Αριστερά: το τέλος της εφηβείας
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, οι νεαροί που εισέβαλαν προχθές στην αίθουσα όπου συνεδρίαζε η Σύγκλητος του Πανεπιστημίου Αθηνών εκτός από θύτες είναι και θύματα. Θύματα μιας θλιβερής παρεξήγησης, που έχει δύο σκέλη: ότι τα πανεπιστήμια είναι η επικράτεια της ανομίας, χώρος συναλλαγής, αυθαιρεσίας και ατιμωρησίας, και ότι σε αυτό τον χώρο, ακόμη και διά της βίας, οι «καλοί» αυτού του κόσμου κάνουν ό,τι θέλουν παίρνοντας την άδεια μόνον από τις ιδέες και τη συνείδησή τους.
Αυτό το είδος ολοκληρωτισμού, «εφαρμόζουμε αυτό που θεωρούμε σωστό κόντρα σε νόμους, πλειοψηφίες ακόμη και την κοινή λογική», είναι η πρακτική που δίδαξε, δυστυχώς, τουλάχιστον ένα τμήμα της Αριστεράς μετά τη μεταπολίτευση. Τα ΑΕΙ υπήρξαν για τη μειοψηφούσα στην κοινωνία Αριστερά ένα ιδιότυπο καταφύγιο. Κυριάρχησε ιδεολογικά εκμεταλλευόμενη τον ριζοσπαστισμό των νέων, τη δίψα και τη βιασύνη τους να δημιουργήσουν τα δικά τους γεγονότα, την ανάγκη τους για δικαιοσύνη, που δεν περίσσευε ποτέ στην Ελλάδα.
Κατέστησαν σιγά σιγά τα πανεπιστήμια, από χώρο γνώσης, σε πεδίο άσκησης πολιτικής, άσχετης με την εκπαίδευση, συχνά αλλοπρόσαλλης και όχι σπάνια φαύλης. Οι καταλήψεις, οι καταστροφές, οι απειλές προς «το καθηγητικό κατεστημένο» και οι ομηρίες έγιναν συνήθης πρακτική. Με την καταχρηστική εφαρμογή του πανεπιστημιακού ασύλου μάλιστα, καλλιεργήθηκε και εμπεδώθηκε μια αντίληψη ολέθρια για το μέλλον των παιδιών: μπορείς να κάνεις ό,τι θες χωρίς καμία συνέπεια.
Μπορούσες να έχεις εγκαταλείψει το πανεπιστήμιο αλλά να είσαι φοιτητής, να χτίζεις τον πρύτανη και να μη διώκεσαι, να σπας και να μην πληρώνεις, να βιαιοπραγείς και να μη μηνύεσαι. Οι έννοιες της δημοκρατίας και της πολιτικής διεστράφησαν μέσα σ’ ένα ατέλειωτο πάρτι γλυκιάς και ανέμελης ασυναρτησίας.
Η διαρκής εφηβεία της ελληνικής αριστεράς, που προτιμούσε να κρύβεται πίσω από το αίσθημα και τις ελκυστικές ουτοπίες της, αντί να αναμετρηθεί με την πραγματικότητα, την εμπόδισε να λειτουργήσει λυτρωτικά στην πατρίδα μας. Τώρα όμως ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Η αναβολή της ενηλικίωσης δεν θα εμποδίσει την ομαλή λειτουργία ενός ΑΕΙ, μπορεί να διαλύσει τη χώρα.
Αυτό το είδος ολοκληρωτισμού, «εφαρμόζουμε αυτό που θεωρούμε σωστό κόντρα σε νόμους, πλειοψηφίες ακόμη και την κοινή λογική», είναι η πρακτική που δίδαξε, δυστυχώς, τουλάχιστον ένα τμήμα της Αριστεράς μετά τη μεταπολίτευση. Τα ΑΕΙ υπήρξαν για τη μειοψηφούσα στην κοινωνία Αριστερά ένα ιδιότυπο καταφύγιο. Κυριάρχησε ιδεολογικά εκμεταλλευόμενη τον ριζοσπαστισμό των νέων, τη δίψα και τη βιασύνη τους να δημιουργήσουν τα δικά τους γεγονότα, την ανάγκη τους για δικαιοσύνη, που δεν περίσσευε ποτέ στην Ελλάδα.
Κατέστησαν σιγά σιγά τα πανεπιστήμια, από χώρο γνώσης, σε πεδίο άσκησης πολιτικής, άσχετης με την εκπαίδευση, συχνά αλλοπρόσαλλης και όχι σπάνια φαύλης. Οι καταλήψεις, οι καταστροφές, οι απειλές προς «το καθηγητικό κατεστημένο» και οι ομηρίες έγιναν συνήθης πρακτική. Με την καταχρηστική εφαρμογή του πανεπιστημιακού ασύλου μάλιστα, καλλιεργήθηκε και εμπεδώθηκε μια αντίληψη ολέθρια για το μέλλον των παιδιών: μπορείς να κάνεις ό,τι θες χωρίς καμία συνέπεια.
Μπορούσες να έχεις εγκαταλείψει το πανεπιστήμιο αλλά να είσαι φοιτητής, να χτίζεις τον πρύτανη και να μη διώκεσαι, να σπας και να μην πληρώνεις, να βιαιοπραγείς και να μη μηνύεσαι. Οι έννοιες της δημοκρατίας και της πολιτικής διεστράφησαν μέσα σ’ ένα ατέλειωτο πάρτι γλυκιάς και ανέμελης ασυναρτησίας.
Η διαρκής εφηβεία της ελληνικής αριστεράς, που προτιμούσε να κρύβεται πίσω από το αίσθημα και τις ελκυστικές ουτοπίες της, αντί να αναμετρηθεί με την πραγματικότητα, την εμπόδισε να λειτουργήσει λυτρωτικά στην πατρίδα μας. Τώρα όμως ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Η αναβολή της ενηλικίωσης δεν θα εμποδίσει την ομαλή λειτουργία ενός ΑΕΙ, μπορεί να διαλύσει τη χώρα.
No comments:
Post a Comment