Η τιμή και η μνήμη δεν χρειάζονται ψεύδη
Δεν είναι μύθος πως υπήρξαν νεκροί στο Πολυτεχνείο. Είναι μύθος και προσβλητικό για τους αληθινούς νεκρούς πολίτες στους γύρω δρόμους και σε άλλα μέρη της Αθήνας, οι δήθεν εκατόμβες νεκρών μέσα στον χώρο, που θέρισαν τα πολυβόλα ή έλειωσε το άρμα ρίχνοντας την πύλη και άλλα τέρατα.
Δεν είναι μύθος πως υπήρξαν νεκροί στο Πολυτεχνείο. Είναι μύθος και προσβλητικό για τους αληθινούς νεκρούς πολίτες στους γύρω δρόμους και σε άλλα μέρη της Αθήνας, οι δήθεν εκατόμβες νεκρών μέσα στον χώρο, που θέρισαν τα πολυβόλα ή έλειωσε το άρμα ρίχνοντας την πύλη και άλλα τέρατα. Η Πέπη Ρηγοπούλου τραυματίστηκε σοβαρά στα πόδια από την βίαιη πτώση της σιδερένιας πύλης αλλά οι δολοφονημένοι πολίτες χτυπήθηκαν όλοι εκτός, χωρίς αυτό να καθιστά την σφαγή ψεύδος. Κατά την εκκένωση οι Αλεξιπτωτιστές, που σχημάτισαν διάδρομο, βοήθησαν τους φοιτητές και παραλίγο να υπάρξει θερμό επεισόδιο με αστυνομικούς που δόλια παραβίαζαν την συμφωνία χτυπώντας φοιτητές. Το έκαναν αργότερα και παρακάτω, μακριά από τα βλέμματα των Λοκατζήδων.
Οι υπαρκτοί δολοφονημένοι πολίτες έξω από το Πολυτεχνείο, όπως ο Διομήδης Κομνηνός και σε άλλες γειτονιές της Αθήνας, δεν χρειάζονταν τους εκατοντάδες ανύπαρκτους εντός του χώρου για να τους τιμήσουμε.
Αυτό που έγινε στα πέριξ ήταν σφαγή αθώων και άοπλων πολιτών, γιατί και 10, 20 ή 30 είναι σφαγή στην Ελλάδα. Δεν είμαστε Τουρκία, όπου και 500 πολίτες να χάσουν την ζωή τους δεν τρέχει κάστανο για την κυβερνώσα συμμορία.
Είναι μύθος πως αυτές οι υπαρκτές δολοφονίες πολιτών και οι φοιτητικές κινητοποιήσεις, τους πρωταγωνιστές των οποίων το ΚΚΕ, στο περίφημο φύλλο της «Πανσπουδαστικής» εκείνων των ημερών κατήγγειλε συκοφαντικά ως προβοκάτορες, έριξαν την Χούντα.
Η αλήθεια είναι πως οι κινητοποιήσεις έγιναν κόντρα στις κομματικές ηγεσίες. Η αλήθεια είναι πως αν γραφτεί ποιοι συνομιλούσαν τόσο με τον Παπαδόπουλο, όσο και μετά με τον Ιωαννίδη, θα κλείσουν πολλά «προοδευτικά» σπίτια.
Η φιλοχουντική συνωμοσιολογική προπαγάνδα από την άλλη διαδίδει μπούρδες για ελεύθερους σκοπευτές της CIA, για ισραηλινούς κομμάντος και άλλα φίδια, για αναγνώστες του Λιακόπουλου. Είχαμε αρκετούς αδίστακτους να πυροβολήσουν άοπλους πολίτες και δεν χρειαζόταν να γίνει εισαγωγή. Έλληνες δολοφόνησαν τους Έλληνες πολίτες κι όχι πράκτορες ή εξωγήϊνοι.
Η αλήθεια είναι πως οι σκληροί Απριλιανοί υπό τον Ιωαννίδη χρησιμοποίησαν την εξέγερση ως πρόσχημα για την ανατροπή του Παπαδόπουλου και τους βόλευε το αίμα κι οι διαδηλώσεις, ώστε στις 25 Νοεμβρίου να τον ρίξουν με το δεύτερο πραξικόπημα. Επομένως, όχι μόνον το Πολυτεχνείο δεν έριξε την δικτατορία αλλά το ακολούθησε μια ακόμη πιο σκληρή, με αχυράνθρωπο τον «πρωθυπουργό» Αδαμάντιο Ανδρουτσόπουλο και αληθινό ηγέτη τον Δ. Ιωαννίδη.
Σε λίγους δε μήνες ήρθε η πτώση της δεύτερης και σκληρότερης δικτατορίας από την προδοσία της Κύπρου. Όταν στις 15 Ιουλίου ο Ιωαννίδης άνοιγε την Κερκόπορτα στον Αττίλα, στην Αθήνα δεν κουνιόταν αντιστασιακό φύλλο.
Η δικτατορία δεν έπεσε από τη Δαμανάκη, τον Χρύσανθο και τ’ άλλα παιδιά, όσες καλές προθέσεις κι αν είχαν. Απλώς, με αφορμή το Πολυτεχνείο, ο Ιωαννίδης έκανε βίαιη σκάντζα βάρδια με τον μικρό «Νάσερ», τρομάρα του, τον Παπαδόπουλο. Την δικτατορική Junta (ισπανιστί Στρατιωτικό Συμβούλιο) την έριξαν οι χιλιάδες νεκροί και τραυματίες της Κύπρου, οι Αγνοούμενοι, οι πρόσφυγες, το ότι τα καθάρματα εκείνα άνοιξαν την πόρτα στους Τούρκους κι ύστερα εγκατέλειψαν τους πολεμιστές, αφού το 1967 ο άλλος επίορκος, ο Παπαδόπουλος είχε απογυμνώσει αμυντικά το νησί με την απόσυρση της Μεραρχίας. Ο μη τυφεκισμός και των δυο τους ατίμασε τις Ένοπλες Δυνάμεις και μόνο ο χρόνος αποκατέστησε γρήγορα την πίστη του λαού στο υπερκομματικό τέκνο του, με βάση και τον γενναίο αγώνα των στελεχών στις μάχες κατά του Αττίλα.
Για την στάση της Ελλάδας στον 2ο Αττίλα, υπάρχουν ευθύνες και στην μεταπολιτευτική κυβέρνηση, που διαδέχθηκε τους επίορκους ολετήρες της Κύπρου αλλά αυτό θέλει ολόκληρο άρθρο.
Είναι επίσης αληθής η σταδιακή επέλαση της αριστεράς στα Πανεπιστήμια, στα ΜΜΕ, στις Τέχνες, οπουδήποτε διαμορφώνεται δημόσιος λόγος και συνείδηση, όπου πάνω σε μύθους ή στους υπαρκτούς αγώνες ολίγων, όπως ο Αλέξανδρος Παναγούλης, ήρθαν και «κόλλησαν» άκαπνοι ή και επίδοξοι συνεργάτες της δικτατορίας.
Είναι αληθές πως οι ανώνυμοι παρόντες στα γεγονότα της εξέγερσης, που έφαγαν ξύλο, τραυματίστηκαν ή είδαν με τα μάτια τους να δολοφονούνται αθώοι πολίτες στους γύρω δρόμους δεν καπηλεύτηκαν τον αγώνα και την παρουσία τους. Είναι όμως επίσης αληθές πως αρκετοί από τους πρωταγωνιστές, όχι μόνον το καπηλεύτηκαν αλλά πήγαν εκατό φορές στο ταμείο με την ίδια «επιταγή» και στελέχωσαν τους μηχανισμούς παρακμής και λεηλασίας της χώρας, καθιστώντας σε πολύ κόσμο την έννοια «γενιά του Πολυτεχνείου» ως κακόφημη.
Η ιστορική μνήμη δεν μπορεί να στηρίζεται σε ψεύδη. Η τιμή πρέπει να αποδίδεται στα αληθή γεγονότα, στους αληθινούς νεκρούς.
Το ψεύδος πως «το Πολυτεχνείο έριξε την Χούντα» δεν είναι απλά μια προπαγανδιστική μυθοπλασία, είναι ύβρις απέναντι στον Κυπριακό Ελληνισμό, στους Αγνοούμενους, είναι σαν να φτύνουν στο αίμα των χιλιάδων νεκρών μαχητών και γυναικοπαίδων, πάνω στα μνήματα των εκτελεσμένων αιχμαλώτων, των σφαγιασμένων γερόντων, είναι προσβολή στις ψυχές των ομαδικά βιασμένων γυναικών της Μικρής Ελλάδας του Νότου, στην θυσία του Κατσάνη, του Κουρούτπη, του Τάσου Μάρκου, του Σταυριανάκου, του Τσαμκιράνη και τόσων άλλων αγωνιστών της Πατρίδας και της Ελευθερίας. Κάθε πράγμα και καθένας στη θέση του, με βάση την αλήθεια. Η δε φασιστοειδής υστερία των υβριστικών αντιδράσεων σε όποιον ψελλίζει αυτή την αλήθεια, δείχνει απλά τι καπνό φουμάρουν οι καριερίστες των μύθων και οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» τους…
(Δημοσιεύεται στη «Δημοκρατία») antinews
No comments:
Post a Comment