Ιουλιανός εν Λουτεκία

Ιουλιανός εν Λουτεκία

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Επειδή αρνούμαι να πιστέψω ότι κάποιοι Ελληνες, κάτοικοι Παρισίων, θεώρησαν ότι το καλύτερο που έχουν να κάνουν για το σαββατόβραδο είναι να παρακολουθήσουν τον πρύτανη να βρυχάται στον ρόλο του Ιουλιανού, υποθέτω ότι προέταξαν το πατριωτικό τους καθήκον και γι’ αυτό τον κάλεσαν. Σκέφτηκαν οι άνθρωποι, πολύ λογικά, ότι αφού ο κ. Αρβανιτόπουλος του έδωσε την ευκαιρία να διαλύσει το πανεπιστήμιο παρατείνοντας τη θητεία του να δώσουν λύση στο πρόβλημα της εκπαίδευσης δελεάζοντάς τον με το πραγματικό του πάθος. Θα του είπαν ότι αυτήν την πρώτη παράσταση δεν θα την παρακολουθούσαν παρά μόνον εξήντα εκλεκτοί -δεν χωράει και πολλούς το συμπαθέστατο «Σπίτι της Ελλάδας»- όμως αν αυτοί οι εξήντα ξεχυθούν στους δρόμους και πείσουν ότι εγεννήθη ημίν Σάρα Μπερνάρ γένους αρσενικού θα μπορούσε κάλλιστα μέσα σε μερικούς μήνες να σταδιοδρομήσει στις καλύτερες γαλλικές σκηνές. Λαμβάνοντας δε υπ’ όψιν τη σχετική καχεξία της γαλλικής θεατρικής γραφής, έχοντας κατά νου ότι το γαλλικό θέατρο έχει ακμάσει διότι η Γαλλία υπήρξε χώρα υποδοχής ταλέντων όπως ο Ιονέσκο και ο Μπέκετ θα μετέφραζαν στα γαλλικά το έργο του «Φθορά, φθορά, φθορά» (Usure, usure, usure) ή το ποίημά του «Ελεγεία για το μικρό πέος» (Elegie pour le petit penis) -θαρραλέα καταγγελία της άτιμης κοινωνίας μέσω των διαστάσεων του ανδρικού μορίου- ώστε να αναδείξουν το πολύπλευρο ταλέντο του. Υπολόγισαν όμως χωρίς τον ξενοδόχο. Και ξενοδόχος στην περίπτωση αυτή είναι η αγάπη που τρέφει η ευγνωμονούσα πατρίς προς τον πρύτανη, και η εκτίμηση προς τις πρυτανικές του ικανότητες. Διότι αν, ο μη γένοιτο, του περνούσε απ’ το μυαλό να παραιτηθεί από πρύτανης του ΕΚΠΑ προκειμένου να ανταποκριθεί στις ανάγκες της ευρωπαϊκής τουρνέ, η οποία θα ακολουθούσε μετά βεβαιότητος, αν υπέγραφε κάνα συμβόλαιο για σειρά παραστάσεων στο Λονδίνο ή το Βερολίνο, τότε τι θα γινόταν το ΕΚΠΑ; Ποιον θα είχε να κατηγορήσει ο κ. Αρβανιτόπουλος για τα χάλια του Πανεπιστημίου; Κατ’ αναλογία θα κινδυνεύαμε να δούμε πρύτανη τον κ. Καζάκο ή τον κ. Κιμούλη, ο οποίος έμαθα ότι θα ερμηνεύσει τον ρόλο του σοφού για λογαριασμό του ΣΥΡΙΖΑ Δικαιολογημένα λοιπόν εξεγερθήκαμε, δικαιολογημένα φωνάξαμε «Κουτόφραγκοι ο Πελεγρίνης είναι δικός μας» και «Φέρτε πίσω τον Θεοδόση» και ευλόγως ο κ. υπουργός τον παρέπεμψε στο πειθαρχικό. Μια μέρα έλειψε ο άνθρωπος και μας έπιασε εθνικός πανικός. Για την ιστορία να θυμίσω ότι ο Ιουλιανός, ο γνήσιος, έζησε στην Λουτεκία ως Καίσαρ. Τον είχε στείλει εκεί για να τον ξεφορτωθεί ο Κωνστάντιος. Και παρ’ ολίγον όντως να τον ξεφορτωθεί διότι, όπως λέει ο ίδιος, επειδή ξεπάγιαζε στο Ανάκτορό του, εκεί που σήμερα βρίσκεται η Παναγία των Παρισίων, βλέποντας τους πάγους να κατεβαίνουν τον Σηκουάνα άναψε μαγκάλι και τον έσωσαν ήδη λιπόθυμο από τις αναθυμιάσεις οι υπηρέτες του. Δύο χρόνια αργότερα οι λεγεώνες του τον ανακήρυξαν αυτοκράτορα και σκοτώθηκε πολεμώντας τους Πέρσες πριν προλάβει να αποκαταστήσει την αρχαία θρησκεία. Αυτά έγιναν τον 4ο μ.Χ. αιώνα και ελπίζω η ιστορία να μην επαναληφθεί και τον 21ο. Διότι έτσι όπως πάμε, με τον δείκτη της σοβαρότητάς μας σε χειμερία νάρκη, δεν αποκλείεται να δούμε τον πρύτανη και υπουργό. Γι’ αυτό στηρίζουμε τις ελπίδες μας ως έθνος στον καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου κ. Χατζάκη, τον άνθρωπο ο οποίος παραχώρησε αίθουσα στον πρύτανη για να αναπτύξει το πάθος του και τα ταλέντα του από την κρατική σκηνή. Εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να του συμπαρασταθούμε. Να δημιουργήσουμε ομάδες καμικάζι, για να γεμίζουν κάθε βράδυ την αίθουσα αποθεώνοντάς τον μπας και τον πείσουμε να ασχοληθεί αποκλειστικά με την πραγματική του κλίση και αφήσει το Πανεπιστήμιο στη δική του δυστυχία και τα δικά του πάθη. Το καθήκον είναι πατριωτικό και δεν πρέπει να λείψει κανείς. kathimerini