ΠΡΌΓΡΑΜΜΑ ΑΝΤΙ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ

Πρόγραμμα αντί Μνημονίου Του Μπάμπη Παπαδημητρίου Υπάρχουν δύο σχολές για όσα πρέπει να γίνουν στα αμέσως επόμενα χρόνια, από τη στιγμή που θα έχουν οριστικά καταγραφεί οι αναμενόμενες σημαντικές επιτυχίες σε ό,τι αφορά τις βασικές ισορροπίες της οικονομίας. Η μία σχολή θεωρεί ορθή την προσήλωση και συνεννόηση γύρω από το Μνημόνιο, όπως διαμορφώθηκε μετά τις εκλογές, πάντοτε με τη σύμφωνη γνώμη όσων μας δανείζουν, κυρίως, όμως, των ανώτερων υπαλλήλων που συναποτελούν την τρόικα. Η άλλη σχολή, ενισχυμένη από την κομματική αναδιοργάνωση της μείζονος αντιπολίτευσης, προτείνει την κατάργηση της Δεύτερης Συμφωνίας. Κατά τρόπο όμως που μπορεί να οδηγήσει τη χώρα σε κίνδυνο διάρρηξης της πιο σημαντικής εθνικής συμμαχίας. Πιστεύω πως είναι πολύ πιθανόν, μέχρι την ερχόμενη άνοιξη, να αντιληφθούμε καλύτερα ότι οι διαφορές μεταξύ των δύο πολιτικών «σχολών» είναι πολύ μικρότερες απ’ όσο διαφημίζεται από τους πολιτικούς, για να μην πω ότι για τον πολίτη μπορεί να γίνουν μηδαμινές. Ας θυμηθούμε πως η ευρωπαϊκή χρηματοδότηση του ελληνικού προγράμματος είναι προγραμματισμένο να έχει ολοκληρωθεί στο δεύτερο τρίμηνο του 2014. Μεταξύ των αρχών του 2012 και μέχρι τα μέσα του 2014, τα κράτη της Ζώνης του Ευρώ που συμμετέχουν στη χρηματοδότηση του ελληνικού προγράμματος, θα έχουν πληρώσει το ποσό των 144,7 δισ., δηλαδή 197,6 δισ. από την αρχή του Μνημονίου. Πιστεύω ότι είναι σωστό να θέσουμε ως στόχο την αλλαγή της παρούσας κατάστασης μέχρι τις αρχές της προσεχούς άνοιξης. Η ουσία των συμφωνιών της Ελλάδας με τους εταίρους της Ευρωζώνης, δηλαδή ο σκοπός του Μνημονίου, αφορά την ανάκτηση της ικανότητας του κράτους να διαχειρίζεται το δημόσιο χρέος στην παγκόσμια αγορά κεφαλαίων. Εκτοτε, προστέθηκε ο λιγότερο φανερός όρος ότι θα πρέπει να μπορούν να πράττουν το ίδιο και οι συστημικές ελληνικές τράπεζες. Η επιστροφή στις αγορές δανειακών κεφαλαίων και όχι η ορθή διαχείριση των τρεχουσών κυβερνητικών υποθέσεων αποτέλεσε τον λόγο για τον οποίο η Βουλή συμφώνησε να παραχωρηθεί στις κυβερνήσεις Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά η δυνατότητα διαπραγμάτευσης με την τρόικα. Το Μνημόνιο μετατράπηκε σε κάκιστη δικαιολογία κακής διακυβέρνησης. Οι πολίτες πρέπει να κρίνουν την κυβέρνηση για το δικό της πρόγραμμα. Οι υπουργοί πρέπει να επιτυγχάνουν το καλύτερο αποτέλεσμα με τον πλέον λιτό προϋπολογισμό, χωρίς εξωτερική πίεση. Το Μνημόνιο χρησιμοποιήθηκε ως «δικαιολογία» για να γίνουν τα απαραίτητα, όταν μείναμε από εναλλακτικές λύσεις. Ας αποδείξουμε ότι πήραμε το μάθημά μας και ότι μπορούμε να βάλουμε την τρόικα στον πραγματικό ρόλο του παρατηρητή και συμβούλου.  ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ