Το ποτήρι και το άγαλμα
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
«Δεν μας έχουν σκίσει ούτε μισή καρέκλα, δεν έχουν πάρει ούτε για δείγμα ένα ποτήρι ή ένα μαχαίρι. Σ’ ένα ταξίδι με προορισμό την Ιταλία, με 140 οδηγούς φορτηγών, χάνω περίπου 50 μπουρνούζια από την Πάτρα μέχρι την Ανκόνα. Σε αυτά τα δρομολόγια με τους 2.500 επιβάτες δεν χάνω τίποτα».
Είναι το απόσταγμα ενός ταξιδιού που κάνουν κάθε μέρα αυτό το καλοκαίρι όσοι εργάζονται στο πλοίο «Ελευθέριος Βενιζέλος», μεταφέροντας από τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου προς τον Πειραιά ή την Καβάλα τούς πρόσφυγες που φεύγουν κάθε μέρα, μόνο με τα ρούχα που φορούν, κυρίως από τη Συρία. Τη φράση καταγράφει το εξαιρετικό ρεπορτάζ του Γιάννη Παπαδόπουλου στην «Κ» της Κυριακής. Μια φράση που αναπαρήγαγαν αρκετοί και στα social media από προχθές.
Χθες το πρωί, στην Αθήνα, στο κεντρικότατο σημείο της διασταύρωσης των οδών Κολοκοτρώνη και Σταδίου, μια ομάδα πολύ θερμόαιμων νεαρών ή λιγότερο νεαρών μπήκε με το έτσι ήθελε στο κτίριο του ΤΑΙΠΕΔ και τα έκανε γυαλιά καρφιά. Η φράση του εργαζόμενου στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» ήρθε αυτομάτως ξανά στον νου μου...
Μ’ αυτήν τη φράση απογυμνώθηκαν από τα όποια «ιδεολογήματα» ή τους λυρισμούς που συνόδευσαν τις ακατανόητες πράξεις βίας και φθοράς της δημόσιας περιουσίας κυρίως από το 2008 και μετά. Μέσα απ’ αυτήν τη φράση, που περιγράφει ανθρώπους που έχουν χάσει τα πάντα και θα είχαν την ανάγκη να έχουν όχι μια δεύτερη, αλλά μια πρώτη πετσέτα, αντικρίζουμε κατάματα την κακομαθησιά και την αυθάδεια με την οποία δρουν τα τελευταία χρόνια όσοι θεωρούν ότι αυτοδικαίως όλα τους ανήκουν.
Ξανακοιτούσα τα πλάνα από την εισβολή στα γραφεία του ΤΑΙΠΕΔ (επειδή τα έχουμε πολύ πρόσφατα και επειδή έχουμε την τάση να ξεχνάμε). Και θυμήθηκα ότι άνθρωποι με παρόμοιες απόψεις έκαναν αγνώριστη την όψη του Πολυτεχνείου, βανδάλισαν τα αγάλματα στις πλατείες της Αθήνας, έκαψαν μέσα μαζικής μεταφοράς μέρα μεσημέρι κ.λπ. Υποθέτω γιατί όλα αυτά ανήκουν στην περιουσία του πολύ κακού κράτους...
Οι άνθρωποι που μετακινούνται με το «Ελευθέριος Βενιζέλος» έχουν αφήσει στις πατρίδες τους όχι μόνο τους νεκρούς τους και τις μνήμες τους, αλλά και οτιδήποτε δίνει στον άνθρωπο την αίσθηση ότι μπορεί να κινηθεί ισότιμα σ’ αυτόν τον κόσμο. Κουβαλούν σ’ αυτό το επικίνδυνο ταξίδι εκτός από τα ρούχα που φοράνε και αυτό που «κέρδισαν» από τον πόλεμο: τον σεβασμό τους στην κανονικότητα.
Αυτοί που μπήκαν στο κτίριο του ΤΑΙΠΕΔ είναι σίγουρο ότι δεν έχουν ζήσει ποτέ πόλεμο, αλλά ονειρεύονται ότι μεταφέρουν τη βία και τον τρόμο του στο κέντρο μιας ειρηνικής ευρωπαϊκής πρωτεύουσας. Ονειρεύονται βία και «πόλεμο» όσοι έχουν ζήσει με ασφάλεια τη ζωή τους, σε μία χώρα που από τίποτα δεν κινδυνεύει. Και για να διασκεδάσουν την ανία τους δρουν με προσομοίωση μικρών πολέμων...
Είναι το απόσταγμα ενός ταξιδιού που κάνουν κάθε μέρα αυτό το καλοκαίρι όσοι εργάζονται στο πλοίο «Ελευθέριος Βενιζέλος», μεταφέροντας από τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου προς τον Πειραιά ή την Καβάλα τούς πρόσφυγες που φεύγουν κάθε μέρα, μόνο με τα ρούχα που φορούν, κυρίως από τη Συρία. Τη φράση καταγράφει το εξαιρετικό ρεπορτάζ του Γιάννη Παπαδόπουλου στην «Κ» της Κυριακής. Μια φράση που αναπαρήγαγαν αρκετοί και στα social media από προχθές.
Χθες το πρωί, στην Αθήνα, στο κεντρικότατο σημείο της διασταύρωσης των οδών Κολοκοτρώνη και Σταδίου, μια ομάδα πολύ θερμόαιμων νεαρών ή λιγότερο νεαρών μπήκε με το έτσι ήθελε στο κτίριο του ΤΑΙΠΕΔ και τα έκανε γυαλιά καρφιά. Η φράση του εργαζόμενου στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» ήρθε αυτομάτως ξανά στον νου μου...
Μ’ αυτήν τη φράση απογυμνώθηκαν από τα όποια «ιδεολογήματα» ή τους λυρισμούς που συνόδευσαν τις ακατανόητες πράξεις βίας και φθοράς της δημόσιας περιουσίας κυρίως από το 2008 και μετά. Μέσα απ’ αυτήν τη φράση, που περιγράφει ανθρώπους που έχουν χάσει τα πάντα και θα είχαν την ανάγκη να έχουν όχι μια δεύτερη, αλλά μια πρώτη πετσέτα, αντικρίζουμε κατάματα την κακομαθησιά και την αυθάδεια με την οποία δρουν τα τελευταία χρόνια όσοι θεωρούν ότι αυτοδικαίως όλα τους ανήκουν.
Ξανακοιτούσα τα πλάνα από την εισβολή στα γραφεία του ΤΑΙΠΕΔ (επειδή τα έχουμε πολύ πρόσφατα και επειδή έχουμε την τάση να ξεχνάμε). Και θυμήθηκα ότι άνθρωποι με παρόμοιες απόψεις έκαναν αγνώριστη την όψη του Πολυτεχνείου, βανδάλισαν τα αγάλματα στις πλατείες της Αθήνας, έκαψαν μέσα μαζικής μεταφοράς μέρα μεσημέρι κ.λπ. Υποθέτω γιατί όλα αυτά ανήκουν στην περιουσία του πολύ κακού κράτους...
Οι άνθρωποι που μετακινούνται με το «Ελευθέριος Βενιζέλος» έχουν αφήσει στις πατρίδες τους όχι μόνο τους νεκρούς τους και τις μνήμες τους, αλλά και οτιδήποτε δίνει στον άνθρωπο την αίσθηση ότι μπορεί να κινηθεί ισότιμα σ’ αυτόν τον κόσμο. Κουβαλούν σ’ αυτό το επικίνδυνο ταξίδι εκτός από τα ρούχα που φοράνε και αυτό που «κέρδισαν» από τον πόλεμο: τον σεβασμό τους στην κανονικότητα.
Αυτοί που μπήκαν στο κτίριο του ΤΑΙΠΕΔ είναι σίγουρο ότι δεν έχουν ζήσει ποτέ πόλεμο, αλλά ονειρεύονται ότι μεταφέρουν τη βία και τον τρόμο του στο κέντρο μιας ειρηνικής ευρωπαϊκής πρωτεύουσας. Ονειρεύονται βία και «πόλεμο» όσοι έχουν ζήσει με ασφάλεια τη ζωή τους, σε μία χώρα που από τίποτα δεν κινδυνεύει. Και για να διασκεδάσουν την ανία τους δρουν με προσομοίωση μικρών πολέμων...
No comments:
Post a Comment