σοβαρευτείτε κύριοι

Σοβαρευτείτε, κύριοι...

Του Αλέξη Παπαχελά

Θεωρώ τον εαυτό μου μάλλον ψύχραιμο άνθρωπο. Τελευταία όμως υπάρχουν στιγμές που χάνω εντελώς και την ψυχραιμία και την υπομονή μου με τους πολιτικούς. Θέλω να πιάσω μερικούς εξ αυτών «από τον γιακά», να τους ταρακουνήσω... ευγενικά και να τους βγάλω μια βόλτα έξω από τα κομματικά ή υπουργικά γραφεία τους, μπας και αναπνεύσουν λίγο φρέσκο αέρα και «καθαρίσει» το μυαλό τους. Καταλαβαίνω την κούραση, την αυταπάρνηση που απαιτούν οι στιγμές, την αίσθηση πως κάνουν πολλά χωρίς όφελος και σχεδόν τζάμπα... Δεν μπορώ όμως να εξηγήσω το πώς παίρνουν μερικές αποφάσεις, χωρίς να καταλαβαίνουν την οργή που προκαλούν. Παράδειγμα πρώτο, ο διορισμός του κ. Παπουτσή ως εκπροσώπου της χώρας μας στην Παγκόσμια Τράπεζα. Δεν έχω τίποτα προσωπικό με τον βετεράνο του ΠΑΣΟΚ, αλλά έλεος! Ενας νέος, μορφωμένος άνθρωπος που ψάχνει σήμερα δουλειά όχι απλά θα εξοργισθεί, αλλά θα τα κάνει όλα λίμπα στο άκουσμα της είδησης. Αυτός ο νέος και η οικογένειά του νιώθουν ότι σε αυτό τον τόπο οι καλές δουλειές είναι λάφυρα για κόμματα και συμφέροντα. Γιατί το ελληνικό κράτος δεν έκανε ένα διαγωνισμό να δει ποιος πραγματικά άξιζε γι’ αυτήν τη θέση; Γιατί έδωσε για μια ακόμη φορά το μήνυμα στα νέα ταλαντούχα παιδιά μας πως είτε πρέπει να πάρουν τον δρόμο της άλογης βίας είτε να ξενιτευτούν; Κανείς αρμόδιος δεν σκέφθηκε τις αντιδράσεις που θα προκαλούσε η απόφαση; Ε, λοιπόν, αυτό κάτι λέει για όλους τους συναρμόδιους πολιτικούς: ζουν σε ένα προστατευμένο περιβάλλον και αναπνέουν τον ίδιο «άρρωστο» αέρα. Αλλη εξήγηση δεν υπάρχει. Παράδειγμα δεύτερο, οι αποδείξεις. Καταργούνται, δεν καταργούνται, ξανακαταργούνται και εν τω μεταξύ περιμένουμε διευκρινίσεις. Σοβαρευτείτε κύριοι, σοβαρευτείτε γιατί ο κόσμος θα ξεσηκωθεί από τέτοια «μικρά», στο δικό σας μυαλό, πράγματα. Ο πολίτης ψάχνει να βρει μια σχέση εμπιστοσύνης με το κράτος και τους πολιτικούς. Οταν αυτοί δείχνουν ότι δεν ξέρουν τι κάνουν, όταν αλλάζουν γνώμη κάθε δύο ώρες και τα κάνουν όλα στο πόδι, η μόνη διέξοδος είναι ο θυμός, ο μεγάλος θυμός. Ο τόπος καίγεται, ο πρωθυπουργός τα παίζει όλα για όλα και κάποιοι αρμόδιοι πυροβολούν εαυτούς στο πόδι άνευ λόγου και αιτίας. Προβληματίσθηκα προς στιγμήν μήπως η περιστασιακή απώλεια ψυχραιμίας από την πλευρά μου οφείλεται στην ανάγκη διακοπών ύστερα από έναν, ακόμη, κουραστικό χειμώνα. Ομως όχι. Είμαι βέβαιος, το ξέρω καλά πως δεν πρόκειται περί αυτού. Απλά δεν αντέχεται η ιδέα πως ο τόπος και ο λαός αυτός έχουν περάσει τόσα και τόσα, αλλά το πολιτικό σύστημα συνεχίζει το χαβά του.            καθημερινή