Στέφανος Κασιμάτης ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ Η αληθινή «εκδίκηση των ονείρων»

 ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ

Η αληθινή «εκδίκηση των ονείρων»

ΠΟΛΙΤΙΚΗ 12:49

• 

Η Αντιγόνη Λυμπεράκη, ναι! Αυτή είναι το «Ποτάμι»...

ΕΤΙΚΕΤΕΣ:ΦAΛHPEYΣ

​Αυτό που συμβαίνει από χθες στην κυβέρνηση είναι η μεγαλύτερη τραγωδία που μπορεί να σε βρει στη ζωή: να πραγματοποιηθεί ξαφνικά το όνειρό σου. Τι θέλαμε -δηλαδή, η κυβέρνηση τι ήθελε- τόσο καιρό; Την «πολιτικοποίηση» του ελληνικού ζητήματος στη διαπραγμάτευση με τους Ευρωπαίους. Η πολιτικοποίηση εδώ είναι ένας ευφημισμός· στην πραγματικότητα αυτό που εννοούμε με τον όρο είναι το προνόμιο της εξαίρεσης της χώρας μας από τους ευρωπαϊκούς κανόνες. Ζητούμε συντήρηση της τρύπας που προσπαθεί να κλείσει η Ευρώπη στο νομισματικό σύστημά της, ώστε εμείς σιγά σιγά να προσαρμοσθούμε (έτσι υποσχόμαστε), σύμφωνα με τη δημοκρατική εντολή της κυβέρνησης (που αποκλείει ευρωπαϊκή εποπτεία των οικονομικών μας) και χωρίς μεγαλύτερες κοινωνικές αναταράξεις.

Η εξαίρεση την οποία επιδιώκει η Ελλάδα, εκπροσωπούμενη από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, από μόνη της μας θέτει εκτός του πιο ουσιώδους τμήματος στη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Διότι τι είναι, σε τελευταία ανάλυση, η Ε.Ε.; Ενωση λαών και εθνών με σκοπό τη δημιουργία του ευρωπαϊκού έθνους οπωσδήποτε δεν είναι. Γι’ αυτό, ο Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, ο σοσιαλδημοκράτης εταίρος της κυβερνητικής συνεργασίας στο Βερολίνο, επαναλαμβάνει με κάθε ευκαιρία ότι «οι Γερμανοί πολίτες δεν πρέπει να πληρώσουν την ασωτία της Ελλάδας». Διότι κανένας λαός στην Ευρώπη δεν αισθάνεται ενωμένος με τον άλλο. Και είναι πολύ φυσικό αυτό (εκτός για τους ονειροπόλους...), διότι, χωρίς κοινή γλώσσα και παράδοση, έθνος δεν υπάρχει. Αυτό που μπορεί να λειτουργήσει μέσα σε ένα κράτος μεταξύ των περιφερειών του -ας πούμε, να πληρώσουμε όλοι στην Ελλάδα τα χρέη μιας περιφέρειας- στην Ευρώπη δεν μπορεί να ισχύσει, επειδή τα έθνη έχουν διατηρήσει το καθένα την αυθυπαρξία του. Για τους παραπάνω λόγους, το μόνο που συνδέει τα κράτη- μέλη της Ενωσης και κάνει την Ευρώπη να λειτουργεί ως ενιαία πολιτική οντότητα (θολή, αδύναμη, βαρετή, αλλά υπαρκτή) είναι ένα σύνολο κανόνων κοινής διακυβέρνησης. Από αυτό ακριβώς ζητούμε την εξαίρεση για εμάς και, ουσιαστικά, θέτουμε τη χώρα εκτός Ευρώπης - αυτή είναι η δυσάρεστη αλήθεια που κρύβεται πίσω από το στερεότυπο «εκτός του πυρήνα των ευρωπαϊκών θεσμών».

Μέχρι προχθές, η επιδίωξη της «πολιτικοποίησης» του ζητήματος παρείχε στην κυβέρνηση την ασφάλεια ότι ως στόχος δεν ήταν εύκολα εφικτός μέσα στον δαίδαλο των ευρωπαϊκών διαδικασιών. Από προχθές, μετά την πρόσκληση της Μέρκελ στον Τσίπρα, αυτό άλλαξε. Η επιθυμία γίνεται ξαφνικά πραγματικότητα! Το αφεντικό της Ευρώπης καλεί τον πρωθυπουργό της Ελλάδας στο Βερολίνο για να τα βάλουν κάτω και να δουν αν πάνε και πού πάνε. Εχουμε, δηλαδή, αυτό που στις ταινίες γουέστερν έλεγαν «showdown»: ραντεβού την τάδε ώρα, στο τάδε σημείο, ο καθένας με τα πιστόλια του. Εκεί που ο Τσίπρας ήλπιζε ότι θα πάρει χρόνο όλη η υπόθεση ώστε να σκαρφιστεί ένα Plan B (έτσι, μάθαμε να το λέμε πια...), ξαφνικά την προσεχή Δευτέρα πρέπει να το έχει έτοιμο. Ο ίδιος δηλώνει ότι «φυσικά έχουμε Plan B» και αυτό δεν μπορεί να είναι ένα από τα εξής δύο: έξοδος ή προσαρμογή.

Αν όλα αυτά στέκονται, τότε φυσιολογικά θα πρέπει όλοι να είναι πανικόβλητοι στην κυβέρνηση. (Εκτός από τον παππού Αλέκο, που είναι ευτυχής στον κόσμο του...). Εξ ου η προσπάθεια την τελευταία στιγμή να γίνει πενταμερής διάσκεψη για το ελληνικό ζήτημα, στο περιθώριο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, μήπως και καταφέρουν να εντάξουν τη συνάντηση με τη Μέρκελ μέσα στο περιοριστικό πλαίσιο της πενταμερούς. Συμμαχίες στην Ευρώπη δεν έχουν και, με τους τρόπους τους και την τακτική τους, δεν μπορούν να αποκτήσουν. Ελπίζουν, λοιπόν, ότι η παρουσία άλλων θα κάνει τη Μέρκελ να μετριάσει τις θέσεις της και θα δημιουργήσει ένα ευμενές προηγούμενο για τη συνάντηση της Δευτέρας, ενώ συγχρόνως προσπαθούν την τελευταία στιγμή να πιαστούν από ό,τι τους βρίσκεται: π.χ., η ξεκάρφωτη ανακοίνωση για την επίσκεψη Τσίπρα στον Πούτιν, οι δηλώσεις υπέρ του ρωσικού παράγοντα («εμείς 2,5 χρόνια στη Βουλή αναλαμβάνουμε πρωτοβουλίες με τη Ρωσία», πέταξε χθες ο Κουίκ των ΑΝΕΛ) και, τέλος, ο απροκάλυπτα χουντικός χαρακτήρας που δίνουν στον εορτασμό της 25ης Μαρτίου (λαός, στρατός, νταούλια, χοροί και πανηγύρια). Τους καταλαβαίνω, το όνειρο αποδεικνύεται, τελικά, ότι μοιάζει περισσότερο με την ημέρα της κρίσης. Αυτή είναι η πραγματική εκδίκηση των ονείρων: η πραγματοποίησή τους.

Οσον αφορά εμάς τους υπόλοιπους, ας ετοιμαστούμε γιατί από τη Δευτέρα μας περιμένει μια άλλη πραγματικότητα - χειρότερη.

Στενές επαφές

Ισως προσέξατε ότι οι ανταποκρίσεις από τις Βρυξέλλες αναφέρουν ότι η πραγματοποίηση σε δωμάτια ξενοδοχείων των επαφών ανάμεσα στους εκπροσώπους των «θεσμών» και τους Ελληνες «προκαλεί νευρικότητα». Πολύ φυσικό, δεν βρίσκετε; Φαντασθείτε: όλοι στριμωγμένοι στον συνήθως στενό χώρο ενός δωματίου ξενοδοχείου, όπου συνήθως δεσπόζει ένα τεράστιο κρεβάτι που είναι αδύνατο να το αποφύγεις. Κι έπειτα, μόνο ένα ντους για όλους. Δεν είναι εύκολα πράγματα αυτά...

Ο Μαγκριώτης ζει

Εδώ, μάλιστα! Ταιριάζει υπέροχα η επιφωνηματική φράση «γέροντα η ευχή». Διαβάζω ότι ο Γιάννης Μαγκριώτης ηγείται ομάδας με σκοπό την αναγέννηση της Κεντροαριστεράς και δη με την ευρωπαϊκή εκδοχή της, αυτή της Σοσιαλδημοκρατίας. Ο Γιάννης Μαγκριώτης ήταν επιφανής Τσοχατζοπουλικός («πρώτα ο άνθρωπος!») από την εποχή της ακμής του Τσοχατζόπουλου και όλων εκείνων των πολιτικών που αντιπροσώπευε αυτός μέσα στο ΠΑΣΟΚ. Και τώρα θέλει να φέρει τη Σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα. Ζούμε όμως σε μια κοινωνία όπου η απόλυτη ελευθερία της επιθυμίας αναγνωρίζεται στον καθένα μας ως ανθρώπινο δικαίωμα. Ακόμη και όταν η επιδίωξή της σε οδηγεί, όπως στην περίπτωση Μαγκριώτη, σε εξευτελισμό. Με το καλό, λοιπόν...

Έντυπη