ΝΑΤΑΛΙΑ ΔΡΑΓΟΥΜΗ ΣΤΗ «ΜΕΛΩΔΙΑ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ» ΥΠΟΔΥΕΤΑΙ ΤΗ ΒΑΡΟΝΗ ΕΛΣΑ ΣΡΕΙΝΤΕΡ

Ξέρω ότι δεν θα γίνει αναίμακτα, αλλά πρέπει να μείνουμε στην Ευρώπη

Μία ηθοποιός χωρίς στεγανά, που έχει δοκιμαστεί σε διαφορετικά είδη, με πολύχρονη παρουσία στο θέατρο αλλά και στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση, η Ναταλία Δραγούμη πρωταγωνιστεί στη «Μελωδία της ευτυχίας».

«Το πρόβλημά μου είναι ότι αδυνατώ να βρω από πού να πιαστώ για να αι­σιο­δοξή­σω. Δεν βλέπω κάποιον που να μπορώ να στηρίξω τις ελπίδες μου».
 

Ενα από τα πιο αγαπημένα μιούζικαλ όλων των εποχών «και πολύ επίκαιρο», σύμφωνα με την ίδια, περιοδεύει στην Ελλάδα. Το έργο διηγείται την πραγματική ιστορία της οικογένειας Φον Τραπ που έφυγε από την Αυστρία της ναζιστικής κατοχής το 1938 και πήγε στις ΗΠΑ, όπου και πραγματοποίησε πολλές μουσικές εμφανίσεις. Επόμενος σταθμός της περιοδείας είναι η Ρόδος και το Θέατρο Μεσαιωνικής Τάφρου (19 και 20 Αυγούστου), ενώ ακολουθούν παραστάσεις στην Κεντρική και τη Βόρεια Ελλάδα.

Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος κι η Αυστρία είναι έτοιμη να υποταχθεί στη ναζιστική Γερμανία στη «Μελωδία της ευτυχίας». Αντιμετωπίζουμε και σήμερα πολλές δυσκολίες...

Το έργο ήλθε και «κούμπωσε» με την πραγματικότητα που βιώνουμε, ευτυχώς όχι ακριβώς, αλλά υπάρχουν αναλογίες. Π.χ. το ερώτημα που τίθεται είναι ποιοι Αυστριακοί θα πούνε «ναι» στους Γερμανούς και ποιοι «όχι». Κάναμε πρόβες μέσα σε αβεβαιότητα. Δεν ξέραμε εάν θα γίνει η παράσταση, είχαν ακυρωθεί οι πρώτες πιάτσες λόγω δημοψηφίσματος και capital controls, αλλά δεν σταματήσαμε. Ηταν μια διέξοδος, ένα μεγάλο ψυχικό στήριγμα για μένα αυτή η περίοδος των προβών. Ενιωσα πόσο βασική διέξοδος είναι η τέχνη και ο πολιτισμός.

Το θέατρο είναι ένας τρόπος άμυνας απέναντι σε όλο αυτό που ζούμε; Μια μορφή... ψυχοθεραπείας;

Δεν πιστεύω ότι το θέατρο είναι ψυχοθεραπεία. Προσφέρει τη δυνατότητα να ξεχνιέσαι και να χαίρεσαι. Το καλύτερο πράγμα είναι να εκκρίνουμε ενδορφίνες. Να βρίσκουμε τρόπους να χαιρόμαστε με πολύ απλά μέσα. Την ιαματική επίδραση του θεάτρου τη βλέπουμε στη συμμετοχή του κοινού. Στην καρδιά της κρίσης έχουμε γεμάτα θέατρα. Γιατί ο κόσμος νιώθει ότι το θέατρο δεν είναι έξτρα πολυτέλεια αλλά πνευματική ανάγκη. Βέβαια, όταν κάποιος δεν έχει να αγοράσει γάλα στο παιδί του, καταλαβαίνω ότι η πνευματική ανάγκη έπεται. Δεν τρώγεται η τέχνη. Δεν γεμίζει το στομάχι.

Η βαρόνη Ελσα Σρέιντερ που υποδύεστε στην παράσταση τα έχει όλα: ομορφιά, χάρη, υλικά αγαθά, εξυπνάδα. Πώς γίνεται να είναι η «κακιά» της ιστορίας;

Δεν είναι η κακιά. Είναι παρεξηγημένη αυτή η εκτίμηση. Είναι η άλλη πλευρά της Μαρίας, της βασικής ηρωίδας, της γκουβερνάντας που «κλέβει» την καρδιά του πλοιάρχου Γκεόργκ Φον Τραπ. Η βαρόνη προέρχεται από αριστοκρατική τάξη και ίσως δείχνει «ξινή» λόγω της καταγωγής, της συμπεριφοράς, των συνηθειών και του τρόπου ζωής της. Είναι μία γυναίκα καλομαθημένη, δυναμική, με επαγγελματική καταξίωση και μπορεί προφανώς να έχει όποιον άντρα θέλει. Εχει λογοδοθεί με τον Φον Τραπ, αλλά μπαίνει η Μαρία στο σπίτι με τον αυθορμητισμό και την απλότητά της και ανατρέπει το σκηνικό. Η βαρόνη φεύγει ως κυρία, δεν κάνει καμία σκηνή, γιατί καταλαβαίνει αυτό που συμβαίνει. Τη στενοχωρεί, αλλά το καταλαβαίνει.

Ο κόσμος που θα έλθει στη «Μελωδία της ευτυχίας» θα περάσει καλά;

Θα περάσει όμορφα, θα ακούσει ωραία μουσική και τραγούδια. Το μιούζικαλ είναι γάργαρο θέαμα και όχι κάτι που σε δυσαρεστεί, ρέει σαν νεράκι, δεν είναι δύσκολο αλλά εύπεπτο, σου ξυπνάει τις αισθήσεις χωρίς να «σκαλίζει» μέσα σου.

Πώς βιώσατε (και βιώνετε) αυτό το καλοκαίρι;

Με ανασφάλεια. Με στενοχώρια, με πολύ μεγάλη απογοήτευση για τους ανθρώπους που μας κυβερνούν. Νιώθω ότι είναι ανάπηροι στους χειρισμούς τους και δεν μπορεί ο απλός κόσμος να κάνει κάτι γι' αυτό.

Το κρίνετε αυτό από προσωπική εμπειρία ή από όσα παρατηρείτε να συμβαίνουν γύρω σας;

Δεν θέλω να είμαι αχάριστη και άπληστη γιατί εγώ, αν και έχω υποστεί περικοπές, έχω δουλειά. Βλέπω ανθρώπους που δεν έχουν δουλειά και με οικογένειες να ζήσουν.

Διατηρείτε την κοινωνική σας ευαισθησία στα πράγματα, παρά την αναγνωρισιμότητα που γνωρίζετε;

Ξέρετε, για κάποια πρόσωπα που είναι «επώνυμα» υπάρχει η αίσθηση ότι έχουμε λύσει το πρόβλημά μας. Δεν είναι έτσι. Πού ζούμε εμείς; Οι εικόνες στα περιοδικά και στις ιλουστρασιόν σελίδες είναι, πολλές φορές, πλασματικές.

Η αισιοδοξία σας δοκιμάζεται μέσα σε αυτήν την κατάσταση;

Το πρόβλημά μου είναι ότι δεν ξέρω από πού να πιαστώ για να αισιοδοξήσω. Δεν βλέπω κάτι ή κάποιον που να μπορώ να στηρίξω τις ελπίδες μου. Νιώθω μια απογοήτευση. Σαν απροστάτευτο μωρό που βλέπει τη μαμά του αδύναμη. Αυτήν την εικόνα έχω για την κατάσταση που ζούμε.

Μπήκατε στο δίλημμα εντός ή εκτός Ευρώπης;

Μας έβαλαν στο δίλημμα. Δεν υπάρχει τέτοιο δίλημμα για μένα. Θεωρώ ότι πρέπει να είμαστε στην Ευρώπη. Ξέρω τι σημαίνει αυτό, ξέρω ότι δεν θα γίνει «αναίμακτα». Βιώνω κι εγώ τις δύσκολες συνθήκες. Πιστεύω, όμως, ότι οι συνθήκες θα είναι ακόμα πιο δύσκολες εάν βγούμε από την Ευρώπη. Δεν είμαι οικονομικός αναλυτής, δεν ξέρω κάτι παραπάνω από αυτό που ζω. Απλώς θεωρώ ότι μπορεί τώρα να ζοριζόμαστε, αλλά θα είναι καλύτερα στο μέλλον για όλους.

ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΚΑΡΑΛΗ
akarali@pegasus.gr