Οι μεγάλες ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Ως εργαζόμενος εδώ και 35 χρόνια στο ιστορικό κτίριο της οδού Σόλωνος και αυτόπτης μάρτυρας των γεγονότων της περασμένης Πέμπτης, νιώθω υποχρεωμένος να καταγγείλω μια κραυγαλέα διαστρέβλωση της αλήθειας.
Δεν πρόκειται για τα παράπονα των άμεσα θιγομένων, δηλαδή της περιθωριακής εκείνης ομάδας φοιτητών που, εδώ και χρόνια, έχει ως μοναδικό λόγο ύπαρξης τις καταλήψεις και τις βίαιες διακοπές μαθημάτων, εξετάσεων και συνεδριάσεων πανεπιστημιακών οργάνων. Δεν θα το έκανα επίσης ούτε για τα ρεπορτάζ ορισμένων μέσων ενημέρωσης –δυστυχώς πλέον και της «Αυγής»– τα οποία, από την κριτική στον νόμο Διαμαντοπούλου μέχρι την καταγγελία του σημερινού πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών, ανταγωνίζονται σε ανακρίβειες και ηθελημένες διαστρεβλώσεις της αλήθειας. Το κάνω επειδή πρόκειται για δηλώσεις επώνυμων στελεχών του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Για «απαράδεκτη κλιμάκωση αυταρχισμού» μίλησε στη Βουλή ο συνήθως πιο συγκρατημένος κ. Θ. Δρίτσας, ενώ ο κ. Δημ. Τσουκαλάς δεν δίστασε να χαρακτηρίσει τον Θ. Φορτσάκη «πρύτανη των ΜΑΤ» και να τον συγκρίνει με τον Ευ. Σδράκα, δηλαδή τον θλιβερό εκείνο πρύτανη του ΑΠΘ, ο οποίος, επί δικτατορίας, είχε καλέσει τα τανκς για να απομακρύνει τους φοιτητές από το πανεπιστήμιο.
Μόνο που τώρα, δεν επρόκειτο για απομάκρυνση φοιτητών, ούτε καν για επέμβαση της αστυνομίας εναντίον συγκεντρωμένων στον χώρο γύρω από τη Νομική. Η μόνη αλήθεια είναι ότι, λόγω αδυναμίας του ίδιου του πανεπιστημίου να εμποδίσει με δικά του μέσα μια προαναγγελθείσα τριήμερη κατάληψη, η αστυνομία κλήθηκε όχι για να εκκενώσει το κτίριο, αλλά για να εμποδίσει τους επίδοξους καταληψίες να σπάσουν τις πόρτες. Το δε ολιγόλεπτο επεισόδιο της περασμένης Πέμπτης προκλήθηκε όταν μερικοί αυτούς –όχι πάνω από 20 με 30– έχοντας προηγουμένως καλέσει τα απαραίτητα τηλεοπτικά συνεργεία, μαζεύτηκαν επί τούτω και θέλησαν να απωθήσουν τα ΜΑΤ, για να μπουν με τη βία στο κτίριο.
Είναι περιττό λοιπόν να τονίσει κανείς γιατί οι ανωτέρω δηλώσεις των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ είναι ανακριβείς. Και γιατί, διατυπωμένες την παραμονή των επετειακών εκδηλώσεων για την εξέγερση του Πολυτεχνείου, λειτουργούν εμπρηστικά.
Με τα ΜΑΤ βέβαια δεν μπορούν να πορευθούν τα πανεπιστήμια. Ούτε όμως και με την ασυδοσία των όποιων περιθωριακών ομάδων, για τις οποίες η άσκηση της «επαναστατικής» βίας δεν είναι ζήτημα «οριακής στιγμής», αλλά συνήθης –«καθημερινός» θα έλεγα– τρόπος προβολής των απόψεών τους.
Μαζί με την πλειονότητα των συναδέλφων μου –και, όπως πιστεύω– με τη συντριπτική πλειονότητα των φοιτητών, πιστεύω ότι η απομόνωση των περιθωριακών αυτών ομάδων δεν είναι απλώς ο καλύτερος για την αντιμετώπισή τους· είναι και ο ρεαλιστικότερος. Λυπάμαι που το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν το έχει ακόμη αντιληφθεί.
Δεν πρόκειται για τα παράπονα των άμεσα θιγομένων, δηλαδή της περιθωριακής εκείνης ομάδας φοιτητών που, εδώ και χρόνια, έχει ως μοναδικό λόγο ύπαρξης τις καταλήψεις και τις βίαιες διακοπές μαθημάτων, εξετάσεων και συνεδριάσεων πανεπιστημιακών οργάνων. Δεν θα το έκανα επίσης ούτε για τα ρεπορτάζ ορισμένων μέσων ενημέρωσης –δυστυχώς πλέον και της «Αυγής»– τα οποία, από την κριτική στον νόμο Διαμαντοπούλου μέχρι την καταγγελία του σημερινού πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών, ανταγωνίζονται σε ανακρίβειες και ηθελημένες διαστρεβλώσεις της αλήθειας. Το κάνω επειδή πρόκειται για δηλώσεις επώνυμων στελεχών του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Για «απαράδεκτη κλιμάκωση αυταρχισμού» μίλησε στη Βουλή ο συνήθως πιο συγκρατημένος κ. Θ. Δρίτσας, ενώ ο κ. Δημ. Τσουκαλάς δεν δίστασε να χαρακτηρίσει τον Θ. Φορτσάκη «πρύτανη των ΜΑΤ» και να τον συγκρίνει με τον Ευ. Σδράκα, δηλαδή τον θλιβερό εκείνο πρύτανη του ΑΠΘ, ο οποίος, επί δικτατορίας, είχε καλέσει τα τανκς για να απομακρύνει τους φοιτητές από το πανεπιστήμιο.
Μόνο που τώρα, δεν επρόκειτο για απομάκρυνση φοιτητών, ούτε καν για επέμβαση της αστυνομίας εναντίον συγκεντρωμένων στον χώρο γύρω από τη Νομική. Η μόνη αλήθεια είναι ότι, λόγω αδυναμίας του ίδιου του πανεπιστημίου να εμποδίσει με δικά του μέσα μια προαναγγελθείσα τριήμερη κατάληψη, η αστυνομία κλήθηκε όχι για να εκκενώσει το κτίριο, αλλά για να εμποδίσει τους επίδοξους καταληψίες να σπάσουν τις πόρτες. Το δε ολιγόλεπτο επεισόδιο της περασμένης Πέμπτης προκλήθηκε όταν μερικοί αυτούς –όχι πάνω από 20 με 30– έχοντας προηγουμένως καλέσει τα απαραίτητα τηλεοπτικά συνεργεία, μαζεύτηκαν επί τούτω και θέλησαν να απωθήσουν τα ΜΑΤ, για να μπουν με τη βία στο κτίριο.
Είναι περιττό λοιπόν να τονίσει κανείς γιατί οι ανωτέρω δηλώσεις των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ είναι ανακριβείς. Και γιατί, διατυπωμένες την παραμονή των επετειακών εκδηλώσεων για την εξέγερση του Πολυτεχνείου, λειτουργούν εμπρηστικά.
Με τα ΜΑΤ βέβαια δεν μπορούν να πορευθούν τα πανεπιστήμια. Ούτε όμως και με την ασυδοσία των όποιων περιθωριακών ομάδων, για τις οποίες η άσκηση της «επαναστατικής» βίας δεν είναι ζήτημα «οριακής στιγμής», αλλά συνήθης –«καθημερινός» θα έλεγα– τρόπος προβολής των απόψεών τους.
Μαζί με την πλειονότητα των συναδέλφων μου –και, όπως πιστεύω– με τη συντριπτική πλειονότητα των φοιτητών, πιστεύω ότι η απομόνωση των περιθωριακών αυτών ομάδων δεν είναι απλώς ο καλύτερος για την αντιμετώπισή τους· είναι και ο ρεαλιστικότερος. Λυπάμαι που το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν το έχει ακόμη αντιληφθεί.
* Ο κ. Ν. Κ. Αλιβιζάτος είναι καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
No comments:
Post a Comment