Η δεύτερη δοκιμασία για μια κυβέρνηση Τσίπρα

Η δεύτερη δοκιμασία για μια κυβέρνηση Τσίπρα

Του Μπάμπη Παπαδημητρίου

Αν ο «πανικός του χρήματος» θα είναι η μία, εξαιρετικά ισχυρή, δοκιμασία για μια ενδεχόμενη κυβέρνηση Τσίπρα, η «σύγκρουση με ταξικά συνδικάτα» θα είναι το δεύτερο, ταυτόχρονο και εξίσου συνταρακτικό μέτωπο. Ο κ. Τσίπρας έχει ρητώς υποσχεθεί τη χωρίς περικοπές «επαναφορά» του συνόλου των ρυθμίσεων στην αγορά εργασίας. Το σχέδιο των 100 πρώτων ωρών περιλαμβάνει «την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων και της μετενέργειας, την επαναφορά του κατώτατου μισθού στα προ του Μνημονίου επίπεδα, την επαναφορά των νόμων που ελέγχουν τις απολύσεις», επανέλαβε πρόσφατα («Η Αυγή», 18 Νοεμβρίου). Το κομμάτι αυτό της «κυβερνητικής δουλειάς» θα το αναλάβουν, εφόσον οι ψηφοφόροι το επιλέξουν, στελέχη της ομάδας Λαφαζάνη. Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος, που είναι ο γενικός εισηγητής των θεμάτων αυτών για το Πρόγραμμα του κόμματος είχε, χαρακτηριστικά, υπογραμμίσει: «Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ένα αστικό κόμμα που τάζει παροχές, δίνει πελατειακές υποσχέσεις και εξαγγέλλει ρουσφετολογικές εξυπηρετήσεις». Υπάρχουν εργοδοτικοί κύκλοι, συνεπικουρούμενοι από ανώτερα στελέχη επιχειρήσεων, που πιστεύουν ότι, από πρακτική άποψη, η άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας από την ομάδα Τσίπρα δεν ενέχει περισσότερους κινδύνους από εκείνους που συνόδευσαν, το 1981, την άνοδο στην εξουσία του Ανδρέα Παπανδρέου. Είναι γνωστός ο μιμητικός θαυμασμός του κ. Τσίπρα στις ενέργειες Παπανδρέου οι οποίες καθιέρωσαν το ΠΑΣΟΚ στη μνήμη των ψηφοφόρων των λαϊκών τάξεων. Η μεμιάς κατάργηση όλων των μεταμνημονιακών ρυθμίσεων θα μπορούσε να μοιάζει με την «υπουργική απόφαση» που αύξησε «μέσα σε μια νύχτα» τις κατώτατες αμοιβές. Υπάρχουν, όμως, σημαντικές διαφορές συγκυρίας. Τότε, την πληθωριστική επίπτωση την υπέστη η δραχμή, που αρχικώς διολίσθησε και τον Ιανουάριο 1983 υποτιμήθηκε επισήμως. Τότε, η σημαντική άνοδος της ανεργίας, που προκάλεσε το μέτρο, μετριάστηκε επειδή έγιναν αθρόες προσλήψεις στο ευρύτερο Δημόσιο. Στην πράξη, το ζητούμενο για τους επιτελείς του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τόσο η «αποκατάσταση μιας αδικίας», αλλά η ενδιαφέρουσα πολιτική ευκαιρία να δέσουν μια μάλλον ασταθή ψήφο. Πιστεύουν –και ορθώς– ότι θα χρειαστούν την υποστήριξη των πολιτών όταν θα γίνουν εμφανείς οι επιπτώσεις της πολιτικής που θέλουν να εφαρμόσουν. Πράγματι, καμία ανοικτή οικονομία δεν μπορεί να απορροφήσει παρόμοιο σοκ. Με την απαγόρευση των απολύσεων στο επίπεδο της ημέρας των εκλογών, όπως συζητούν οι θεματοφύλακες της αριστεροσύνης μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, η υποχρεωτική άνοδος των αμοιβών οδηγεί αμέσως σε σοβαρές ζημίες, που υποβαθμίζουν την ποιότητα των υφισταμένων δανείων, αυξάνουν τον τραπεζικό κίνδυνο και σταματούν ακόμη και τις επενδύσεις συντήρησης. Επηρεασμένοι από την ιδεολογία τους, υπό την πίεση του κομματικού οφέλους, παγιδευμένοι στο κύκλωμα της κρατικής οικονομίας, οι επιτελείς οικονομολόγοι του ΣΥΡΙΖΑ ερμηνεύουν τις αντιδράσεις της οικονομίας με στατικό τρόπο. Ομως, όπως καλά γνωρίζουν εκείνοι που, τόσον καιρό τώρα, αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες της πραγματικής ιδιωτικής οικονομίας, οι περισσότερες επιχειρήσεις έχουν επιβιώσει προσαρμόζοντας το μοντέλο παραγωγής και, βεβαίως, το εργατικό κόστος. Υπάρχουν πολλές χιλιάδες επιχειρήσεις που, αν τους επιβάλλουν, όπως ονειρεύονται άνθρωποι που δεν έχουν ποτέ τους μπει σε λογιστήριο, μια βίαιη αλλαγή στο κόστος λειτουργίας τους, δεν θα έχουν άλλη διέξοδο παρά να κατεβάσουν ρολά. Αφού προηγουμένως σταματήσουν να πληρώνουν το κράτος, τα ταμεία, τις τράπεζες και τους προμηθευτές τους. Η υπόσχεση Τσίπρα ότι, στις 100 πρώτες ώρες, θα έχει οδηγήσει την οικονομία στην αύξηση κατά 15 - 20% της μισθοδοτικής δαπάνης αποτελεί είτε χίμαιρα είτε ψέμα. Αν δεν εξηγήσουν, με τρόπο κατανοητό, τον χρονικό ορίζοντα και τις προϋποθέσεις που απαιτεί η αποκατάσταση των εισοδημάτων των Ελλήνων, είναι σίγουρο ότι θα προκαλέσουν, για διάστημα που θα ξεπερνά και τις πρώτες 100 μέρες, αναταραχή και παρανομία. Οσα έκανε ο Παπανδρέου τα έκανε με φυλαγμένα τα (οικονομικά) σύνορα και με τον Χολαργό να τυπώνει χαρτονόμισμα!  kathimerini