ΣΤΑΜΟΣ ΖΟΥΛΑΣΔύσκολες στιγμές «εθνικής μοναξιάς»
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Πέρασα μια βραδιά, σχεδόν εφιαλτική, συζητώντας μ’ έναν ξένο δημοσιογράφο, από χρόνια φίλο μου και φανατικό φιλέλληνα. Με υποχρέωσε όλο το βράδυ να απολογούμαι, ως ψηφοφόρος, να δίνω αμήχανες απαντήσεις και να ψάχνω για πρόχειρες δικαιολογίες. Αρχισε τη συζήτηση με μια δήθεν απορία. «Πιστεύεις πως αυτό που ζείτε, τούτες τις μέρες εδώ, θα μπορούσε να συμβεί σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης;». Είχε προηγηθεί μια σύντομη αναδρομή του τελευταίου επταμήνου, με το συμπέρασμα της παταγώδους αποτυχίας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. «Εκλέξατε μια κυβέρνηση που έκανε τα εντελώς αντίθετα απ’ αυτά που υποσχέθηκε και εγκρίνατε. Με ποια λογική ζητάει ανανέωση της εντολής σας, μετά μόλις επτά μήνες; Με την παλινωδία του ο Τσίπρας διέσπασε το κόμμα του. Θα μπορούσε να διατηρήσει αλώβητη την πλειοψηφία του, όταν, μάλιστα, οι διασπασθέντες είναι οι “συνεπείς" στις εξαγγελίες του;». Ψέλλισα κάτι για ηγετική ισχύ και λαοφιλία. Ο φίλος μου κυριολεκτικά κάγχασε: «Μα αυτός θα έπρεπε να υποστεί το καίριο πλήγμα και την ανεπανόρθωτη φθορά. Στηρίχθηκε σ’ ένα κόμμα ανομοιογενές και με έκδηλες εσωτερικές αντιθέσεις. Σχημάτισε μια πολυτασική κυβέρνηση, που ήταν αδύνατον να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε παρέκκλιση από το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Και τούτο, ενώ είχε προειδοποιηθεί από σοβαρά στελέχη του ότι πολλές από τις επαγγελίες του ήταν υπερβολικές και ανέφικτες. Εχει την απόλυτη ευθύνη για την επιλογή σε καίριες θέσεις της εξουσίας σειράς προσώπων, τα οποία αποδοκίμασε, υποχρέωσε σε παραίτηση, σε έξοδο από το κόμμα, ή τα χαρακτήρισε “λάθος". Οπουδήποτε αλλού, ο Τσίπρας θα έπρεπε πρώτος να παραιτηθεί και να φύγει και όχι να ζητεί επανεκλογή», συμπλήρωσε ο φίλος μου.
Οι κριτικές παρατηρήσεις του αναπόφευκτα με εξώθησαν στη θέση του συνηγόρου του διαβόλου. Οχι, βέβαια, για να υποστηρίξω τον παραιτηθέντα πρωθυπουργό, αλλά προκειμένου να αναζητήσω ελαφρυντικά για τους συνέλληνες που εξακολουθούν να τον πιστεύουν. Επικαλέσθηκα το «νέο και το παλιό», τους «φθαρμένους και τους άφθαρτους» κ.ά. Αντί να τον καταπραΰνω, τον διέγειρα περισσότερο. Καλός γνώστης των ελληνικών πραγμάτων, αφού μένει εδώ και χρόνια στη χώρα μας, μου απάντησε: «Ποιο παλιό και νέο. Παντού στον κόσμο αυτή η διάκριση γίνεται μεταξύ αποτυχημένης και επιτυχημένης συνταγής, μεταξύ ικανών και ανίκανων πολιτικών, μεταξύ ελπίδας και κακομοιριάς. Και επιπλέον. Ποιος είναι ο διαχωρισμός “διεφθαρμένου και ηθικού", αφού μόλις σε επτά μήνες διακυβέρνησης είχαμε, μεταξύ των “άφθαρτων", πάμπολλα κρούσματα “αριστερής διαφθοράς". Οπως η λαθραία εξαγωγή συναλλάγματος, η συμμετοχή σε οφσόρ, η επιδίωξη της παραγραφής, ο αθρόος διορισμός συγγενών, φίλων και συνεργατών στο Δημόσιο;».
Ξαφνικά, στη συζήτηση αυτή ένιωσα συνυπεύθυνος με τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ για τα συμβάντα του επταμήνου. Με κυρίευσε μεγαλύτερη αγωνία για το τι θα βγάλει η κάλπη, την μεθεπόμενη Κυριακή. Ο φίλος μου, σαν να κατάλαβε «την εθνική μελαγχολία» των σκέψεών μου, προσπάθησε να με παρηγορήσει: «Στάμο, εσάς τους Ελληνες σας ξέρω και σας αγαπώ πολλά χρόνια. Αλλά δεν μπορώ να σας καταλάβω». Η φράση αυτή μ’ έκανε μελαγχολικότερο. Αν ο επί χρόνια φιλέλληνας φίλος μου «δεν μας καταλαβαίνει», πώς θα εκλάβουν ένα νέο «εκλογικό μας λάθος» εκείνοι που δεν μας γνωρίζουν, δεν μας αγαπούν και –φυσικά– δεν είναι διατεθειμένοι να μας συμπαρασταθούν...
No comments:
Post a Comment