Ασυλλόγιστη διακινδύνευση
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Τα στελέχη του στενού κύκλου της νέας εξουσίας έχουν μια ριψοκίνδυνη αντίληψη της τρέχουσας συζήτησης. Γεννήθηκαν μέσα στην Ενωμένη Ευρώπη, έμαθαν να θεωρούν δεδομένη την υπαγωγή μας σε αυτή και μέσω αυτής στο γενικότερο πλαίσιο συμμαχιών. Είναι επομένως ευκολότερο γι’ αυτούς να αναμετρηθούν με όσους, καλώς ή κακώς, πιστεύουν ότι εμποδίζουν τα πολιτικά τους σχέδια.
Πιστεύουν ότι ο κίνδυνος βρίσκεται στην πλευρά των μεγάλων κρατών της Ευρώπης. Οτι η αναταραχή που θα προκληθεί στις αγορές θα είναι καταστροφική για εκείνους και για τα συμφέροντά τους.
Δεν έχουν άδικο. Τα μεγάλα κράτη σε καμία περίπτωση δεν επιθυμούν μια τόσο καταστροφική εξέλιξη. Κατά πρώτο λόγο δεν θέλουν να ξεφύγουν τα πράγματα από τον έλεγχο των θεσμικών οργάνων της Ενωσης. Θα επιδιώξουν λοιπόν μια σταδιακή αναδίπλωση, θα εισάγουν νέες ιδέες επίλυσης της νέας ελληνικής κρίσης, θα κατανείμουν το βάρος της κρίσης σε μακρότερο χρονικό διάστημα, θα προετοιμάσουν τους συμμετέχοντες στις αγορές για το ενδεχόμενο οριστικών ζημιών.
Αν όμως τα πράγματα πάρουν αυτή την τροπή, θα είναι επειδή τα μεγάλα κράτη θα πιστέψουν ότι η νέα ελληνική κυβέρνηση είναι ικανή να πραγματοποιήσει τη μοναδική απειλή που μετρά πραγματικά: τη διάσπαση της Ευρωζώνης, με την Ελλάδα να επιστρέφει στην δραχμή και να απομακρύνεται από την Ενωση.
Αυτή ακριβώς είναι η πραγματική δυσκολία των νέων πολιτικών ανδρών που περιστοιχίζουν τον Αλέξη Τσίπρα. Μπορεί οι παλαιότεροι, που έζησαν με τη δραχμή, τους συναλλαγματικούς περιορισμούς, τα πανάκριβα, λιγοστά και διαμεσολαβούμενα δάνεια, να γνωρίζουν ότι η ζωή μπορεί να συνεχιστεί και υπ’ αυτούς τους όρους, ακόμη κι αν είναι πολύ πιο μίζερη από τη σημερινή.
Πόσο σίγουροι μπορούν να είναι, όμως, οι νεαροί αυτοί πολιτικοί ότι η μεγάλη μερίδα των υποστηρικτών τους θα είναι και αύριο πρόθυμοι να αποδεχθούν όσα θα συνοδεύσουν την πραγματοποίηση της απειλής που φοβίζει πραγματικά τους Σόιμπλε και άλλους;
Κατά κανόνα, ο ηρωισμός των αγορητών της κυβερνητικής πλευράς μειώνεται δραστικά όταν κάθονται στα έδρανα, σωπαίνουν και αναλογίζονται τις επιπτώσεις. Εντυπωσιάζει, για παράδειγμα, ότι ενώ εξαντλήθηκαν οι απειλές για όσα δεινά προκαλεί η φοροδιαφυγή, οι αρμόδιοι υπουργοί δεν υιοθέτησαν καμία πρακτική μέθοδο περιορισμού της. Μάλιστα, η αρμόδια υπουργός έφτασε στο σημείο να ζητεί με επιτακτικό τρόπο την πληρωμή των μνημονιακών φόρων, σχεδόν ως πατριωτικό καθήκον των συμπολιτών της.
Είναι προφανές ότι η νέα ομάδα διατυπώνει πολιτικές πρωτοβουλίες που μπορεί να εντυπωσιάζουν τη μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων, δημιουργούν όμως στους συμμετέχοντες στις αγορές κεφαλαίων τη βεβαιότητα ότι η Ελλάδα οδηγείται στην καταστροφή.
Πιστεύουν ότι ο κίνδυνος βρίσκεται στην πλευρά των μεγάλων κρατών της Ευρώπης. Οτι η αναταραχή που θα προκληθεί στις αγορές θα είναι καταστροφική για εκείνους και για τα συμφέροντά τους.
Δεν έχουν άδικο. Τα μεγάλα κράτη σε καμία περίπτωση δεν επιθυμούν μια τόσο καταστροφική εξέλιξη. Κατά πρώτο λόγο δεν θέλουν να ξεφύγουν τα πράγματα από τον έλεγχο των θεσμικών οργάνων της Ενωσης. Θα επιδιώξουν λοιπόν μια σταδιακή αναδίπλωση, θα εισάγουν νέες ιδέες επίλυσης της νέας ελληνικής κρίσης, θα κατανείμουν το βάρος της κρίσης σε μακρότερο χρονικό διάστημα, θα προετοιμάσουν τους συμμετέχοντες στις αγορές για το ενδεχόμενο οριστικών ζημιών.
Αν όμως τα πράγματα πάρουν αυτή την τροπή, θα είναι επειδή τα μεγάλα κράτη θα πιστέψουν ότι η νέα ελληνική κυβέρνηση είναι ικανή να πραγματοποιήσει τη μοναδική απειλή που μετρά πραγματικά: τη διάσπαση της Ευρωζώνης, με την Ελλάδα να επιστρέφει στην δραχμή και να απομακρύνεται από την Ενωση.
Αυτή ακριβώς είναι η πραγματική δυσκολία των νέων πολιτικών ανδρών που περιστοιχίζουν τον Αλέξη Τσίπρα. Μπορεί οι παλαιότεροι, που έζησαν με τη δραχμή, τους συναλλαγματικούς περιορισμούς, τα πανάκριβα, λιγοστά και διαμεσολαβούμενα δάνεια, να γνωρίζουν ότι η ζωή μπορεί να συνεχιστεί και υπ’ αυτούς τους όρους, ακόμη κι αν είναι πολύ πιο μίζερη από τη σημερινή.
Πόσο σίγουροι μπορούν να είναι, όμως, οι νεαροί αυτοί πολιτικοί ότι η μεγάλη μερίδα των υποστηρικτών τους θα είναι και αύριο πρόθυμοι να αποδεχθούν όσα θα συνοδεύσουν την πραγματοποίηση της απειλής που φοβίζει πραγματικά τους Σόιμπλε και άλλους;
Κατά κανόνα, ο ηρωισμός των αγορητών της κυβερνητικής πλευράς μειώνεται δραστικά όταν κάθονται στα έδρανα, σωπαίνουν και αναλογίζονται τις επιπτώσεις. Εντυπωσιάζει, για παράδειγμα, ότι ενώ εξαντλήθηκαν οι απειλές για όσα δεινά προκαλεί η φοροδιαφυγή, οι αρμόδιοι υπουργοί δεν υιοθέτησαν καμία πρακτική μέθοδο περιορισμού της. Μάλιστα, η αρμόδια υπουργός έφτασε στο σημείο να ζητεί με επιτακτικό τρόπο την πληρωμή των μνημονιακών φόρων, σχεδόν ως πατριωτικό καθήκον των συμπολιτών της.
Είναι προφανές ότι η νέα ομάδα διατυπώνει πολιτικές πρωτοβουλίες που μπορεί να εντυπωσιάζουν τη μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων, δημιουργούν όμως στους συμμετέχοντες στις αγορές κεφαλαίων τη βεβαιότητα ότι η Ελλάδα οδηγείται στην καταστροφή.
No comments:
Post a Comment