Αλαφροσημειόματα.Τα  Χαυδάτα της Πάλικής.     22.9.2012                                                                                                                                            Οι σεισμοί του 1953 ισοπέδωσαν το χωριό αφίνοντας  την εκκλησιά μονη με το καμπαναριο της επισκευάσιμο. Ακόμη και οι δρόμοι του ανεσκάφησαν.Ειπαμε με τον Σπύρο το γυιό μου  να επισκεφθούμε τον Παναγή και την Ματίνα στα Τυπαλδάτα. Ετσι άρχισε η μέρα μας μπαίνοντας στο ΦΈΡΥΜΠΟΟΥΤ  για το ληξούρι.Η πόλη καλίτερα δομημένη από το Αργοστόλι  με τα σπίτια σε τετράγωνα ,απλωμένη με περιφερειακό για ανετη  κυκλοφορία των οχημάτων,  το λιμάνι προστατευμένο από τους αγέρηδες και μια ατμόσφαιρα να σε περιλούζει δροσερά με αγέρα του κάμπου και τον ήλιο .Η μεγάλη της πλατεία με τα καταστήματα, και τις ανέσεις της πρόσφερε  στον κόσμο την κοινωνικότητα του ληξουριώτη, οπούναι χαρακτηριστική πανελληνίως.Αφού ψωνίσαμε γλυκίσμστα από τον Μαυροειδή πήραμε ταξί για το χωριό.Ηδιαδρομή έφερε σε με μνήμες παιδικές και αναγνώριση ολων των χώρων που πάτησα τότες- κατα την μαθητεία μου στο Πετρίτσειο.Τελικά φτάσαμε στα Τυπαλδάτα.Η θέα του χωριου είναι καταπληκτική γιατι ολα τα σπίτια είναι επιλεκτικά σχεδιασμένα  και δομημένα με τις νόρμες του εξωτερικού ,ακόμη και τα χρήμματα εχουν προέλευση από παντου. Ατενιζαμε το πρωτόγνωρο με εξαίρεση την εκκλησια και το κίτρινο σπίτι του Σταύρου του Τζαμάνη.Εκείνο που έλειπε ήταν οι άνθρωποι. Μούπαν πως τα καλοκαίρια το χωριό είναι φίσκα απο κόσμο και κάρα. Απολαύσαμε  στον Παναγή εληες τυρί και τσίπουρο,ηξεραν την προτίμησή μου στο tsίπουρο και ανάμεσα στο επανιδείν στο Τορόντο κατα τον Δεκεμβρριο αφίσαμε τους Ζαχαράτους για να επισκεφθούμε τα ξαδέλφια, τους Βοργέους.Είχαν ετοιμάσει γεύμα οπου με ε΄να εξαίσιο κρασί που τυχαίνει να δοκιμάζεις  μια η και δυό φορές στην ζωή καλογνωριστικαμε με τον Σπύρο και την Μιμίκα ,βάζοντας βάσεις καλοπέρασης και στο Μοντρεαλ σαν τύχει βίζιτα προς τα κεί.  Αυτή η όλη ιτορία ηταν η αιτία για μια νέα βίζιτα στο ληξούρι  με προορισμό το κοσμοπολίτικο ΧΙ.          ΛΟΡΝΙΟΝ