Λυρική ασυναρτησία
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Θέλουν και τα λένε ή τους ξεφεύγουν; Το ερώτημα είναι για τον κ. Αλέξη Τσίπρα και την κομπανία του· πρώην και νυν. Ο λόγος της ριζοσπαστικής Αριστεράς μπορεί να χαρακτηριστεί από το διχαστικός μέχρι το ασυνάρτητος, με το τελευταίο να κερδίζει κατά κράτος. Δηλαδή, τι νόημα έχει το δίλημμα του τέως πρωθυπουργού «στις 20 Σεπτέμβρη τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν»; Και το «επιτέλους τέλος», ως κατακλείδα, πού κολλάει; Τέλος στη διακυβέρνησή του, που χαρακτήρισε «επτάμηνη άνοιξη» και κατέληξε σε ένα φονικό για την οικονομία θέρος; Τέλος των υπολοίπων; Μα, όπως σωστά παρατήρησε ο υποψήφιος βουλευτής Επικρατείας της Ν.Δ. Γρηγόρης Φαρμάκης, «η αστική δημοκρατία δεν “τελειώνει” κανέναν. Αλλά ούτε και αφήνει κανέναν να την τελειώσει. Οπως δεν τον αφήσαμε να τελειώσει τη χώρα όταν την έριχνε από τον γκρεμό» (14.9.2015).
Το πρόβλημα της ριζοσπαστικής Αριστεράς σήμερα είναι πως όσο δεν επεξεργάζεται θέσεις τόσο περισσότερο επιστρατεύει έναν ασυνάρτητο λυρισμό. Δηλαδή τι εννοούσε ο ποιητής όταν έλεγε «στα χνάρια του Παύλου Φύσσα, που στάθηκε όρθιος ώς το τέλος, βαδίζει σήμερα ένας ολόκληρος λαός»; Σύμφωνοι! Ο Παύλος Φύσσας ήταν από το Κερατσίνι -όπου μιλούσε ο Αλέξης Τσίπρας- και έπρεπε να υπενθυμίσει με μια αναφορά τον άδικο χαμό του. Αλλά «στα χνάρια του βαδίζει ένας ολόκληρος λαός»; Ή μήπως ο φάντης είναι ξάδελφος του ρετσινόλαδου;
Ακούσαμε πολλά παλαβά τα προηγούμενα χρόνια από αυτήν την Αριστερά που έχασε την ιστορική αφήγηση και το έριξε στα καλαμπούρια. Οταν τραμπούκοι έδερναν καθηγητές, γιαούρτωναν ομιλητές και προπηλάκιζαν φοιτητές, ακούγαμε ότι το άσυλο στα ΑΕΙ χρειάζεται για την ελευθερία της διακίνησης των ιδεών. Μας έλεγαν ότι η ηλεκτρονική ψηφοφορία είναι «τεχνοφασισμός», ότι τα προβλήματα που δημιούργησε ο νόμος-πλαίσιο του 2011 θα λυθούν με επιστροφή στον νόμο-πλαίσιο του ’82. Ακούγαμε ότι οι ταραχές ύστερα από κάθε διαδήλωση ήταν προϊόν κάποιων υπεραιωνόβιων προβοκατόρων· ότι οι πολίτες ψηφίζουν σε όλη την Ευρώπη Δεξιά, επειδή η Σοσιαλδημοκρατία δεν ήταν αρκούντως αριστερή κ.λπ. Ελάχιστοι πρόσεχαν τις μπαρούφες, ίσως επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν μικρό κόμμα και η ασυναρτησία ήταν τσάμπα για τους φορολογούμενους. Αρχίσαμε να δίνουμε σημασία σε δηλώσεις όπως «θα αποπληρώσουμε το χρέος με αέρα» (Αλέκος Φλαμπουράρης) ή ότι «εάν τα πράγματα δεν πάνε καλά, τα προβλήματα θα είναι περισσότερα για την Ευρώπη και όχι τόσο για την Ελλάδα» (Παναγιώτης Λαφαζάνης) επειδή ο λογαριασμός της ασυναρτησίας έγινε δυσβάστακτος.
Ελπίζαμε ότι το προθανάτιο σοκ της οικονομίας, εκεί που μας οδήγησε με την αλλοπρόσαλλη πολιτική της η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, θα συνέτιζε κατ’ ελάχιστον τον κ. Τσίπρα και τους συνοδοιπόρους του· ότι θα αποφάσιζαν να εγκαταλείψουν τις διχαστικές ανοησίες «ή εμείς, ή αυτοί»· ότι οι ασυναρτησίες της νιότης τους (πριν δηλαδή αναλάβουν τη διακυβέρνηση του τόπου) δεν οδηγούν μακριά και στέλνουν τον κόσμο στις ουρές των ΑΤΜ· ότι θα κατανοούσαν πως με πομφόλυγες δεν βάφονται αυγά· ότι θα προσπαθούσαν να εξηγήσουν στον κόσμο όλη την αλήθεια.
Φευ! Ο κ. Τσίπρας ακολουθεί την πεπατημένη με μεγαλοστομίες και αναιρέσεις. Στις 20 Σεπτεμβρίου ουδείς τελειώνει. Μόνο τα ψέματα...
Το πρόβλημα της ριζοσπαστικής Αριστεράς σήμερα είναι πως όσο δεν επεξεργάζεται θέσεις τόσο περισσότερο επιστρατεύει έναν ασυνάρτητο λυρισμό. Δηλαδή τι εννοούσε ο ποιητής όταν έλεγε «στα χνάρια του Παύλου Φύσσα, που στάθηκε όρθιος ώς το τέλος, βαδίζει σήμερα ένας ολόκληρος λαός»; Σύμφωνοι! Ο Παύλος Φύσσας ήταν από το Κερατσίνι -όπου μιλούσε ο Αλέξης Τσίπρας- και έπρεπε να υπενθυμίσει με μια αναφορά τον άδικο χαμό του. Αλλά «στα χνάρια του βαδίζει ένας ολόκληρος λαός»; Ή μήπως ο φάντης είναι ξάδελφος του ρετσινόλαδου;
Ακούσαμε πολλά παλαβά τα προηγούμενα χρόνια από αυτήν την Αριστερά που έχασε την ιστορική αφήγηση και το έριξε στα καλαμπούρια. Οταν τραμπούκοι έδερναν καθηγητές, γιαούρτωναν ομιλητές και προπηλάκιζαν φοιτητές, ακούγαμε ότι το άσυλο στα ΑΕΙ χρειάζεται για την ελευθερία της διακίνησης των ιδεών. Μας έλεγαν ότι η ηλεκτρονική ψηφοφορία είναι «τεχνοφασισμός», ότι τα προβλήματα που δημιούργησε ο νόμος-πλαίσιο του 2011 θα λυθούν με επιστροφή στον νόμο-πλαίσιο του ’82. Ακούγαμε ότι οι ταραχές ύστερα από κάθε διαδήλωση ήταν προϊόν κάποιων υπεραιωνόβιων προβοκατόρων· ότι οι πολίτες ψηφίζουν σε όλη την Ευρώπη Δεξιά, επειδή η Σοσιαλδημοκρατία δεν ήταν αρκούντως αριστερή κ.λπ. Ελάχιστοι πρόσεχαν τις μπαρούφες, ίσως επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν μικρό κόμμα και η ασυναρτησία ήταν τσάμπα για τους φορολογούμενους. Αρχίσαμε να δίνουμε σημασία σε δηλώσεις όπως «θα αποπληρώσουμε το χρέος με αέρα» (Αλέκος Φλαμπουράρης) ή ότι «εάν τα πράγματα δεν πάνε καλά, τα προβλήματα θα είναι περισσότερα για την Ευρώπη και όχι τόσο για την Ελλάδα» (Παναγιώτης Λαφαζάνης) επειδή ο λογαριασμός της ασυναρτησίας έγινε δυσβάστακτος.
Ελπίζαμε ότι το προθανάτιο σοκ της οικονομίας, εκεί που μας οδήγησε με την αλλοπρόσαλλη πολιτική της η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, θα συνέτιζε κατ’ ελάχιστον τον κ. Τσίπρα και τους συνοδοιπόρους του· ότι θα αποφάσιζαν να εγκαταλείψουν τις διχαστικές ανοησίες «ή εμείς, ή αυτοί»· ότι οι ασυναρτησίες της νιότης τους (πριν δηλαδή αναλάβουν τη διακυβέρνηση του τόπου) δεν οδηγούν μακριά και στέλνουν τον κόσμο στις ουρές των ΑΤΜ· ότι θα κατανοούσαν πως με πομφόλυγες δεν βάφονται αυγά· ότι θα προσπαθούσαν να εξηγήσουν στον κόσμο όλη την αλήθεια.
Φευ! Ο κ. Τσίπρας ακολουθεί την πεπατημένη με μεγαλοστομίες και αναιρέσεις. Στις 20 Σεπτεμβρίου ουδείς τελειώνει. Μόνο τα ψέματα...
No comments:
Post a Comment