Ηταν ένα από τα πολύ ωραία τραγούδια του Μιχάλη Μενιδιάτη, σε μουσική και στίχους του Ακη Πάνου, και είχε κυκλοφορήσει στα τέλη της δεκαετίας του 1970. «Γιατί να ζήσω φρόνιμα / τα χρόνια μου τα γόνιμα. / Ενας σεισμός και χάνεσαι / και παύεις να αισθάνεσαι», έλεγαν οι στίχοι. Ηταν μια έντεχνη απόδοση του «όσα πάνε κι όσα έρθουν...» - που είναι η κυρίαρχη ιδεολογία της μεταπολιτευτικής Ελλάδας.
Την ιδεολογία αυτή δεν διατάραξε σοβαρά ούτε η κρίση. Μπορεί να αναδιατάχθηκε εξαρχής το πολιτικό σκηνικό, μπορεί να έχουν γονατίσει 1,2 εκατομμύρια εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, μπορεί να φτωχύναμε οι περισσότεροι, αλλά τα δημόσια πράγματα συνεχίζουν να πηγαίνουν όπως πήγαιναν. Το κράτος, π.χ., συνεχίζει να είναι έπαθλο κομματικής δοσοληψίας, η φοροδιαφυγή και η μαύρη εργασία ζουν και συνεχίζουν να μας οδηγούν. Ολους;
Οχι όλους. Και ευτυχώς, όχι όλους για τους οποίους πιστεύαμε ότι, θέσει, ανήκουν σε αυτή την κουλτούρα. Ανάμεσα σε αυτούς, ο υπουργός Εργασίας Γιάννης Βρούτσης. Αναθρεμμένος πολιτικά στον κομματικό σωλήνα της ΝΔ, θα περίμενε κανείς να παίξει πολιτικό κατενάτσιο. Ο δρόμος ήταν εύκολος, του τον υπεδείκνυε με τη στάση του ο υφυπουργός του Νίκος Νικολόπουλος, ο οποίος με την πρώτη στραβή διεκήρυξε ότι αδυνατεί να ψηφίσει «νόμους που θα επιδεινώσουν τη ζωή των Ελλήνων».
Τελικά, η πολιτική υποκρισία ηττήθηκε. Ο κ. Νικολόπουλος διαγράφηκε από το κόμμα ενώ ο κ. Βρούτσης, χωρίς να χρειάζεται να επικαλεστεί τον λαό, βρήκε περικοπές 4,5 δισ. ευρώ, κάτι λιγότερα απ' τα μισά του πακέτου περικοπών που προσπαθούσε να βρει η κυβέρνηση, από το υπουργείο του. Από φτωχούς ανθρώπους, ασφαλώς. Αλλά ακόμα όρθιους.
Λέγανε παλιά ότι όπου σταματά η λογική αρχίζει ο στρατός. Μάλλον το λέγανε τα χρόνια της χούντας διότι, στις μέρες μας, όπου σταματά η λογική αρχίζει συνήθως η πολιτική. Ο υπουργός Εργασίας θα μπορούσε να είναι οπαδός αυτής της σχολής. Θα μπορούσε, φερ' ειπείν, να φερθεί όπως πολλοί προκάτοχοί του: να λέει διάφορα και να μην κάνει τίποτα. Ακόμη κι αν η χρεοκοπία έσκαγε στα χέρια του, αυτός θα ήταν φίλος του λαού.
Αντίθετα, εκείνος προτίμησε να κάνει τη δουλειά του. Αντιδημοφιλής; Αντιδημοφιλής. Επίσης, όμως, έβαλε στο στόχαστρο τη μαύρη εργασία, ψάχνει τρόπους να βάλει στο χέρι τις παράνομες συντάξεις, κυνηγά να πάρει πίσω το κράτος τα ποσά που έχουν χαθεί...
Ο πολιτικός λόγος του Γιάννη Βρούτση δεν είναι οραματικός. Κομματικός είναι, «κομματική» επιλογή υπήρξε. Αλλά ο τρόπος με τον οποίο πολιτεύεται δεν ευνοεί το «όσα πάνε κι όσα έρθουν», την κυρίαρχη δηλαδή επιλογή των κομμάτων της μεταπολίτευσης. Και αυτό, στις σημερινές συνθήκες, που η χώρα πασχίζει να μείνει όρθια, έχει τη μεγαλύτερη σημασία.
No comments:
Post a Comment