Στην... γκιλοτίνα της πραγματικότητας
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Με χαρακτηριστικό σαδισμό στέλνουμε τους πολιτικούς στην γκιλοτίνα της πραγματικότητας. Μας προκαλούν, βεβαίως, οι ίδιοι. Υπόσχονται τα πάντα. Διαβεβαιώνουν ότι αυτοί, σε αντίθεση με τους προκατόχους τους, θα διαπραγματευτούν! Εμείς οι ψηφοφόροι, αξιοποιώντας πλήρως τα εργαλεία της θεωρίας των παιγνίων, κινούμαστε ακόμη πιο πονηρά. Στην πράξη, προωθούμε στην αρχηγία του κράτους τον πολιτικό που δεν θα κάνει όσα επιβάλλει η συγκυρία. Ας δούμε, συγκεκριμένα, τις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, ώστε να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα.
Γιατί το 44% του εκλογικού σώματος ψήφισε τον Γιώργο Παπανδρέου στις εκλογές του 2009; Ως πολιτική φιγούρα, δεν προσέφερε καμία, πλην του ονόματος, από τις συλλογικές φαντασιώσεις που φώλιασαν στην ψυχή των Ελλήνων από την περίοδο του «μεγάλου Ανδρέα». Υποσχέθηκε όμως, όπως εξόχως υπογράμμιζε η μνημειώδης έκφραση «Λεφτά υπάρχουν», ότι δεν θα κάνει τίποτε απ’ όσα έλεγε με αφόρητο ρεαλισμό ο Κώστας Καραμανλής.
Οι πολίτες έδιωξαν αυτόν τον «ρεαλιστή της έσχατης ώρας», γιατί δεν ήθελαν να συμβεί τίποτε απ’ όσα εκείνος θεώρησε χρήσιμα για να αποφύγουμε την επιτάχυνση της κρίσης την οποία, κατά τα λοιπά, είχε ο ίδιος αφήσει να πάρει διαστάσεις. Προσπαθήσαμε να αποφύγουμε τη λιτότητα που βλέπαμε ότι θα ακολουθούσε την προκλητική «κούρσα δαπανών με δανεικά» και επιλέξαμε να βάλουμε στα πράγματα κάποιον που θα τα έκανε όλα αυτά πιο αργά, «με το γλυκό». Η επιλογή εκείνη των πολιτών υποχρέωσε τον Παπανδρέου να καθυστερήσει τη λήψη των μέτρων περισσότερο απ’ όσο όφειλε.
Το ίδιο συνέβη, τρία χρόνια αργότερα, όταν ο Σαμαράς (με 19% των ψήφων) έριξε την κυβέρνηση Παπαδήμου. Ενώ ο τεχνοκράτης πρωθυπουργός διαπραγματευόταν την πιο περίπλοκη συμφωνία για την πιο δύσκολη διάσωση της χώρας μετά την απελευθέρωση, ο κ. Σαμαράς τον υπονόμευε, εκτός Βουλής, με κάθε τρόπο. Είχε τεχνηέντως αρνηθεί τη συμμετοχή του στα ακανθώδη ζητήματα της πολύ δύσκολης συναλλαγής «πρόγραμμα μέτρων ως αντάλλαγμα στο κούρεμα του χρέους».
Για μιαν ακόμη φορά, τον Ιούνιο 2012, οι πολίτες εμπιστεύτηκαν (με 30%) αυτόν που τους έλεγε ότι θα επαναδιαπραγματευτεί τη μη εφαρμογή όσων είχε συμφωνήσει ο Λ. Παπαδήμος. Πράγματι, επιχείρησε να το κάνει επί μερικούς μήνες, ώστε να μην απογοητεύσει τις ελπίδες των ψηφοφόρων που ήθελαν να ακυρωθούν τα μέτρα του δεύτερου μνημονίου.
Ο Αλέξης Τσίπρας συνέχισε να υπόσχεται με οξύτητα ότι θα κάνει το ίδιο, με ακόμη πιο ριζοσπαστικό τρόπο. Οι πολίτες, για τρίτη φορά από τότε που η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με τον τραγικό συνδυασμό της διεθνούς και της εθνικής μας κρίσης, εμπιστεύτηκαν αυτόν που υποσχέθηκε να διαπραγματευτεί μια ομαλότερη προσαρμογή και, ίσως, την επιστροφή μέρους του τιμήματος που πληρώσαμε.
Γιατί το 44% του εκλογικού σώματος ψήφισε τον Γιώργο Παπανδρέου στις εκλογές του 2009; Ως πολιτική φιγούρα, δεν προσέφερε καμία, πλην του ονόματος, από τις συλλογικές φαντασιώσεις που φώλιασαν στην ψυχή των Ελλήνων από την περίοδο του «μεγάλου Ανδρέα». Υποσχέθηκε όμως, όπως εξόχως υπογράμμιζε η μνημειώδης έκφραση «Λεφτά υπάρχουν», ότι δεν θα κάνει τίποτε απ’ όσα έλεγε με αφόρητο ρεαλισμό ο Κώστας Καραμανλής.
Οι πολίτες έδιωξαν αυτόν τον «ρεαλιστή της έσχατης ώρας», γιατί δεν ήθελαν να συμβεί τίποτε απ’ όσα εκείνος θεώρησε χρήσιμα για να αποφύγουμε την επιτάχυνση της κρίσης την οποία, κατά τα λοιπά, είχε ο ίδιος αφήσει να πάρει διαστάσεις. Προσπαθήσαμε να αποφύγουμε τη λιτότητα που βλέπαμε ότι θα ακολουθούσε την προκλητική «κούρσα δαπανών με δανεικά» και επιλέξαμε να βάλουμε στα πράγματα κάποιον που θα τα έκανε όλα αυτά πιο αργά, «με το γλυκό». Η επιλογή εκείνη των πολιτών υποχρέωσε τον Παπανδρέου να καθυστερήσει τη λήψη των μέτρων περισσότερο απ’ όσο όφειλε.
Το ίδιο συνέβη, τρία χρόνια αργότερα, όταν ο Σαμαράς (με 19% των ψήφων) έριξε την κυβέρνηση Παπαδήμου. Ενώ ο τεχνοκράτης πρωθυπουργός διαπραγματευόταν την πιο περίπλοκη συμφωνία για την πιο δύσκολη διάσωση της χώρας μετά την απελευθέρωση, ο κ. Σαμαράς τον υπονόμευε, εκτός Βουλής, με κάθε τρόπο. Είχε τεχνηέντως αρνηθεί τη συμμετοχή του στα ακανθώδη ζητήματα της πολύ δύσκολης συναλλαγής «πρόγραμμα μέτρων ως αντάλλαγμα στο κούρεμα του χρέους».
Για μιαν ακόμη φορά, τον Ιούνιο 2012, οι πολίτες εμπιστεύτηκαν (με 30%) αυτόν που τους έλεγε ότι θα επαναδιαπραγματευτεί τη μη εφαρμογή όσων είχε συμφωνήσει ο Λ. Παπαδήμος. Πράγματι, επιχείρησε να το κάνει επί μερικούς μήνες, ώστε να μην απογοητεύσει τις ελπίδες των ψηφοφόρων που ήθελαν να ακυρωθούν τα μέτρα του δεύτερου μνημονίου.
Ο Αλέξης Τσίπρας συνέχισε να υπόσχεται με οξύτητα ότι θα κάνει το ίδιο, με ακόμη πιο ριζοσπαστικό τρόπο. Οι πολίτες, για τρίτη φορά από τότε που η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με τον τραγικό συνδυασμό της διεθνούς και της εθνικής μας κρίσης, εμπιστεύτηκαν αυτόν που υποσχέθηκε να διαπραγματευτεί μια ομαλότερη προσαρμογή και, ίσως, την επιστροφή μέρους του τιμήματος που πληρώσαμε.
No comments:
Post a Comment