον αέρα στα μυαλά μας.
Αν αυτά θα ψιθύριζε η μνήμη στο ένα πρωθυπουργικό αυτί, στο άλλο η κριτική ικανότητα, και στοιχειώδης αν ήταν, θα του έλεγε ότι κόμματα που διεκδικούν αυτοτελή ρόλο ή βγήκαν τραυματισμένα από τις εκλογές δεν έχουν βέβαια συμφέρον να λειτουργήσουν σαν παραπληρώματα της κυβέρνησης. Δεν χρειαζόταν πλούσια φαντασία για να υποθέσει κανείς πως ο κ. Μεϊμαράκης θα φερόταν σχεδόν αντιμνημονιακά. Με τρεις αντιπάλους για την προεδρία να τον περιμένουν στη γωνία, έπρεπε να δείξει την αρχηγική του επάρκεια ακόμα και θεατρικά· γι’ αυτό κατέβηκε από τα αριστερά, τελειώνοντας την ομιλία του. Για να μη διασταυρωθεί με τα υπουργικά έδρανα και του ξεφύγει καμιά χειραψία με τον κ. Τσίπρα. Κατανοητή επίσης η στάση του «Ποταμιού». Η ήττα θέλει αντεπίθεση. Δηλαδή φωνές. Φωνές νέες, δυνατές, ώστε να σκεπάσουν τις μόλις χθεσινές δικές σου, σφόδρα διαφορετικές. Οσο για το ΠΑΣΟΚ, ο ρόλος του τιμητή του πάει γάντι...
Τον κ. Τσίπρα όμως δεν τον στενοχωρεί αυτή η αναμενόμενη μοναξιά. Ξέρει ότι στην εφαρμογή τόσο βίαιων μέτρων δεν θα ’χει καν όλο το κόμμα του μαζί του ούτε όλους τους βουλευτές του. Ξέρει επίσης ότι τα ισοδύναμα εύκολα αναγγέλλονται μα δύσκολα βρίσκονται. Κάθε ψηφοφορία και πανικός λοιπόν. Μάλλον έτσι θα πάμε.
Οσα άλλα κι αν έχει απωθήσει, πάντως, ο κ. Αλέξης Τσίπρας, δεν μπορεί παρά να θυμόταν, την ώρα που έτεινε θεατρικά χείρα συνεργασίας, πώς ανταποκρινόταν ο ίδιος στις ανάλογες, εθιμικές είναι η αλήθεια, ενωτικές εκκλήσεις και συναινετικές προτροπές άλλων πρωθυπουργών τα περασμένα χρόνια. Η άρνησή του ήταν δεδομένη, ακόμα και για μέτρα που η παράταξή του όφειλε να τα προωθήσει πρώτη.
Δεδομένη ήταν λοιπόν και τώρα η άρνηση του ΠΑΣΟΚ, του «Ποταμιού» και της Ν.Δ., ανεξάρτητα από το καθαυτό περιεχόμενο των προγραμματικών δηλώσεων. «Αρνηση έδωσες, άρνηση θα λάβεις», αυτός είναι ο θεμελιώδης κανόνας του πολιτικού παιγνίου. Τα υπόλοιπα, οι υπέρ ενότητας και εθνικού συμφέροντος διθύραμβοι, είναι για τις επετείους. Και παρεμπιπτόντως, μια και δεν αργεί η 28η Οκτωβρίου, ας πείσει ο κ. Τσίπρας τον και Σαλαμινομάχο κ. Καμμένο πως υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να τιμηθεί το ’40· δεν είναι ανάγκη να απλωθεί κόκκινος τάπητας από το υπουργείο Αμυνας ώς το Τεπελένι. Μπλέξαμε που μπλέξαμε με το σύνδρομο μεγαλείου του ανδρός, μην μπλέξουμε και στα σύνορα με την Αλβανία. Αλλωστε το «Αέρα!» δεν είναι ακριβώς το ίδιο πράμα με τον αέρα στα μυαλά μας.
Αν αυτά θα ψιθύριζε η μνήμη στο ένα πρωθυπουργικό αυτί, στο άλλο η κριτική ικανότητα, και στοιχειώδης αν ήταν, θα του έλεγε ότι κόμματα που διεκδικούν αυτοτελή ρόλο ή βγήκαν τραυματισμένα από τις εκλογές δεν έχουν βέβαια συμφέρον να λειτουργήσουν σαν παραπληρώματα της κυβέρνησης. Δεν χρειαζόταν πλούσια φαντασία για να υποθέσει κανείς πως ο κ. Μεϊμαράκης θα φερόταν σχεδόν αντιμνημονιακά. Με τρεις αντιπάλους για την προεδρία να τον περιμένουν στη γωνία, έπρεπε να δείξει την αρχηγική του επάρκεια ακόμα και θεατρικά· γι’ αυτό κατέβηκε από τα αριστερά, τελειώνοντας την ομιλία του. Για να μη διασταυρωθεί με τα υπουργικά έδρανα και του ξεφύγει καμιά χειραψία με τον κ. Τσίπρα. Κατανοητή επίσης η στάση του «Ποταμιού». Η ήττα θέλει αντεπίθεση. Δηλαδή φωνές. Φωνές νέες, δυνατές, ώστε να σκεπάσουν τις μόλις χθεσινές δικές σου, σφόδρα διαφορετικές. Οσο για το ΠΑΣΟΚ, ο ρόλος του τιμητή του πάει γάντι...
Τον κ. Τσίπρα όμως δεν τον στενοχωρεί αυτή η αναμενόμενη μοναξιά. Ξέρει ότι στην εφαρμογή τόσο βίαιων μέτρων δεν θα ’χει καν όλο το κόμμα του μαζί του ούτε όλους τους βουλευτές του. Ξέρει επίσης ότι τα ισοδύναμα εύκολα αναγγέλλονται μα δύσκολα βρίσκονται. Κάθε ψηφοφορία και πανικός λοιπόν. Μάλλον έτσι θα πάμε.
No comments:
Post a Comment