Ψηφίζω τον κοινό νου του μαγαζάτορα
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Αν δεν ήταν ο Τσίπρας, θα ήταν για λύπηση. Διεκδικεί μία δεύτερη «πρώτη ευκαιρία», την οποία ονομάζει... πρώτη – τρέχα γύρευε, δηλαδή. Τον άκουγα να μιλάει στην Πάτρα, σε ένα ρεσιτάλ μίμησης της φωνής του Ανδρέα Παπανδρέου, και σκεπτόμουν τη θέση του ως εξής: ο άνθρωπος αυτός πήγε ραντεβού με την Ιστορία και δεν... Δεν μπόρεσε – πώς το λένε; Ανθρώπινο είναι, με τόσο άγχος μάλιστα. Τώρα ζητάει μια δεύτερη ευκαιρία, με επιχειρήματα εξίσου αξιολύπητα με τη θέση του.
Κατ’ αρχάς, είναι το ξεδιάντροπα συναισθηματικό· αυτό εκδηλώνεται με την αποθέωση της μάταιας θυσίας, που παρουσιάζεται συνυφασμένη δήθεν με την ηρωική και τραγική μοίρα της Αριστεράς. Ουάου! Θα έλεγε, ξέρετε ποιος. Αλλως, «η Αριστερά υπάρχει για να ματώνει», όπως είπε ο ίδιος ο Τσίπρας σε ένα πρόσφατο κρεσέντο μπακαλιαρίλας στην Πάτρα. Επειτα, είναι το ηθικό επιχείρημα. Αυτό που βλέπουμε να κουρελιάζεται μέρα με τη μέρα, ακόμη και τώρα με την υπόθεση του Μέντορα.
Είναι, επίσης, η εξοργιστική επίκληση σε κάποιο ακαθόριστο δικαίωμα εξαίρεσης, το οποίο ισχύει προνομιακά για αυτόν. Δεν μας άφησαν, λέει – απέτυχα, είναι όμως αυτό που εννοεί. Διότι, αν η τετραετία του κράτησε μόλις επτά μήνες, το οφείλει στην αποτυχία του να έχει προετοιμαστεί επαρκώς για τη διαχείριση του σοβαρότερου προβλήματος της χώρας: του χρηματοδοτικού. Το οφείλει εξίσου και στην άλλη αποτυχία του: την τοποθέτηση σε θέσεις κρίσιμες εκείνων που εν τέλει διέσπασαν κόμμα και κυβέρνηση.
Τελικά, ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι τυχαίο πρόσωπο. Δεν το λέω με διάθεση υπερτίμησης· αντιθέτως, είναι ένας μετριότατος άνθρωπος. Αλλά ποιος άλλος από έναν μετριότατο θα ήταν καταλληλότερος για να βρεθεί, όπως τώρα ο Τσίπρας, στην απίθανη θέση να πρέπει να εξηγήσει γιατί οι αντιμνημονιακές προσδοκίες διαλύθηκαν στον αέρα μόλις ακούμπησαν την πραγματικότητα; Αναλογισθείτε την ειρωνεία – προσωπικώς, τη βρίσκω έξοχη: ένας πολιτικός, προερχόμενος από τη Μεγάλη του Γένους Σχολή των Καταλήψεων και του Αμφιθεάτρου, παρουσιάζεται στους ψηφοφόρους του σαν σκράπας φοιτητής που κόπηκε στις εξετάσεις (τι να σου κάνουν 17 ώρες διάβασμα κι αυτές την υστάτη ώρα;) και πότε παρακαλάει, πότε κλαίγεται και πότε απειλεί, ζητώντας να του δώσουν βαθμό για να περάσει. Αυτή την παρωδία του εαυτού του δεν είδαμε σε όλη τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας;
Είναι, δεν λέω, αυθεντικός μέσα στα όρια των δυνατοτήτων του, αλλά οι δυνατότητές του υπολείπονται του ρόλου που διεκδικεί. Ο Τσίπρας παραμένει ο ίδιος αδύναμος ηγέτης που ήταν και πριν από τη διάσπαση. Το δε κόμμα που του απέμεινε παραμένει, στο επίπεδο των στελεχών, βαθιά αριστερό, αν και επί του παρόντος σοκαρισμένο από τον συμβιβασμό. Τόσο αριστερό, ώστε να είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσει προβλήματα στην κυβέρνηση, αν ο Τσίπρας επιχειρήσει να το στρέψει περισσότερο προς το κέντρο του πολιτικού φάσματος. Δέστε, λ.χ., τον Σπίρτζη, που είπε σε δημοσιογράφο «αν είχατε άδεια επαγγέλματος, θα σας την παίρναμε», επειδή δεν του άρεσε ερώτηση για την υπόθεση του Μέντορος. Γιατί σας ξαφνιάζει; Πορτρέτο του Βελουχιώτη –και μάλιστα σε άθλια ποπ αρτ τεχνοτροπία– είχε βάλει σε κάδρο στο γραφείο του. Δεν κρυβόταν ο άνθρωπος.
Ακόμη μικρότερο ως προσωπικότητα, ώστε να χειρισθεί το πολιτικό πρόβλημα που ο ίδιος δημιούργησε, κάνει τον Τσίπρα το ότι μετά τη συμφωνία δύο επιλογές μόνον ανοίγονται για τον ΣΥΡΙΖΑ: είτε η στροφή προς το κέντρο του πολιτικού φάσματος είτε και πάλι προς τη ρήξη, ίσως καλύτερα προετοιμασμένος αυτήν τη φορά. Το δεύτερο, μετά την 12 Ιουλίου, δεν είναι πλέον αστείο. Μπορεί να μη βλέπουμε πλέον το Grexit, αλλά εξακολουθεί να υπάρχει σε ένα συρτάρι στις Βρυξέλλες. Οσο για το πρώτο, ο Τσίπρας ούτε το μπορεί ούτε το θέλει.
Θα ήταν επικίνδυνο την επομένη των εκλογών αυτός ο άνθρωπος να έχει πάρει τις περισσότερες ψήφους και την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Θα ήταν τρελό αν το κόμμα του είναι το μεγαλύτερο στη νέα Βουλή. Είναι αλήθεια ότι η ευκαιρία της Αριστεράς να πάρει την εξουσία με όχημα ένα νέο (αντιμνημονιακό) ΕΑΜ πέρασε με τη διάσπαση. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ, έστω και χωρίς αυτούς που έφυγαν, παραμένει επικίνδυνος, διότι ο πειρασμός της ρήξης είναι υπαρκτός και θα γίνεται ισχυρότερος.
Υπό το κράτος αυτών των σκέψεων, δεν αισθάνομαι να υπάρχει άλλη επιλογή για εμένα, τον δεξιό και ευρωπαϊστή, εκτός από την ψήφο στη Ν.Δ. Ο Βαγγέλας έχει κάτι από καφενείο και όχι μόνο στο ύφος – είναι αλήθεια αυτό. Ομως έχει και τον κοινό νου του μαγαζάτορα και είμαι βέβαιος ότι αυτό είναι που χρειαζόμαστε τώρα. Και αν έχω τις επιφυλάξεις μου για τον αρχηγό της Ν.Δ., αυτές τις αντισταθμίζει η βεβαιότητα ότι η παράδοση και η ιστορία της Ν.Δ., της ελληνικής Δεξιάς εν τέλει, εγγυάται ότι στο κόμμα αυτό βρίσκεται η μεγαλύτερη συγκέντρωση φιλευρωπαϊκών δυνάμεων, στο επίπεδο της κοινωνίας, έστω και αν πάσχει η εκπροσώπησή τους μέσω του κόμματος. Αυτές είναι οι κοινωνικές δυνάμεις στις οποίες μπορούμε να βασιστούμε για να αντεπεξέλθουμε την κρίση και εκεί επιλέγω να ανήκω διά της ψήφου μου. Κάποιοι θα το ονομάσουν αυτό «συμφέρον» ή «ταξική συνείδηση». Ας το πουν όπως θέλουν. Εγώ το λέω κοινή λογική.
Ως προς τις λοιπές ευρωπαϊκές δυνάμεις (αν μου επιτρέπεται ένα λογοπαίγνιο σε μια ιστορική φράση...), εύχομαι ο κόσμος να ψηφίσει το Ποτάμι, ώστε να έχει αξιοπρεπή εκπρόσωπηση στη Βουλή που θα προκύψει από τη σημερινή απόφασή μας. Η ενίσχυσή του θα ωθήσει την ανανέωση της πολιτικής. Ελπίζω, επίσης, να τα καταφέρει και το ΠΑΣΟΚ. Είναι απαραίτητη μια εκδοχή της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας στην ισορροπία των πολιτικών δυνάμεων. Υπό την ηγεσία Φώφης; Ακούω τον εαυτό μου να με ειρωνεύεται. Η αλήθεια είναι ότι από τη Φώφη δεν θα μπορούσα να περιμένω ούτε ένα δοκίμιο 500 λέξεων με θέμα «γιατί μακιγιάρομαι έτσι»...
No comments:
Post a Comment