Ο Σαμαράς κράτησε όρθια τη χώρα
Θα μπορούσε να έχει φύγει. Να μην αναλάβει τις ιστορικές ευθύνες που του αναλογούν. Θα μπορούσε να αφήσει τη χώρα να σκάσει και στη συνέχεια να έρθει «σωτήρας» στα εύκολα, σε μια χώρα ρημαγμένη. Δεν το έκανε, πήρε στις πλάτες του το βάρος όχι μόνο που του αναλογούσε αλλά και πολλών άλλων και το πάλεψε.
29/11/2009. Πέντε χρόνια πριν. Θυμάται κανείς την «ειρηνική» επανάσταση που έγινε στη Νέα Δημοκρατία; Ασφαλώς και την θυμούνται όλοι εκείνοι που ψήφισαν τον Αντώνη Σαμαρά για νέο πρόεδρο του κόμματος. Εκείνοι που πήγαν κόντρα στις οικογενειοκρατίες, στους κομματικούς μηχανισμούς, στην Αγία Οικογένεια Μητσοτάκη.
Πέντε χρόνια μετά από εκείνη την ημέρα όπου Πρόεδρος του κόμματος αναδεικνύεται ο Αντώνης Σαμαράς με ποσοστό 50,06% έναντι 39,72% της Ντόρας Μπακογιάννη και 10,22% του Παναγιώτη Ψωμιάδη. Περίπου 400.000 άνθρωποι είπαν «όχι» σε όσους νόμιζαν ότι τα κόμματα είναι κληρονομικό δικαίωμα. Ο Σαμαράς κερδίζει με 10 μονάδες διαφορά την κόρη του Μητσοτάκη και αναλαμβάνει να αναστήσει ένα κόμμα που λίγο καιρό πριν είχε συντριβεί από τον «κύριο τίποτα», τον άλλο γόνο άλλης Αγίας Οικογένειας που πιστεύει ότι το κόμμα του ανήκει.
Και το ανέστησε, κάνοντας το ξανά πρώτο κόμμα, έστω και σε κακές συνθήκες, έστω και με τον δικομματισμό να έχει διαλυθεί, έστω και με την οικονομική κρίση να έχει διαλύσει το πολιτικό σύστημα.
Εκείνη η νίκη ήταν εξαιρετικά σημαντική και για τη ΝΔ και για την Ελλάδα. Φάνηκε ότι κάτι μπορεί να αλλάξει στη χώρα και αν δεν υπήρχε η λαίλαπα των μνημονίων, η καταστροφή της πατρίδας από άλλους λόγους, τότε θα γινόταν αυτό που είχε πει τότε ο Σαμαράς.
Θυμάστε τι είχε πει στην πρώτη του δήλωση ο πρωθυπουργός; «Η δημοκρατική επανάσταση που έγινε απόψε, αφορά όλους μας. Αυτούς που μας ψήφισαν και αυτούς που δεν μας ψήφισαν. Τώρα πρέπει να ασκήσουμε δυναμική και αξιόπιστη αντιπολίτευση να διεκδικήσουμε την διακυβέρνηση της χώρας. Το πρώτο βήμα έγινε, πάμε για τα επόμενα και σημαντικότερα βήματα... πάμε για την Ελλάδα της ελπίδας, και για την ελπίδα της Ελλάδας».
Πολλοί θα έρθουν να πουν μετά ότι η Ελλάδα της ελπίδας δεν υπάρχει και ίσως να έχουν δίκιο. Την ελπίδα την έκλεψαν από τη χώρα όσοι κυβέρνησαν δεκαετίες πριν και όσοι την έθεσαν στην ομηρεία των ξένων. Μπορεί να πουν κάποιοι ότι δεν έγιναν όσα υποσχέθηκε ο Σαμαράς και μπορεί να έχουν δίκιο.
Όμως ο πρωθυπουργός για ένα πράγμα δεν μπορεί να κατηγορηθεί. Ότι κιότεψε στα δύσκολα. Πήρε στα χέρια του μια διαλυμένη χώρα, μια πατρίδα απαξιωμένη στα μάτια των ξένων τσακισμένη από τους κάθε λογής κηπουρούς και ανίκανους της παπανδρεϊκής διακυβέρνησης. Πήρε στα χέρια του μια βόμβα με το φιτίλι να βρίσκεται ένα βήμα πριν το μεγάλο «μπουμ».
Κι όμως, ο Σαμαράς δεν έκανε πίσω, κράτησε τη βόμβα και έσπευσε να την διαχειριστεί. Ο πολιτικός που το ίδιο το σύστημα πριν μερικά χρόνια τον είχε θέσει στο περιθώριο, στην πολιτική απομόνωση, ήταν τώρα ο «πυροτεχνουργός».
Θα μπορούσε να έχει φύγει. Να μην αναλάβει τις ιστορικές ευθύνες που του αναλογούν. Θα μπορούσε να αφήσει τη χώρα να σκάσει και στη συνέχεια να έρθει «σωτήρας» στα εύκολα, σε μια χώρα ρημαγμένη. Δεν το έκανε, πήρε στις πλάτες του το βάρος όχι μόνο που του αναλογούσε αλλά και πολλών άλλων και το πάλεψε.
Πέντε χρόνια μετά την «ανάσταση» του Σαμαρά ο ίδιος δηλώνει ότι βρίσκεται στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής του. Δηλώνει ότι ψάχνει να βρει τη χαραυγή μέσα στο μαύρο σκοτάδι. Ο πρωθυπουργός κάνει… γενέθλια δίνοντας την πιο μεγάλη μάχη για τη χώρα. Ό,τι κερδήθηκε με κόπους και θυσίες κινδυνεύει να γκρεμιστεί σε ένα λεπτό. Ό,τι κατακτήθηκε με τόσους αγώνες είναι πολύ εύκολο να πάει πίσω, στα πιο μαύρα χρόνια των Μνημονίων. Ο Σαμαράς είναι εδώ και δίνει την ύστατη μάχη. Μπορεί να μην την κερδίσει. Μπορεί να τον «πουλήσουν» εκείνοι που του υποσχέθηκαν στήριξη. Μπορεί ο κόσμος να μην αντέχει άλλο και να οδηγηθεί δημοκρατικά σε άλλες επιλογές, που ίσως τις πληρώσει περισσότερο.
Κανείς όμως δεν θα έχει το δικαίωμα να πει ότι ο Σαμαράς δεν πάλεψε με απίστευτο προσωπικό κόστος. Κόστος στην υγεία του, στο πολιτικό του προφίλ, στην καθημερινότητά του. Τουλάχιστον αυτός έδωσε μάχες, κέρδισε και έχασε όταν οι άλλοι κρύφτηκαν και σιώπησαν. Τουλάχιστον ο Σαμαράς αν πέσει θα πέσει μαχόμενος, «επί τας» όπως έλεγαν και οι Σπαρτιάτες. Οι άλλοι που έχουν κρυφτεί; Κι αυτοί που καραδοκούν να πάρουν την εξουσία τι έχουν προσφέρει στην πατρίδα; Όλοι δοξάζονται κρυπτόμενοι.
Σε κάθε περίπτωση, αυτό που έμεινε από εκείνη την ειρηνική επανάσταση στη ΝΔ και στη χώρα ήταν ότι ο κόσμος για πρώτη φορά αισθάνθηκε ελεύθερος και ψήφισε κατά συνείδηση. Μακάρι να το έκανε και στις επόμενες εκλογές.antinews
No comments:
Post a Comment