Συναισθηματισμοί αντί πολιτικού σχεδίου

Συναισθηματισμοί αντί πολιτικού σχεδίου Της Τασούλας Καραϊσκάκη Ποικίλα σχόλια προκάλεσε προ ημερών στο Διαδίκτυο η φωτογραφία ενός μικρού επαίτη που διαβάζει τα μαθήματά του ενώ πουλάει χαρτομάντιλα σε κάποια γωνιά του αθηναϊκού κέντρου. Το πολύ φτωχικό ντύσιμο, τα ταλαιπωρημένα βρώμικα βιβλία παραπέμπουν στη δεκαετία του ’50, στοιχείο που οδήγησε άλλους σε «καταθέσεις» συμπαράστασης κι ανθρωπιάς και άλλους στην υποψία ότι τα «κυκλώματα» επαιτείας έβαλαν το παιδάκι να κάνει πως διαβάζει για να προκαλεί τη συγκίνηση. Τα σχόλια των μεν δυνάμωναν, πύργωναν κι έσκαγαν περιλούζοντας με σκαιότατους χαρακτηρισμούς την Πολιτεία, που δεν μεριμνά, και όλο το ελληνικό γένος για την αδιαφορία του. Οι τοποθετήσεις των δε κι αυτές θέριευαν και ψήλωναν και πάφλαζαν «βρέχοντας» κατά πρώτον την Αστυνομία που δεν μαζεύει τους προστάτες ανήλικων ζητιάνων, κατά δεύτερον την κυβέρνηση που ανέχεται η πλημμυρίδα των Βαλκανο-Ρομά να λυμαίνεται τα ελληνικά άστεα, κατά τρίτον συλλήβδην το ρωμαίικο για τη μικρή μαχητικότητά του. Στο μεταξύ, το παιδάκι στην εικόνα συνέχιζε να γράφει με το κεφάλι σκυμμένο με ζήλο πάνω από τις σελίδες -ο τεντωμένος αυχένας του ενσάρκωση βούλησης-, ο δείκτης και ο αντίχειρας να σφίγγουν με αδιατάρακτη επιμέλεια το καλοξυσμένο μολυβάκι, τα αφημένα χαρτομάντιλα ολότελα έξω από τον κύκλο των άμεσων ενδιαφερόντων του. «Εκπέμποντας» στόχευση, διαγράφοντας ακόμη και τον οίκτο. Εκλιπαρώντας όχι για ελεημοσύνη αλλά για μόρφωση. Σαν να φώναζε ότι το πρόβλημά του δεν θα το λύσει το πενηνταράκι, αλλά μια συνολική αλλαγή προσανατολισμού. Δεν έχει σημασία αν ο μικρός είναι «ηθοποιός» σε μια κατά παραγγελία παράσταση· απαιτεί το δικαίωμα στη σκέψη, το όπλο κατά του ηθικού θανάτου. Δεν μετράει αν είναι παιδί σε γκρουπ εισαγόμενων Τσιγγάνων από τα Βαλκάνια, αυτόχθονων Τσιγγάνων ή άνεργων μεταναστών. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τη σωστή απάντηση, ούτε χρειάζεται να γίνουμε αστυνομικοί επιθεωρητές ή δικαστές. Σημασία έχει ότι το ανήλικο περιθώριο διαθέτει άπειρες πτυχές, που όλες, ακόμη και η οργανωμένη επαιτεία, συνδέονται με τη φτώχεια, με την αδιάλειπτη ικεσία για ατομική φιλανθρωπία. Αυθεντικό ή «ενοικιαζόμενο», θύμα τράφικινγκ ή εκμετάλλευσης της ίδιας του της οικογένειας, το παιδί με τα ανοιχτά βιβλία αποτελεί τη ζωντανή περιγραφή ενός διαρκούς προβλήματος που δεν λύνεται ούτε με τον οβολό του περαστικού ούτε με τη σταθερή άρνηση της ατομικής βοήθειας – τη φτώχεια δεν τη διαιωνίζει η φιλανθρωπία αλλά η υπάρχουσα τάξη κοινωνικοοικονομικών πραγμάτων, ούτε η ελεημοσύνη αποτελεί πάντοτε κάλυψη της ανισοκατανομής πλούτου. Απλώς, αν και ανακουφιστική, είναι πρόσκαιρη, χωρίς ρίζες. Το δικαίωμα στην παιδεία, την υγεία, την εργασία, την πρόνοια, που είναι δουλειά της οργανωμένης Πολιτείας, είναι παντοτινό ενώ η φιλανθρωπία είναι ευκαιριακή. Το συναίσθημα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την πολιτική. Η όσο γίνεται πιο ισομερής κατανομή των στοιχειωδών είναι μια ηθική επιδίωξη, καρπός όχι της ευσπλαχνίας αλλά μιας πολιτικής φιλοσοφίας που εγκαθιστά στο κέντρο της τον άνθρωπο – αξίες, όχι τιμές.  kathimerini