Μια σοβαρή εθνική υπόθεση ΠΟΛΙΤΙΚΗ 12:36

 ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Μια σοβαρή εθνική υπόθεση

ΠΟΛΙΤΙΚΗ 12:36

ΕΤΙΚΕΤΕΣ:ΔIAΓΩNIΩΣ

​Είτε το ονομάσουμε μεταναστευτικό, είτε το ονομάσουμε προσφυγικό, όπως κι αν το ονομάσουμε και απ’ όπου κι αν το προσεγγίσουμε το πρόβλημα είναι πρόβλημα. Θα μου πείτε η πολιτική ζωή της χώρας έχει άλλα, σοβαρότερα, προβλήματα να λύσει, όπως η σύμπραξη της κ. Κωνσταντοπούλου με τον Λαφαζάνη, προβλήματα υπαρξιακά, ίνα μη είπω οντολογικά. Και όταν λυθούν αυτά υποθέτω ότι θα βρουν και κάποιο χρόνο για να ασχοληθούν με τα απλά πρακτικά προβλήματα της καθημερινότητας, όπως η μετακίνηση πληθυσμών από τη Συρία και το Αφγανιστάν στην Ευρώπη ή η φύλαξη των συνόρων. Εξάλλου για μια ακόμη φορά έχουμε ήσυχη την συνείδησή μας: βαφτίσαμε το πρόβλημα ευρωπαϊκό, απεφάνθημεν για μια ακόμη φορά πως κάποιος άλλος φταίει και προκειμένου να απολέσωμεν την εθνική μας μακαριότητα κατηγορούμε Αμερικανούς και πετρέλαια.

Ευρωπαϊκό σίγουρα είναι το πρόβλημα πλην όμως είναι και ελληνικό. Για τον απλούστατο λόγο ότι το πρόβλημα δεν απασχολεί την Πορτογαλία ή τη Φινλανδία με τον ίδιο τρόπο που απασχολεί την Ελλάδα ή την Ιταλία. Προχθές η κ. Μέρκελ είπε πως αυτές οι δύο χώρες πρέπει να ελαφρυνθούν από το βάρος και πως δεν είναι δίκαιο να κατανέμονται οι πρόσφυγες σε δύο ή τρία μόνον κράτη της Ενωσης. Τόνισε δε, πολύ σωστά: « αυτοί που χρειάζονται προστασία πρέπει να ενσωματωθούν το συντομότερο. Οσοι δεν έχουν ανάγκη δεν μπορούν να μείνουν σε μας».

Ποιος Ελληνας πολιτικός θα τολμούσε να κάνει μια τέτοια δήλωση; Θα την περίμενα από τα κόμματα του ευρωπαϊκού τόξου, από τη Ν.Δ., από το Ποτάμι, από το ΠΑΣΟΚ. Αν μη τι άλλο το «προσφυγικό» είναι ένα ζήτημα στο οποίο θα μπορούσαν να συμπράξουν. Ομως το ξέρουμε πια. Ο προοδευτικός λυρισμός της μεταπολίτευσης, μέταλλο ανθεκτικότερο του δικομματισμού ή του διαχωρισμού Δεξιάς και Αριστεράς, απαγορεύει τέτοιου τύπου διακρίσεις. Ολοι έχουν δικαίωμα να ζήσουν. Πώς θα ζήσουν, πού θα ζήσουν, τι θα τρώνε και πού θα βρουν στέγη, αυτό είναι πρόβλημα των Ευρωπαίων. Εμείς έχουμε πλατείες και πάρκα και κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν. Προκειμένου να αναλάβουμε διαχειριστικές έστω ευθύνες κρυβόμαστε πίσω από τον εν γένει ανθρωπισμό ο οποίος καταντάει απάνθρωπος.

Η Ελλάδα έχει καταργήσει τα σύνορά της. Κι όλοι αυτοί που κόπτονται περί «εθνικής κυριαρχίας» όταν πρόκειται για ιδιωτικοποιήσεις αερολιμένων, την ξεχνούν όταν πρόκειται για μετακινήσεις πληθυσμών. Ο Γερμανός τουρίστας που έρχεται εδώ χρειάζεται ταξιδιωτικά έγγραφα. Οι περίπου 1.500 όμως που φτάνουν ημερησίως στη βορειοανατολική Λέσβο μας φτάνει που έφτασαν ώς εδώ ζωντανοί και μπορούμε να τους προωθήσουμε στην πλατεία Βικτωρίας. Το λιμενικό δεν επαρκεί, ούτε η αστυνομία. Υπάρχουν κι ο στρατός και τα κλειστά στρατόπεδα. Γιατί δεν αναλαμβάνει ο στρατός τη φύλαξη των συνόρων και τον έλεγχο των εισερχομένων; Ταμπού της μεταπολίτευσης κι αυτό. Οποιος προτείνει δραστηριοποίηση του στρατού χρίζεται αυτομάτως επικίνδυνος για τη δημοκρατία.

Αν οι ευρωπαϊκές δυνάμεις της χώρας θέλουν να μας πείσουν ότι κάτι θα αλλάξει αν απαλλαγούμε από την αριστερά του φραπέ θα πρέπει να παρουσιάσει ένα σοβαρό πρόγραμμα αντιμετώπισης του προσφυγικού. Είναι μια ευκαιρία για να αποδείξουν πως μπορούν να παράγουν πολιτική.

Έντυπη